Του Κώστα Ιορδανίδη
Ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον είναι εν πολλοίς ένας αντισυμβατικός και ριζοσπάστης πολιτικός, από εκείνους που αναδεικνύει ενίοτε το κόμμα των Συντηρητικών. Ανυπόφοροι ριζοσπάστες για το κατεστημένο της εποχής τους υπήρξαν ο Ουίστον Τσώρτσιλ και η Μάργκαρετ Θάτσερ, μεγέθη ασφαλώς διαφορετικού διαμετρήματος και ειδικού βάρους. Πολιτικές «καρικατούρες» θεωρούνταν και για το κατεστημένο της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Μόνο που σε μια κρισιμότατη στιγμή εξέφρασαν και οι δύο το «πολεμικό πνεύμα» των Βρετανών – αυτήν την όντως μοναδική ιδιότητα των πολιτών του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο Τσώρτσιλ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο· και η Θάτσερ στον πόλεμο των Φόκλαντ, αλλά και στις συνεδριάσεις των Ευρωπαϊκών Συμβουλίων.
Και φθάνουμε στον τρίτο και έσχατο, τον Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος αφού ηγήθηκε της εκστρατείας εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε., επέτυχε στη συνέχεια μια σαρωτική εκλογική νίκη, ολοκλήρωσε τη συμφωνία εξόδου από την Ενωση και άρχισε να δημιουργείται μια χαοτική κατάσταση.
Αλλά όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάιντεν αποφάσισε να ηγηθεί μιας εκστρατείας εναντίον της Ρωσίας, με την Ε.Ε. να συμμορφούται εκούσα άκουσα προς τις υποδείξεις της Ουάσιγκτον, με τις οικτρές οικονομικές και άλλες συνέπειες, φαίνεται ότι ήρθε επιτέλους και η μεγάλη στιγμή του Τζόνσον.
Διότι ήταν ο Βρετανός πρωθυπουργός που το 2021 μεθόδευσε – πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία– το σύμφωνο ασφαλείας AUKUS μεταξύ Αυστραλίας, Ηνωμένου Βασιλείου και ΗΠΑ, προκαλώντας την αντίδραση της Κίνας, της μεγαλύτερης αντιπάλου της Ουάσιγκτον στην εποχή μας.
Και ήταν ο Μπόρις Τζόνσον πάλι που εγγυήθηκε διμερώς την ασφάλεια της Φινλανδίας και της Σουηδίας έναντι της Ρωσίας έως ότου ενταχθούν πλήρως στο ΝΑΤΟ, οπότε θα ίσχυε πλέον το άρθρο 5 περί αμέσου στρατιωτικής συνδρομής της Συμμαχίας σε περίπτωση επιθέσεως από τη Μόσχα. Από πολιτική «καρικατούρα» ο Τζόνσον άρχισε σταδιακώς να μεταλλάσσεται σε απαραίτητο, λειτουργικό παράγοντα της μόνης δυτικής υπερδυνάμεως.
Στις μέρες μας, η Βρετανία δεν είναι πλέον η αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ. Αλλά και ως σκιά του παρελθόντος της είναι η μόνη χώρα που άσκησε στο παρελθόν και εξακολουθεί να διατηρεί μνήμη παγκόσμιας διαχειρίσεως. Κάτι που οι Αμερικανοί ακόμη αγνοούν. Ισως γιατί ήταν και παραμένουν πάντα «νεόφερτα παιδιά στη γειτονιά», που έλεγαν οι παλιοί του Η.Β.
Το πνεύμα της ανεξαρτησίας, όμως, παραμένει πάντα. Ετσι, όταν ο λόρδος Φροστ βρισκόταν πρόσφατα στις ΗΠΑ δεν δίστασε να προειδοποιήσει τον πρόεδρο Μπάιντεν να μην ανακατεύεται στο θέμα της Βορείου Ιρλανδίας και της Ε.Ε., τονίζοντας ότι η Βρετανία «δεν έχει ανάγκη από διαλέξεις άλλων».
Επιστρέφουμε στα καθ’ ημάς, Στην Ουάσιγκτον, ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης ζήτησε την παρέμβαση των ΗΠΑ στο Κυπριακό. Στη Λευκωσία διακινήθηκαν ιδέες περί πρωτοβουλίας στο πλαίσιο της Ε.Ε. Διέλαθε την προσοχή η Βρετανία, εγγυήτρια δύναμη με δύο κυρίαρχες βάσεις στην Κύπρο. Το γεγονός ότι τον Αύγουστο ύπατος αρμοστής στη Λευκωσία αναλαμβάνει ο κ. Irfan Siddiq OBE, μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, δημιουργεί νευρικότητα. Τα έχει αυτά η ζωή...
