Του Κώστα Ιορδανίδη
Η Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου ήλθε και παρήλθε. Η πρόβλεψη των υπηρεσιών πληροφοριακής δράσεως των ΗΠΑ περί εισβολής των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία δεν επαληθεύτηκαν… Ομως, αυτά συμβαίνουν όταν κάποιος επιχειρεί να ανιχνεύσει τα μελλούμενα. Και άλλωστε, τίποτε ακόμη δεν έχει οριστικώς κριθεί.
Επρόκειτο, ενδεχομένως, για ένα «συναγερμό» σε μια μακρά πορεία κρίσεως, εις την οποία δεν κρίνεται απλώς η τύχη των πολιτών μιας χώρας αλλά ταυτόχρονα το κύρος των προέδρων των δύο μεγαλύτερων πυρηνικών κρατών του πλανήτη – του Τζο Μπάιντεν των ΗΠΑ και του Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας.
Ο κ. Μπάιντεν έχει υψώσει το λάβαρο της Δημοκρατίας εναντίον αυταρχικών και αντιδημοκρατικών ηγετών που τη συγκεκριμένη στιγμή ενσαρκώνει, κατά την άποψή του, ο κ. Πούτιν, αλλά δεν είναι ο μόνος. Αντίστοιχα, ο κ. Πούτιν έχει υψώσει το λάβαρο της υπερασπίσεως της χώρας του από εξωτερικές απειλές – όπως κατά την άποψή του είναι η συνεχιζόμενη τάση επεκτάσεως των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς.
Ταυτόχρονα, κατά την άποψη της Μόσχας, ο κ. Μπάιντεν επιχειρεί να εμποδίσει την ανάπτυξη των εμπορικών σχέσεων της Μόσχας με τους Ευρωπαίους συμμάχους της Ουάσιγκτον. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε πάντα στο παρελθόν με τους εμπορικούς αποκλεισμούς που επιβάλλονταν και οι οποίοι τελικώς απέληγαν σε στρατιωτικές αναμετρήσεις. Εάν υπάρχει κοινό σημείο μεταξύ των κ. Μπάιντεν και Πούτιν είναι ότι ακολουθούν πρότυπα πολιτικής συμπεριφοράς του παρελθόντος.
Κατά την άποψη κάποιων αναλυτών, ο κ. Μπάιντεν σκέπτεται και ενεργεί ωσάν η ανθρωπότητα να ζει ακόμη στη δεκαετία του ’60 του περασμένου αιώνα. Αλλοι πιο ριψοκίνδυνοι δεν διστάζουν να προσομοιάσουν την παρούσα κρίση με εκείνη των ρωσικών πυραύλων στην Κούβα τον Οκτώβριο του 1962.
Σε ένα κάδρο ανάλογο τοποθετείται και ο κ. Πούτιν, ο οποίος κατά την κρίση ορισμένων επιχειρεί να συσπειρώσει τους Ρώσους γύρω από το πρόσωπό του σκηνοθετώντας μια νέα εκδοχή του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου της δεκαετίας το 1940 εναντίον της Γερμανίας. Ολα αυτά, βεβαίως, μοιάζουν με παρωδίες δράματος μιας άλλης εποχής, και η προσδοκία είναι ότι η κρίση θα επιλυθεί με διαπραγματεύσεις. Η διατύπωση προβλέψεων είναι παρακινδυνευμένη. Το βέβαιο είναι ότι οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές της κρίσεως –οι κ. Μπάιντεν και Πούτιν– θα εξέλθουν από τη δοκιμασία «νικητές».
