Του Κώστα Ιορδανίδη
Δύο φορές στην Ιστορία της Ευρώπης επιχειρήθηκε από τις δύο Μεγάλες Δυνάμεις της ηπείρου η συντριβή της Ρωσίας. Στις 24 Ιουνίου 1812, η Μεγάλη Στρατιά υπό την ηγεσία του Γάλλου αυτοκράτορα Ναπολέοντος Βοναπάρτη εισέβαλε από τα εδάφη της σημερινής Πολωνίας στη Ρωσία.
Ο ρωσικός στρατός υπό τον νέο διοικητή Μιχαήλ Κουτούζοφ απέφυγε να εμπλακεί, υποχωρώντας διαρκώς, και τελικώς στις 14 Σεπτεμβρίου ο Βοναπάρτης εισήλθε επικεφαλής στρατού 100.000 στην έρημη από κατοίκους Μόσχα. Μάταια ανέμενε πρόταση ειρηνεύσεως από τον τσάρο. Ηρθε όμως ο μέγας σύμμαχος των Ρώσων, ο χειμώνας, και αποδεκατίστηκε η Μεγάλη Στρατιά. Το κύρος του Βοναπάρτη καταρρακώθηκε, άρχισε η πορεία πτώσεως του αυτοκράτορα και ανάσανε με ανακούφιση η Ευρώπη.
Στις 22 Ιουνίου 1941, ο Αδόλφος Χίτλερ εξαπέλυσε επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως του Ιωσήφ Στάλιν, πρώην συμμάχου του στην αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε πρώτη φάση η προέλαση των Γερμανών ήταν εντυπωσιακή. Μόνο που τη φορά αυτή η αντίσταση των Σοβιετικών ήταν πεισματική, με αποκορύφωμα τη Μάχη του Στάλινγκραντ, η οποία έληξε έπειτα από μήνες με την παράδοση των Γερμανών. Για μία φορά ακόμη, σύμμαχος της Μόσχας ήταν ο ρωσικός χειμώνας.
Ο σημερινός άρχων του Κρεμλίνου Πούτιν αφήνει εκτεθειμένη την Ευρώπη στο έλεος του χειμώνα διακόπτοντας τη ροή του αερίου, αντιδρώντας στην απόφαση της Ε.Ε. να επιβάλει ανώτατη τιμή αγοράς του ρωσικού αερίου. Αυταρχικότατος και άτεγκτος, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία παράδειγμα προς αποφυγήν πάση θυσία για τα ισχύοντα στη Δυτική Ευρώπη. Αλλά στην εποχή μας, σε έναν πόλεμο –έστω διά αντιπροσώπων– δεν έχουν θέση οι διπλωματικές αβρότητες.
Απλώς κάποιοι διερωτώνται εάν ο ηγέτης της Δύσεως, πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, και οι συνεργάτες του, με τους οποίους εξεπόνησε τη «στρατηγική» εξοντώσεως του Πούτιν επιβάλλοντας τις πλέον σκληρές κυρώσεις, είχαν προβλέψει ότι στο πρώτο εξάμηνο μετά την έκρηξη του οικτρού ρωσοουκρανικού πολέμου, η Μόσχα θα αύξανε τα έσοδά της κατά 158 δισ. ευρώ, ενώ οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον θα αγωνίζονταν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα.
Καμία πρακτική αξία δεν έχει η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα. Οι ηγέτες της Δυτικής Ευρώπης θα εξακολουθούν να συμπορεύονται με τον κ. Μπάιντεν. Απλώς διότι απώλεσαν την όποια πολιτική βαρύτητα υποτίθεται πως κάποτε διέθεταν. Με αυτά τα δεδομένα βαδίζουμε προς τον χειμώνα.
