Του Κώστα Ιορδανίδη
Είναι οι μέρες πένθους αβάσταχτου για τους γονείς, τους συγγενείς και φίλους των τραγικών θυμάτων της συγκρούσεως δύο τρένων, που έτρεχαν στα τυφλά –λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Τρίτης– για να σκορπίσουν τον θάνατο. Εσπευσαν οι πολιτικοί ηγέτες μας στον τόπο της καταστροφής. Και επανέλαβαν σχεδόν αυτολεξεί τα ίδια – όπως συμβαίνει πάντα εδώ και χρόνια. Κάποιοι επίσης υποσχέθηκαν οριστική θεραπεία του κακού.
Προεκλογική περίοδο διανύει η χώρα, με τον πρωθυπουργό να αναζητεί ακόμη την πρόσφορη ημερομηνία για να στηθούν οι κάλπες. Τα επιτελεία των κομμάτων είχαν, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, εξυφάνει στρατηγική εξοντώσεως των αντιπάλων. Τα πάντα ανατράπηκαν, ωστόσο, όταν άρχισαν να ανασύρονται από τα συντρίμμια τα πτώματα νεκρών παιδιών, που επέστρεφαν από το τριήμερο των διακοπών της Καθαράς Δευτέρας.
Οσο περνούσε η ώρα, η αγωνία των συγγενών και φίλων κορυφωνόταν. Και με τις μέρες μετατρεπόταν σε απόγνωση και τέλος σε οργή κατά πάντων. Ο οικτρός θάνατος δεκάδων νεαρών παιδιών εισήχθη στον αλγόριθμο των εκλογών. Και οι πολιτικοί ηγέτες μας άρχισαν να υπολογίζουν τα κατά και τα υπέρ, κατά περίπτωση, βεβαίως. Αυτή είναι η φύση των πολιτικών και ο τρόπος ενεργείας τους.
Αρχισε αμέσως ο αγώνας εντοπισμού του υπευθύνου. Επρεπε να εξορκιστεί αμέσως το κακό. Ετσι γινόταν πάντα. Και όχι μόνον στην Ελλάδα. «Ποιος είναι ο υπεύθυνος του σαραβαλιασμένου τρένου;» ήταν ο τίτλος ανώνυμου ποιήματος που δημοσιεύθηκε σε αγγλικό περιοδικό το 1890, έπειτα από ένα φρικτό σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Οι ευθύνες αποδόθηκαν στον μηχανοδηγό, που έπειτα από πολύωρη εργασία, κατάκοπος, ανέπτυσσε διαρκώς ταχύτητα στα όρια της αντοχής του τρένου για να καλύψει μια καθυστέρηση λίγων λεπτών ώστε να φτάσει στον σταθμό στην ώρα του. Ετσι συνέβη το μοιραίο.
Ηταν οκτώ με εννέα χρόνων λέει ο Τσώρτσιλ όταν διάβασε το ποίημα. Αλλά το ανακάλεσε στη μνήμη του όταν έγραφε τον πρώτο τόμο των απομνημονευμάτων του για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου επέκρινε την κυβέρνηση της χώρας του, γιατί αγνόησε τις προειδοποιήσεις για τον εφιάλτη που θα ζούσε η ανθρωπότητα.
Σήμερα στην Ελλάδα του 2023, ως υπεύθυνος του φρικτού «συμβάντος» φέρεται ο σταθμάρχης της Λάρισας. Υπήρξαν βέβαια προειδοποιήσεις και εξώδικα που αναφέρονταν στην άκρως επικίνδυνη κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου. Αλλά αυτά θα εξετασθούν ενδελεχώς βεβαίως και σε βάθος χρόνου, ώστε να εκριζωθεί οριστικώς η αιτία του κακού. Εως τότε θα αρκεστούμε στα προφανή και άμεσα.
Κάποιοι από τους ηγέτες μας μεριμνούν με επιμονή και ζήλο μόνον για τα μεγάλα. Οπως η απόλυτη προσαρμογή μας με τα ισχύοντα στην Ε.Ε. – το μυθικό κάστρο του Camelot της σήμερον.
Και παρακολουθούμε εμείς οι άλλοι «δι’ εσόπτρου εν αινίγματι» τη φαντασμαγορική πορεία τους. Αλλά συμβαίνει κάποτε και θρυμματίζεται ο καθρέπτης από άκρου εις άκρον. Οπότε αποκαλύπτεται ποια είναι η πραγματική και όχι η εικονική κατάσταση της χώρας. Αυτό ακριβώς συνέβη, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της περασμένης Τρίτης.
