Την περίοδο του δεύτερου lockdown, αποφασίσαμε με τον κουμπάρο μου να διακόψουμε την αvία που άρχισε να μας πολιορκεί και παραγγείλαμε ένα από τα πολλά τεστ DNA που κυκλοφορούσαν online και υπόσχονταν να μας αποκωδικοποιήσουν την εθνική μας καταγωγή. (Υπενθύμιση: Κατά τη διάρκεια ενός lockdown, ενδέχεται να κάνετε πράγματα που δεν τα είχατε σκεφτεί ποτέ και αργότερα μπορεί να το μετανιώσετε). Η διαδικασία αυτών των τεστ είναι απλή: αφού προπληρώσεις, σου στέλνουν ένα φάκελο και ένα κουτάκι για να αφήσεις λίγο σάλιο, το επιστρέφεις στο εργαστήριο και τις επόμενες 4-6 εβδομάδες γίνεται η ανάλυση του DNA και η σύγκρισή του με τη βάση δεδομένων από κάθε χώρα. Στο τέλος, εμείς το μόνο που νομίζαμε πως θα μαθαίναμε είναι το…. πόσο τοις εκατό ελληνικό αίμα κυλά στις φλέβες μας. Τα τεστ αυτά έχουν κάποια επιστημονική βάση, αλλά –μην τρελαθούμε– τα ποσοστά των εθνικοτήτων είναι κατά προσέγγιση, καθώς βασίζονται σε βάσεις δεδομένων που για κάθε εταιρεία έχουν διαφορετικό περιεχόμενο. Έτσι, το τι αποτελεί «ελληνικό» ή «σαξονικό» DNA για μια εταιρεία, δεν είναι απαραίτητα το ίδιο για μια αντίστοιχη άλλη που προσφέρει την ίδια υπηρεσία. Γι’ αυτό και τα ποσοστά δεν πρέπει κάποιος να τα παίρνει τοις μετρητοίς.
Μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα, κάναμε πλάκα για το πώς θα αντιδρούσαμε αν στο τεστ προέκυπτε κάποια έκπληξη. Επιπρόσθετα, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τα πειράγματα (;) των δικών μας. Τελικά, όμως, δεν προέκυψε καμία έκπληξη. Οι αναλύσεις έδειξαν πως πέρα από τη συντριπτική πλειοψηφία ελληνικού DNA, και οι δύο μας «κουβαλούσαμε» μείγμα από λατινικό, αραβικό και σαξονικό γενετικό υλικό. Ήταν δηλαδή αναμενόμενα, αν συνυπολογίσει κανείς και την ιστορία της πατρίδας μας.
Η έκπληξη ήρθε την επόμενη μέρα: Μετά τα αποτελέσματα, κάθε συμμετέχοντας έχει τη δυνατότητα να αφήσει τα στοιχεία του στη διάθεση κάθε προσώπου που αποδεικνύεται πως λόγω DNA συνδέεται μαζί του. Δηλαδή στους «επιστημονικά αποδεδειγμένους συγγενείς του»! Αντιλαμβάνεστε πως αυτό που ακολούθησε ήταν... μια αποκάλυψη: ξαφνικά, βρέθηκα συνδεδεμένος με δεκάδες άτομα από όλο τον κόσμο, που η πλατφόρμα χαρακτήριζε ως μακρινά μου ξαδέρφια. Για παράδειγμα: η Julie από τη Νέα Ζηλανδία που είναι υιοθετημένη και με ρωτούσε αν μπορούσα να τη διαφωτίσω για τη σχέση της με την Κύπρο (δυστυχώς δεν βρήκαμε τη σύνδεση), o Tutku, Τουρκοκύπριος που μένει στο Λονδίνο και υποψιαζόμαστε ότι η κοινή μας σύνδεση είναι από την Πάφο, ο κύριος Ανδρέας (που κατά σύμπτωση μένει λίγα μέτρα από το πατρικό μου στην Αγλαντζιά), ακόμη ένας Τ/κ που με ρώτησε εάν ξέρω τη γιαγιά του από τη Λεμεσό και μια φοιτήτρια με ψευδώνυμο από την Ιταλία, που υποψιαζόμαστε η σύνδεσή μας να είναι από τη Γαλάτα, και πάει λέγοντας.
Δεν είναι το πιο συναρπαστικό και αναπάντεχο μέσο κοινωνικής δικτύωσης; Η εμπειρία αυτή με έκανε –κυριολεκτικά– να δω τον κόσμο (όλο τον κόσμο) διαφορετικά. Τα αποτελέσματα ήταν μπροστά μου και μου φώναζαν πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε μεταξύ μας πολύ περισσότερα κοινά από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Μοιραζόμαστε κοινές καταβολές. Και πολύ πιθανόν κοινούς προγόνους (Για όσους θρησκεύουν: το γράφει και η Παλαιά Διαθήκη). Ακόμη και με ανθρώπους που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Με τον Μουσταφά, την Ανέτ, τον Κριστιάν, τη Βερόνικα, και πάει λέγοντας. Ανθρώπους που γεννήθηκαν σε άλλες ηπείρους, αλλά είναι πιθανό κάποια στιγμή πριν από 2-3 αιώνες να μοιραστήκαμε κάποιον κοινό συγγενή.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά, με αφορμή τον δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε μετά τα γεγονότα στη Χλώρακα. Και τους διαξιφισμούς που γίνονται σε σχέση με τους παράνομους μετανάστες και τα προβλήματα που δημιουργούνται. Είναι λογικές και αναμενόμενες κάποιες αντιδράσεις. Όπως λογικό είναι να αναμένει κανείς από μια δομημένη Πολιτεία (που ακόμη και για το τι είδους καλαμάκια χρησιμοποιούμε έχει αυστηρή νομοθεσία) να λειτουργεί προληπτικά, να θέτει μέτρα και πολιτικές που θα βοηθούν στην εφαρμογή του νόμου και δεν θα έρχονται σε αντίθεση με την κοινωνική γαλήνη και τις τοπικές ισορροπίες. Αλλά πριν και πάνω από όλα, θα πρέπει να μάθουμε να ιεραρχούμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Να έχουμε σεβασμό. Και, σίγουρα, όχι να παίρνουμε τον νόμο στα χέρια μας.
Ο κ. Μαρίνος Κλεάνθους είναι αντιπρόεδρος της ΔΗΠΑ.
