Του Κώστα Ιορδανίδη
Η δήλωση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν πως «το Ισραήλ χάνει υποστήριξη και ότι ο Νετανιάχου πρέπει να αλλάξει τη σκληροπυρηνική κυβέρνησή του» δεν ήταν μία «προειδοποίηση» για άμεση παύση των εχθροπραξιών. Μακράν αυτού. Δεν απευθυνόταν καν ο κ. Μπάιντεν στον Ισραηλινό πρωθυπουργό, αλλά όπως και ίδιος διευκρίνισε, αυτά είχε την πρόθεση να πει στους «χορηγούς» – της προεκλογικής εκστρατείας. Είναι μία προσπάθεια κατευνασμού των αντιδράσεων στους κόλπους των Δημοκρατικών, λόγω των υπερβασιών των Ισραηλινών στη Γάζα.
Αφήνοντας τα πράγματα να εξελιχθούν, εις τα μετά τον πόλεμο αναφερόταν ο κ. Μπάιντεν, σύμφωνα με αμερικανικά ΜΜΕ, όταν έλεγε: «Ο Νετανιάχου πρέπει να πάρει μια δύσκολη απόφαση. Η κυβέρνησή του είναι η πλέον συντηρητική στην ιστορία του Ισραήλ» διότι «δεν επιθυμεί μία λύση δύο κρατών», όπως προέβλεπε η απόφαση του ΟΗΕ. Εν ολίγοις, ευχολόγια. Προφανώς ο Ισραηλινός πρωθυπουργός δεν πρόκειται να σταματήσει τις επιχειρήσεις στη Γάζα έως ότου εκδιώξει τους Παλαιστινίους της Γάζας στο Σινά. Οχι διότι είναι απλώς ηγέτης μιας ακροδεξιάς κυβερνήσεως.
Η Γκόλντα Μέιρ του Εργατικού Κόμματος και πρώην πρωθυπουργός φέρεται να υποστήριξε ότι «μετά τη δίκη του Αϊχμαν, έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε». Η δήλωση εκείνη έτυχε πολλών και αντιφατικών ερμηνειών.
Πέρασαν κάποια χρόνια και ο Μεναχέμ Μπεγκίν –πρωθυπουργός του Ισραήλ και ιδρυτής του Δεξιού Κόμματος Λικούντ– δήλωσε στη διάρκεια του πολέμου Ισραήλ – Λιβάνου του 1982: «Kανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας πει τι να κάνουμε και κυρίως όχι εκείνοι που βομβάρδισαν τη Δρέσδη». Ο υπαινιγμός κυρίως προς τους Βρετανούς, εναντίον των οποίων είχε δράσει στο παρελθόν ηγούμενος «τρομοκρατικής» οργανώσεως ο ίδιος, ήταν σαφής. Είναι εξαιρετικά περίπλοκη η περιοχή αυτή, ώστε να τύχει αποτελεσματικής διαχειρίσεως στο πλαίσιο της μάλλον απλουστευτικής αντιλήψεως του προέδρου Μπάιντεν περί «ειρηνεύσεως» της περιοχής διά του «εκδημοκρατισμού» των κρατούντων πολιτικών τάσεων και αντιλήψεων.
Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να απευθυνθεί στο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ και στους μεγάλους Αμερικανοεβραίους χρηματοδότες του Δημοκρατικού Κόμματος. Και αυτό έκανε ο άνθρωπος. Αλλά ίσως είναι πια πολύ αργά. Οσο για τους Ευρωπαίους, καλύτερα να μην ασχοληθεί κανείς μαζί τους.
