Μεταπολιτικές ιστορίες

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, πολλές φορές αναρωτιέμαι τι αμαρτίες πληρώνω για όσα παλαβά συμβαίνουν στη ζωή μου. Όπως το Σάββατο επί παραδείγματι, όταν μαζευτήκαμε για να παίξουμε μπιρίμπα με την Καλαμαρού, την αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα και τη σιεροκουτάλα την Κούταλου, αλλά καταλήξαμε κορυφαίες σολίστ στον Ύμνο και Θρήνο για την Ομόνοια. Δεν πρόλαβα η έρμη να πάρω το μπιριμπάκι και ξαφνικά μπουκάρει στο καθιστικό η Ελλού με το μισό της σόι. Μόνο η ηγεσία της ΠΕΟ έλειπε για να συντονίσει την έκτακτη συνέλευση της Συντεχνίας Οικοδόμων. Γιος κτίστης, εγγονός σιδεράς, γαμπρός γυψοσανιδάς. Ανατρίχιασαν τα κρύσταλλα Murano, οι πορσελάνες Limoge και οι μπουχάρες, μάνα μου.

«Ο πόνος μας εν μιάλος, Ιουλία μου» θρηνούσε η μάνα Ελλού. «Ήταν μασιέριν στην καρκιάν μας, θκεια» συμπλήρωσε το εγγόνι. «Πόσα να αντέξει η ομονοιάτικη ψυσιή μας;» υπερθεμάτισε ο γαμπρός και κτύπησε τη ζιβάνα στο τραπέζι. Καλαμαρού και Κούταλου παρέμειναν βουβές, εμφανώς ανίκανες να διαχειριστούν τόσο πόνο ζυμωμένο (sic) με τεστοστερόνη. Εγώ πάλι, είχα παγώσει περισσότερο από το culture shock – εκείνο το «θκεια» ήτανε κτύπημα κάτω από τη μέση της αστικής Λευκωσίας. Μόνο η Κουλλίτσα, ως αλλοτινή ηγερία του πράσινου λαού, ύψωσε το ανάστημά της κι έδειξε στο κινητό τη φωτογραφία του προέδρου της Δημοκρατίας με τη φανέλα της Πάφου FC. «Αντραπείτε» είπε στη Φώφη Κούταλου και κατέβασε άσπρο πάτο ένα σφηνάκι ζιβανία.

Αν για τον Νίκο Χριστοδουλίδη το ερώτημα είναι κατά πόσο συνάδει η οπαδική συμπεριφορά με το θεσμικό βάρος ενός προέδρου, για την πρόεδρο του ΔΗΣΥ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Δεν γνωρίζω ποιος σκέφτηκε να στείλει την Αννίτα στον αγώνα της Εθνικής Κύπρου κάτω των 17, αλλά θα έπρεπε να ξέρει ότι κανένας δεν βγαίνει κερδισμένος, όταν παίζει στο γήπεδο του Χριστοδουλίδη. Τουτέστιν, όχι «Τατιανιές στην Τατιάνα» όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Τρία μπουκάλια ζιβανία μάς στοίχησε το μνημόσυνο για τον διασυρμό της Ομόνοιας αλλά ευτυχώς όταν η Ελλού και το σόι της θόλωσαν απ’ το αλκοόλ αποσύρθηκαν με προλεταριακή αξιοπρέπεια αν και ψυχολογικά ράκη. «Επιτέλους μόνες» χαμογέλασε με νόημα η Καλαμαρού, πανέτοιμη να συζητήσει τα τελευταία νέα πολιτικού, μεταπολιτικού και παραπολιτικού ενδιαφέροντος. «Τι έχετε να πείτε για τις φήμες ότι μετά τις εκλογές ο πρόεδρος θα διορίσει υφυπουργό Μετανάστευσης τον Ανδρέα Παπαχαραλάμπους;». «Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Παπαχαραλάμπους, ουδέν αναληθέστερο!» σήκωσε το γάντι η καθεστωτική Φώφη. «Scripta manent» ψιθύρισε η Ευγενία, καθώς έχει πολλά μαζεμένα για τη γούνα των λεγόμενων «ανταρτών», αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Εν τω μεταξύ, στα δεξιά του κομματικού τόξου, γίνεται ο κακός χαμός για το ποιος είναι… δεξιότερος. Βγήκε ο Μάριος Πελεκάνος σε ένα εθνικιστικό παραλήρημα όπου ανακάτεψε την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών με το μεταναστευτικό, την ορθόδοξη πίστη και τον πατριωτισμό! Με κορυφαία ατάκα: «Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας». Δεν πρόλαβε να κοπάσει ο κουρνιαχτός και βγήκε η Αννίτα στην πιο συντηρητική της βερσιόν με δήλωση για τον πολιτικό γάμο ομόφυλων ζευγαριών: «Δεν είναι έτοιμη η κυπριακή κοινωνία να το δεχτεί» είπε. Κάπου εδώ, αγαπημένο μου ημερολόγιο, το καρέ ομοφώνησε ότι το εκσυγχρονιστικό ΔΗΣΥ έζησε και καλύτερες μέρες.

Πώς το είπε ο Χρίστος Χρίστου στο debate με τον Νικόλα; «Άλλοι επιλέγουν φιέστες των ΛΟΑΤΚΙ και άλλοι είναι θρονικοί επίτροποι». Τουτέστιν, όποιος θέλει να παραβγεί με το ΕΛΑΜ στο ευγενές σπορ «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» πρέπει να γνωρίζει ότι είναι από χέρι καμένος, καθότι πάντα κερδίζει το αυθεντικό. A propos, ενδιαφέρον θα έχει να δούμε ποιοι πολιτικοί αρχηγοί θα παραστούν στο φετινό gay pride. Τα προηγούμενα χρόνια υπήρξε συνωστισμός στην εξέδρα. Μια ανάσα πριν από τις εκλογές όμως, μαθαίνω ότι «κάποιοι έχουν second thoughts», όπως μου μεταφέρθηκε σε άπταιστα κυπριακά της αστικής Λευκωσίας.

Εκτός της προεκλογικής ατζέντας, τα ζουμερά παραπολιτικά νέα εξαντλούνται στο όνομα Γιαννάκη. Τόσο για την αποκάλυψη ότι ο επιρρεπής στα δημιουργικά μαθηματικά Γιαννάκης Γιαννάκη τρία χρόνια μετά το σκάνδαλο συνεχίζει να λαμβάνει το 50% του μισθού του. Όσο και για την πιο άβολη είδηση των ημερών, ότι έγιναν τρεις καταγγελίες για την ηλικία της Χριστίνας Γιαννάκη αλλά η Αρχή κατά της Διαφθοράς τις απέρριψε. Μα να λένε ότι μια κυρία κρύβει χρόνια; Σε αυτό το τελευταίο σκαλοπάτι ανυποληψίας κατέληξε ο δημόσιος βίος, αγαπημένο μου ημερολόγιο; Το επίπεδο είναι τόσο χαμηλό που μου θύμισε την κλασική πλέον ατάκα της Κουλλίτσας: «Ήμουν μιτσιά τζιαι θυμούμαι τη Γιαννάκη… Γιαννάκη». Μιλάμε για επιχειρηματολογία που κυλιέται στα δάπεδα.

Έπειτα από τόσα ατυχή κρούσματα χαμηλής πολιτικής είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως μια γυναίκα του θεάματος έστειλε το πιο ηχηρό μήνυμα με τον πλέον αναπάντεχο τρόπο. Ο λόγος για την Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία εμφανίστηκε στο κόκκινο χαλί του φεστιβάλ των Καννών με μια κομψή μακριά τουαλέτα. Μπροστά μαύρη, πίσω λευκή και στο κάτω μέρος πράσινη. Μια απλή της κίνηση ήταν αρκετή για να γίνει viral σε όλα τα διεθνή μέσα: Ανασήκωσε την ουρά του φορέματός της, αναδεικνύοντας έτσι τα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας. Από κάτι τέτοια «μικρά» καταλαβαίνουμε ότι η πολιτική, ακόμα και στη φαινομενικά πιο απολιτίκ της εκδοχή, είναι θέμα μυαλού, αισθητικής και τόλμης, αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον