Του Κώστα Ιορδανίδη
Υπάρχει η πεποίθηση –δικαίως ή αδίκως, δεν έχει πλέον σημασία– πως η «ασυναρτησία» είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής ζωής. Διότι πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρισθεί η εμμονή εξοντώσεως ενός πολιτικού αντιπάλου και όταν αυτός έχει απομακρυνθεί από την εξουσία ή αποχωρήσει από την πολιτική.
Ελάχιστοι θα ενθυμούνται ότι το 1965, η ΕΔΑ κατέθεσε πρόταση παραπομπής του αποσυρθέντος από την πολιτική πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, με την κατηγορία ότι είχε εκουσίως βλάψει το δημόσιο συμφέρον. Επειτα από μεγάλη αναστάτωση στους κόλπους της Ενώσεως Κέντρου, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου είχε ταχθεί υπέρ της παραγραφής του αδικήματος. Και έτσι το θέμα έκλεισε.
Υστερα από χρόνια, στις 20 Σεπτεμβρίου 1989 και επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η Βουλή παρέπεμψε σε ειδικό δικαστήριο τον πρώην πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου με την κατηγορία διάπραξης ποινικού αδικήματος. Η δίκη μεταδιδόταν καθημερινά από τη δημόσια τηλεόραση και τελικώς ο Παπανδρέου αθωώθηκε με πλειοψηφία μιας ψήφου.
Ενδείξεις πρωτογονισμού της ελληνικής πολιτικής ζωής θα έλεγαν ορισμένοι. Εστω. Αλλά πριν από δύο ημέρες ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ εκλήθη από τον περιφερειακό εισαγγελέα του Μανχάταν, Αλβιν Μπραγκ, να απολογηθεί, κατηγορούμενος για τριάντα τέσσερα αδικήματα, για τα οποία εάν κριθεί ένοχος τελικώς αντιμετωπίζει φυλάκιση έως και 136 ετών.
Για την αποτροπή τυχόν επεισοδίων κατά τη μετάβαση του τέως προέδρου στην έδρα του εισαγγελέως κινητοποιήθηκαν πέντε χιλιάδες πεντακόσιοι αστυνομικοί. Ελήφθησαν τα αποτυπώματα του κ. Τραμπ, όχι όμως και φωτογραφίες του –en face και profile– όπως συμβαίνει για κάθε εγκληματία. Παγκόσμιο θέαμα, πράγματι. Και ας μη λησμονεί κανείς ότι οι Δημοκρατικοί ευθύς μετά την εκλογή του είχαν διατυπώσει κατηγορίες πως η ανάδειξή του οφείλεται σε «παρεμβάσεις» της Μόσχας. Μετά μια έρευνα του FBI οι ισχυρισμοί των πολιτικών του αντιπάλων κατέπεσαν. Διότι ουαί και αλίμονο εάν μπορούσε η Ρωσία να καθορίζει τις εσωτερικές εξελίξεις στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το θέμα, βέβαια, αφορά τους Αμερικανούς και μόνον και τη λυσσώδη σύγκρουση των Δημοκρατικών με τον τέως πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Δεν είναι, όμως, δύσκολο να φανταστεί κανείς την ιλαρότητα που επικρατεί στη Μόσχα, στο Πεκίνο και αλλού με τα συμβαίνοντα στη Νέα Υόρκη.
