Του Κώστα Ιορδανίδη
Το φάσμα πολιτικής αστάθειας και χάους που πλανάται στη Γαλλία οφείλεται αποκλειστικά στην όντως ακατανόητη απόφαση του «ευρηματικού» προέδρου Εμανουέλ Μακρόν να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές μετά την ταπεινωτική ήττα του κόμματός του στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Οντως, το ποσοστό του 33% που εξασφάλισε η ηγέτις της Εθνικής Συσπειρώσεως, Μαρίν Λεπέν, υπήρξε εντυπωσιακό. Αλλά δεν διατάρασσε τις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες στη Γαλλία, τουλάχιστον έως τις προεδρικές εκλογές του 2027, για το αποτέλεσμα των οποίων ενδιαφέρεται προσωπικώς ο Γάλλος πρόεδρος.
Ο χρόνος έως τότε υπεραρκούσε ώστε να γίνουν οι απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις για την αντιστροφή του ρεύματος προς ό,τι αποκαλείται «άκρα Δεξιά» σήμερα στην Ευρώπη. Προφανώς, όμως, ο κ. Μακρόν, έχοντας γνώση και κυρίως εμπειρία της λειτουργίας του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος, αντιλαμβάνεται ότι η πτωτική τάση στην Ευρώπη είναι μη αναστρέψιμη και, ως εκ τούτου, επέσπευσε την κρίση προκηρύσσοντας πρόωρες βουλευτικές εκλογές και δημιουργώντας χάος στην εσωτερική πολιτική σκηνή.
Δεν πρωτοτύπησε, ωστόσο, ως προς αυτό ο Γάλλος πρόεδρος. Η ανάδειξη αντιπάλου που απειλεί το σύστημα με ολική καταστροφή είναι αναγκαία για να προσδώσει σε έναν πολιτικό υπόσταση και κύρος. Το έπραξε ο Τζο Μπάιντεν, όταν ευθύς μετά την εκλογή του, σε μία από τις πρώτες τηλεοπτικές συνεντεύξεις του και πριν από την ορκωμοσία του, έσπευσε να χαρακτηρίσει «δολοφόνο» τον πρόεδρο της Ρωσίας Πούτιν. Ο κ. Μακρόν ανήκει στην υβριδική νέα γενιά πολιτικών που δεν προέρχονται από την καθιερωμένη ευρωπαϊκή πολιτική τάξη – συντηρητικών ή σοσιαλιστικών κομμάτων διαφόρων αποχρώσεων.
Πολιτικά κεντρώος, είχε εκλεγεί πρώτη φορά πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας το 2017 και το περιοδικό Economist του είχε αφιερώσει εξώφυλλο, εις το οποίο ο κ. Μακρόν βάδιζε επί κυμάτων της θαλάσσης χαμογελώντας, με μαύρο κοστούμι και γραβάτα. «Σήμερα, ο κ. Μακρόν κινδυνεύει να βυθισθεί στα μολυσμένα νερά του Σηκουάνα», έγραφε Βρετανός σχολιαστής.
Ρίγη ανησυχίας σαρώνουν το ευρωπαϊκό κατεστημένο, καθώς η μετενσάρκωση του Βοναπάρτη στις ημέρες μας βαδίζει προς προσωπικό Βατερλώ, για το οποίο ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος. Βυθίζοντας τη Γαλλία εις το χάος, ενώ ταυτόχρονα προσδίδει ρυθμιστικό ρόλο στη συμπεριφορά της γαλλικής Αριστεράς. Αυτό και εάν είναι υψηλή πολιτική.
