Αριστερόμετρο. Ωραία λέξη, με τεράστια επιτυχία. Πάντα την απολάμβανα στις ατελείωτες πολιτικές συζητήσεις των νεανικών μας χρόνων. Επάνω που άναβε η συζήτηση, πάντα θα πεταγόταν αυτός ο ένας με το αριστερόμετρο στην τσέπη, για να σε στείλει με συνοπτικές διαδικασίες, εφτά μοίρες δεξιά. Σήμερα το bullying πέρασε τα αριστερά σύνορα. Έμαθαν την καραμέλα και οι «απέναντι». Γι’ αυτούς φυσικά βολεύει να είσαι πάντα «ορθόδοξος», δογματικός, ρομαντικός, ακίνδυνος, στο εκλογικό περιθώριο.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή την εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Νέος, επικοινωνιακός, με σπουδές στις ΗΠΑ, άφθαρτος στην πολιτική, ξένος στα κομματικά κατατόπια. Ένα τέτοιο βιογραφικό, όμως, είναι αντιφατικό για τον χώρο της Αριστεράς. Για τους «ορθόδοξους» δεν είναι πολύ αριστερός, ενώ για τους υπέρμαχους της διεύρυνσης και της ανάληψης της εξουσίας αποτελεί βασική προϋπόθεση. Δεν είναι τυχαίο που μέχρι και ο Άδωνις Γεωργιάδης πήρε σβάρνα τα δελτία ειδήσεων με το αριστερόμετρο ανά χείρας, καθώς μία νέα ηγεσία που παίζει μπάλα στο δικό τους γήπεδο, ενδεχομένως να ροκανίσει μεθοδικά και άκρως επικοινωνιακά τη δική τους καρέκλα.
Ασχέτως του ποιος είναι και τι πραγματικά πρεσβεύει ο Στέφανος Κασσελάκης, αν θα πετύχει ή αν θα αποτελέσει ένα ακόμα απολιτίκ πυροτέχνημα, η εκλογή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στέλνει μηνύματα σε πολλαπλούς αποδέκτες.
1) Το απολιτικό ρεύμα της εποχής δεν είναι μη αντιστρέψιμο. Ο κόσμος κινητοποιείται όταν πιστέψει ότι μπορεί να επηρεάσει τους κομματικούς χάρτες και κατά συνέπεια τις πολιτικές που τον αφορούν. Τουναντίον, χάνει εύκολα το ενδιαφέρον του όταν διαπιστώσει πως τα νήματα κινούνται παρασκηνιακά, προβλέψιμα και στηρίζονται σε προσωπικές ατζέντες που στόχο έχουν τη διάσωση πολιτικών καριερών.
2) Το τρεντ του να είσαι νέα και γυναίκα στην πολιτική, ώσπου να πεις κύμινο, νικήθηκε από το τρεντ του να είσαι νέος και ομοφυλόφιλος στην πολιτική. Αυτό φυσικά στέλνει επιτέλους ηχηρά μηνύματα αποδοχής της διαφορετικότητας και σεβασμού της ισότητας των φύλων. Την ίδια ώρα, επιβεβαιώνει ότι τα πάντα γύρω μας είναι αναλώσιμα. Είμαστε όλοι, η εν δυνάμει βορά που θα θρέψει το επόμενο τρεντ.
3) Οι πολίτες δεν φαίνεται να ιεραρχούν τις ιδεολογικές προσεγγίσεις ως βασικό κριτήριο για την επιλογή εκπροσώπων, ούτε τις ερμηνεύουν ως πολιτικό βάθος. Συχνά δε, τις συνδέουν με τον λαϊκισμό. Για δύο δεκαετίες διευρύνεται η ανισότητα και η κοινωνία απαιτεί χειροπιαστές λύσεις τις οποίες σίγουρα δεν θα φέρει ως διά μαγείας καμία ιδεολογία.
4) Η όποια πρόταση με ουσία και βάθος δεν θα ταξιδέψει μόνη της στους ψηφοφόρους. Οπότε τι νόημα έχει να έχει επινοήσει κανείς την καλύτερη πρόταση, αν δεν μπορεί να κατέβει ακόμα και στο TikTok να την επικοινωνήσει. Στους διαδικτυακούς αυτούς χώρους πλέον συχνάζουν όχι μόνο οι νέοι, αλλά και οι ψηφοφόροι όλων των ηλικιών.
5) Είναι αναμενόμενο «εξ αριστερών» να μειδιούν με ικανοποίηση για την εκλογή ενός «καπιταλιστή» στην ηγεσία ενός κόμματος που θέλει να ονομάζεται «ριζοσπαστικό». Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ των παραδοσιακών συνθημάτων της «ανατροπής και της ανυπακοής» αδυνατεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Όμως η πλειοψηφία των μελών του αποφάσισε κάτι διαφορετικό από αυτό που θα άρμοζε στο φαντασιακό των παραδοσιακών του ψηφοφόρων. Πέταξε στην άκρη τα αριστερόμετρα και έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα ότι η αποτελεσματική μάχη για έναν καλύτερο κόσμο δίνεται από θέση εξουσίας. Άλλωστε η εναλλακτική δοκιμάστηκε και εγκλωβίστηκε στο 3%.
Το κοντομάνικο μπλουζάκι και το νεανικό χαμόγελο πουλάνε ωραία στον φακό και ήταν ίσως αρκετά για να στρέψουν την προσοχή της κοινωνίας πάνω στον Στ. Κασσελάκη, χαρίζοντάς του την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά όσο κι αν νομίζουμε ότι ζούμε σε απολιτικές εποχές, κανείς στον πολιτικό στίβο δεν κρίνεται από αυτά. Θα κριθεί από τις πολιτικές αποφάσεις που θα κληθεί να πάρει ή να μην πάρει, θα αξιολογηθεί για τις ιδέες του, το έργο του και το τι μπορεί εντέλει να δώσει πίσω στην κοινωνία. Κι αν στην τελική δεν μπορεί, οι δημοκρατικές διαδικασίες θα δώσουν ταχύτατα και αναλώσιμα, τη σκυτάλη στον επόμενο.
Το φαινόμενο Κασσελάκη πάντως δεν είναι η αρχή, ούτε το τέλος της Αριστεράς. Είναι η φυσική της εξέλιξη. Κι όπου λείπει το πολιτικό βάθος, οφείλει να το δημιουργήσει. Με ανοιχτές διαδικασίες, διαφάνεια, μαζική συμμετοχή που δίνει τον παλμό του εκλογικού σώματος. Με ισχυρές δικλίδες ασφαλείας για την επιλογή προσώπων και τις δαπάνες της καμπάνιας καθώς και ένα δεσμευτικό πλαίσιο αρχών για όλους. Τι έχει να φοβηθεί ο προοδευτικός χώρος από τις διαφανείς δημοκρατικές διαδικασίες και την ακηδεμόνευτη βούληση των ψηφοφόρων;
