Του Κώστα Ιορδανίδη
Επί σειρά μηνών καλλιεργείτο εις την Αθήνα η εντύπωση ότι η Τουρκία είχε απολύτως απομονωθεί τόσο από τις χώρες της Εγγύς Ανατολής όσο και από εκείνες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, λόγω της επιθετικής της συμπεριφοράς έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου.
Σήμερα σύμπασα η Δύση –και όχι μόνον– με αγωνία αναμένει το αποτέλεσμα της διαμεσολαβητικής πρωτοβουλίας που ανέλαβε η Αγκυρα προσκαλώντας τους υπουργούς Εξωτερικών Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ και Ουκρανίας Ντμίτρο Κουλέμπα στην Αττάλεια, με τη συμμετοχή του Τούρκου ομολόγου τους Μεβλούτ Τσαβούσογλου.
Δεν είναι διόλου βέβαιον ότι η σημερινή συνάντηση στην Αττάλεια θα έχει θεαματικά αποτελέσματα. Αδιαμφισβήτητο όμως είναι ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που αντιμετωπιζόταν από το κατεστημένο της Αθήνας ως «παρίας» της «πολιτισμένης» Δύσεως, αναδεικνύεται –έστω και συγκυριακά– σε «πολύτιμο ενδιάμεσο» για την κατάπαυση των εχθροπραξιών στην Ουκρανία.
Είναι προφανές ότι η συνάντηση του Τούρκου προέδρου με τον Ελληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη πραγματοποιείται χρονικώς σε μια εποχή σχετικής και ίσως παροδικής αναβαθμίσεως του ρόλου του κ. Ερντογάν για τα συμφέροντα της Δύσεως.
Από τη στιγμή κατά την οποία ο κ. Μητσοτάκης είχε ανακοινώσει τη μετάβασή του στην Κωνσταντινούπολη και τη συνάντησή του με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ήταν αδύνατο να μην αποδεχθεί την πρόταση σε γεύμα του κ. Ερντογάν. Κάτι τέτοιο θα έδιδε αφορμή στην τουρκική πλευρά να διατυπώσει εκ νέου τους ισχυρισμούς της ότι στόχος της Ελλάδος και εν γένει της Δύσεως είναι να δοθεί στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο καθεστώς ανάλογο με εκείνο του Βατικανού.
Ευπρόσδεκτη είναι επίσης η συνάντηση των κ. Μητσοτάκη και Ερντογάν και από τις ΗΠΑ, ως μια σαφέστατη απόδειξη εκ μέρους της Ελλάδος και της Τουρκίας –δύο χωρών με κρίσιμες μεταξύ τους διαφορές– για ισχυροποίηση της νοτίου πτέρυγος έναντι της Ρωσίας του προέδρου Πούτιν.
Βεβαίως η Αγκυρα έχει πάντα μια δική της ατζέντα που αδιαλείπτως προωθεί. Το γεγονός ότι οι σχέσεις Αθηνών – Μόσχας βρίσκονται στο κατώτατο επίπεδο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους είναι ανοικτό προς αξιοποίηση από την τουρκική πλευρά. Οι παράπλευρες επιπτώσεις της ουκρανικής κρίσεως στην Ελλάδα ενδέχεται να είναι κρισιμότατες.
