Του Κώστα Ιορδανίδη
Η επίσκεψη του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν στη Μόσχα και οι μακρότατες και ουσιαστικότατες συζητήσεις με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν για την εκτόνωση της ουκρανικής κρίσεως ήταν εγχείρημα ευφάνταστο και ριψοκίνδυνο ταυτόχρονα.
Το πρώτο παράδοξο που ανέδειξε η πρωτοβουλία του κ. Μακρόν –εις την οποία ανταποκρίθηκε ο κ. Πούτιν– ήταν ότι η αντιπαράθεση περί την Ουκρανία άρχισε στο επίπεδο των δύο μεγαλυτέρων πυρηνικών δυνάμεων του πλανήτη και όταν έφθασε στο σημείο να απειλείται ένοπλη σύρραξη της Δύσεως με τη Ρωσία, πρωτοβουλία εκτονώσεως ανέλαβε όχι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν –ο ηγέτης του στρατιωτικού συνασπισμού της Δύσεως– αλλά ο Γάλλος πρόεδρος.
Ενα άλλο παράδοξο μείζονος σημασίας είναι ότι ο κ. Μακρόν δεν διεξήγαγε συνομιλίες με τον κ. Πούτιν ως «φορέας μηνύματος ή θέσεων» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ ή της Ε.Ε., αλλά ως πρόεδρος της Γαλλίας. Κλασική έκφραση κενοδοξίας Γάλλου ηγέτη θα πουν ορισμένοι, αλλά ο συνομιλητής του στο Κρεμλίνο δεν φαίνεται να συμμερίστηκε την άποψη αυτή. Πάνω από πέντε ώρες διήρκεσε η συνάντησή τους – ο ένας απέναντι στον άλλο.
Ούτε είναι ασφαλώς τυχαίο το γεγονός ότι την παραμονή της μεταβάσεώς του στη Μόσχα δημοσιεύθηκε δήλωση του κ. Μακρόν, η οποία απέκλινε σημαντικά από την τοποθέτηση της Ουάσιγκτον, του ΝΑΤΟ και κάποιων άλλων ηγετών της Δύσεως.
Αντικειμενικός στόχος της Ρωσίας «δεν ήταν η Ουκρανία, αλλά η αποσαφήνιση των σχέσεων της Μόσχας με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.», είπε ο κ. Μακρόν, ενώ ήδη από τον Ιανουάριο είχε επισημάνει ότι «η Ε.Ε. θα πρέπει να αρχίσει ένα δικό της διάλογο με τη Μόσχα αντί να επαφίεται στην Ουάσιγκτον».
Δεν είναι ασφαλώς άνευ ενδιαφέροντος ότι την παραμονή της επισκέψεως του Γάλλου προέδρου στη Ρωσία, ο Αμερικανός σύμβουλος επί θεμάτων Ασφαλείας, Τζέικ Σάλιβαν, δήλωσε στο Φοξ Νιους ότι «από μέρα σε μέρα ή εν πάση περιπτώσει ίσως σε δύο εβδομάδες από σήμερα η Ρωσία μπορεί να αναλάβει στρατιωτική δράση εναντίον της Ουκρανίας».
Ενδιαφέροντα όλα αυτά, βεβαίως, αλλά η μάχη δεν έχει κριθεί ακόμη. Αντιθέτως, μόλις τώρα αρχίζει. Διότι είναι αμφίβολο εάν ο κ. Μπάιντεν θα σπεύσει να αναθεωρήσει τις επιλογές του. Το βέβαιο είναι ότι κινούμαστε σε αχαρτογράφητα νερά.
