Του Κώστα Ιορδανίδη
Ο Τούρκος υπουργός Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού δεν αυτοσχεδίαζε όταν απέρριπτε τα συλλυπητήρια που διαβίβαζε η αμερικανική πρεσβεία στην Αγκυρα, μετά το τρομοκρατικό πλήγμα σε πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο της Κωνσταντινουπόλεως. Η δήλωση συμπαραστάσεως όφειλε να προέλθει από το ανώτατο πολιτικό επίπεδο.
Και αυτό συνέβη στο Μπαλί της Ινδονησίας από τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν κατά τη σύντομη και απρογραμμάτιστη συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Βέβαια, ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν έσπευσε να αναθεωρήσει δήλωσή του –πριν από μία εβδομάδα– ότι οι ΗΠΑ και κάποιες χώρες της Ε.Ε. προστατεύουν Κούρδους τρομοκράτες, που καταφεύγουν διά της Ελλάδος στην Ευρώπη.
Η τελευταία μάλιστα τρομοκρατική επίθεση –από μέλος κουρδικής οργανώσεως στο Κομπάνι της Συρίας, κατά την άποψη των τουρκικών αρχών– αποκλείει την απαιτούμενη συναίνεση της Αγκυρας στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, εάν δεν προηγηθεί έκδοση Κούρδων που ζουν σε αυτές τις δύο χώρες στην Τουρκία.
Ενώ, λοιπόν, αυτό το κλίμα κυριαρχεί στις σχέσεις Ουάσιγκτον και Αγκυρας, οι ηγέτες των μυστικών υπηρεσιών Ρωσίας και ΗΠΑ συναντιόνταν στην Αγκυρα, σε μια προσπάθεια να αποκλεισθεί η χρήση πυρηνικών πεδίου μάχης στη ρωσο-ουκρανική πολεμική αναμέτρηση. Δεν είναι η Τουρκία ο «επιτήδειος ουδέτερος» όπως –μέχρις εξουθενώσεώς μας– υποστηρίζουν οι εν Αθήναις ειδήμονες – πολιτικοί και αναλυτές. Είναι ταυτόχρονα και ο μόνος «ενδιάμεσος» σε αυτή τη νέα σύγκρουση Ανατολής και Δύσεως.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν συνεχάρη τον Τούρκο ομόλογό του για τον διαμεσολαβητικό του ρόλο όσον αφορά τη σύναψη συμφωνίας για τα σιτηρά. Ωστόσο, και η ανταλλαγή Ρώσων και Ουκρανών αιχμαλώτων οφείλεται σε ένα ποσοστό στη διαμεσολάβηση της Αγκυρας. Ισως κάτι σημαίνουν όλα αυτά.
Υπάρχει βεβαίως η πολιτική της απολύτου συμπλεύσεως και νομιμοφροσύνης προς την ηγέτιδα δύναμη της Δύσεως, που έχει υιοθετήσει η Αθήνα. Αλλά υπάρχει και η πολιτική που διαμορφώνεται στη βάση του ειδικού βάρους μιας χώρας με αυτοκρατορική εμπειρία, που προωθεί ενίοτε με δεξιότητα η Αγκυρα.
Ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει εάν η πολιτική της Τουρκίας θα είναι τελικώς επιτυχής ή ολέθρια. Ενέχει ασφαλώς κινδύνους, όπως και ό,τι συμβαίνει ακριβώς εδώ και οκτώ μήνες. Ποιος πάει για το καλύτερο, ο Θεός το ξέρει…
