Του Αλέξη Παπαχελά
Πόσο ανέτοιμη πιάστηκε η Ευρώπη από την κρίση στην Ουκρανία; Και πόσο ακριβά θα πληρώσει τον λογαριασμό; Η Ευρώπη πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο. Ενεργειακά απόλυτα εξαρτημένη από τη Ρωσία, αμυντικά από τις ΗΠΑ.
Η Γηραιά Ηπειρος λειτουργούσε σαν ένα κακομαθημένο παιδί για δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θεωρούσε ότι δεν χρειαζόταν να ασχοληθεί με θέματα ασφάλειας γιατί τα είχε αναλάβει, για λογαριασμό της, η Ουάσιγκτον. Δεν πήρε στα σοβαρά ούτε τη στρατηγική της αυτονομία ούτε τις απειλές που διαφαίνονταν στον ορίζοντα.
Τώρα που τα πράγματα δυσκόλεψαν φαίνεται η γύμνια της. Η Γερμανία αποφάσισε να ξοδέψει ένα σημαντικό κομμάτι του ΑΕΠ της σε εξοπλισμούς ξεπερνώντας τα συμπλέγματα του παρελθόντος. Επειδή όμως το γαλλογερμανικό κοινό μαχητικό αεροσκάφος επόμενης γενιάς θα είναι έτοιμο το 2040, αναγκάστηκε να αγοράσει 35 F-35. Το Βερολίνο πιέζεται να στείλει το ίδιο και να επιτρέψει σε άλλες χώρες επίσης να στείλουν τανκς τύπου Leopard στην Ουκρανία. Το πρόβλημα είναι ότι οι χώρες που θα μείνουν χωρίς τανκς θα αναγκαστούν να παραγγείλουν μετά αμερικανικά τανκς τύπου Abrams γιατί θα είναι τα μόνα άμεσα διαθέσιμα. Οσο για το κοινό γαλλογερμανικό τανκ επόμενη γενιάς θα είναι και αυτό έτοιμο, στην καλύτερη περίπτωση, το 2030.
Στον τομέα της ενέργειας οι εισαγωγές αμερικανικού LNG έχουν διπλασιαστεί σε σύγκριση με το 2021. Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι παντού κερδισμένες είναι οι ΗΠΑ.
Μετά όμως ήλθε η πρωτοβουλία της κυβέρνησης Μπάιντεν να επιδοτήσει γενναιόδωρα την παραγωγή σε αμερικανικό έδαφος στο πλαίσιο του νόμου για τη μείωση του πληθωρισμού. Η Ε.Ε. ξαφνικά απειλείται καθώς πολλές ευρωπαϊκές εταιρείες σκέπτονται να μετακομίσουν στις ΗΠΑ και ο κίνδυνος ενός εμπορικού πολέμου είναι ορατός. Η Ευρώπη βλέπει λοιπόν ξαφνικά ότι η Ουάσιγκτον μιλάει συνεχώς για την ανάγκη ενός σφιχτού και ενιαίου δυτικού μετώπου έναντι τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας. Στην πράξη όμως δεν προωθεί ένα σχέδιο στρατηγικής και οικονομικής ενοποίησης της Δύσης. Το κάνει στα λόγια, αλλά στην πράξη μοιάζει να ακολουθεί την τραμπική πολιτική που θέτει μεγαλύτερη προτεραιότητα στα αμιγώς αμερικανικά συμφέροντα. Αυτή η πολιτική δεν θα πάει όμως μακριά. Μπορεί να είναι αρεστή εσωτερικά στις ΗΠΑ, θα κουράσει όμως την Ευρώπη και στο τέλος θα βρεθούν ηγέτες που θα αντιδράσουν και η συνοχή της Δύσης θα δοκιμαστεί.
