Δεκαεπτά χρόνια συμπληρώνονται σε μερικές εβδομάδες από την άνανδρη δολοφονία –όπως όλα τα στοιχεία δείχνουν– του 26χρονου κληρωτού στρατιώτη Θανάση Νικολάου. Την οποία οι δράστες, με απίστευτη προχειρότητα, σκηνοθέτησαν ως αυτοκτονία. Εγκαταλείποντας το πτώμα του κάτω από το γεφύρι της Άλασσας. Στη σκηνή κλήθηκε για τη νεκροψία ο ιατροδικαστής Πανίκος Σταυρινός, ο οποίος ετοίμασε έκθεση μετά από 9 μήνες. Ο Σταυρινός αποφάνθηκε ότι ο θάνατος προήλθε από εσωτερικά τραύματα συνεπεία πτώσης από ύψος, και ότι δεν υπήρχαν τρίτα πρόσωπα αναμεμιγμένα. Κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχαν υπόνοιες για εγκληματική ενέργεια, αλλά επρόκειτο για αυτοκτονία. Από πλευράς αστυνομικών αρχών την υπόθεση αφέθηκε να διερευνήσει ο τοπικός αστυνομικός σταθμός Λάνιας αντί το τμήμα ανιχνεύσεως εγκλημάτων. Παρόλο που διαρκώς έρχονταν στην επιφάνεια στοιχεία που καταδείκνυαν ότι ο Θανάσης ήταν θύμα εκφοβισμού, πράγμα που είχε καταγγείλει και συζητήσει με τρίτους, καθώς και το γεγονός του ότι ζήτησε μετάθεση.
Δεκαεπτά χρόνια έκτοτε και μια μαυροφορεμένη γυναίκα, κρατώντας τις φωτογραφίες του γιου της σφικτά στο στήθος έχει κινήσει γη και ουρανό για να βρει το δίκαιό της. Όλες οι πόρτες ήταν ερμητικά κλειστές μέχρι που η Δημοκρατία καταδικάστηκε από το ΕΔΑΔ τον Ιανουάριο του 2020 για ολιγωρία. Μόνο τότε το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού το 2021 επέτρεψε την εκταφή και ακολούθησε νέα νεκροψία, η οποία κατέδειξε όλα τα εγκληματικά λάθη και παραλείψεις. Είναι όντως ανικανότητα ή είναι συγκάλυψη; Είναι ανθρώπινα λάθη ή είναι ένα ολόκληρο κύκλωμα κουκουλώματος; Είναι υπόθεση bulling και εκφοβισμού ή πίσω κρύβεται εμπόριο ναρκωτικών και μεγάλων συμφερόντων; Δεν είναι δουλειά μας να παριστάνουμε τους ποινικούς ανακριτές. Υπάρχουν όμως θεσμοί των οποίων αυτή είναι δουλειά. Από το 2005 βρισκόμαστε στον τρίτο γενικό εισαγγελέα που έχει την αρμοδιότητα να χειριστεί την υπόθεση του Θανάση Νικολάου. Όλοι έχουν το δικαίωμα στη αθωότητα, αλλά κανείς δεν έχει το δικαίωμα στην ολιγωρία. Δεκαεπτά χρόνια είναι ντροπή. Μεγαλύτερη ντροπή είναι όταν σκεφτεί κανείς ότι αν δεν υπήρχε η ηρωική κα Ανδριάνα και η οικογένεια του Θανάση ότι ένα έγκλημα θα έμενε για πάντα στο σκοτάδι. Ότι ο Θανάσης θα μνημονευόταν ως αυτόχειρας. Ότι όσοι συγκάλυψαν το έγκλημα είτε από πρόθεση είτε από ανικανότητα θα έμεναν για πάντα στο απυρόβλητο.
Το φετινό μνημόσυνο του Θανάση στις 30 Σεπτεμβρίου πρέπει να συνοδευτεί με κινήσεις αποφασιστικότητας από τους θεσμούς. Ανακοινώσεις του τύπου «εξετάζεται πλημμελής εκτέλεση καθήκοντος» απλά ρίχνουν πιο χαμηλά την αξιοπιστία των θεσμών. Επειδή τα πορίσματα των ιατροδικαστών είναι στην κατοχή των αρχών. Το ίδιο και το πόρισμα Μάτσα και Αλεξόπουλου. Το ποιοι είχαν εμπλοκή στη διερεύνηση επίσης, όπως και μαρτυρίες αναφορικά με το ποιοι υπηρετούσαν τότε στην μονάδα του, ποιοι ήταν οι αξιωματικοί που δέχθηκαν τις καταγγελίες και ποιοι είχαν υποδειχθεί ως θύτες του εκφοβισμού που τύγχανε ο νεαρός αρχιτέκτονας. Υπάρχει επίσης ακόμη κάτι.
Η μάνα που ορκίστηκε στο μνήμα του αδικοχαμένου γιου της να βρει τους αυτουργούς του εγκλήματος δεν είναι πλέον μόνη με την οικογένεια και τους δικηγόρους της. Έχει μαζί της μια ολόκληρη κοινωνία που έγινε συμμέτοχη στο δράμα της, στην αδικία που έχει υποστεί και η οποία αναμένει να δει πράξεις και να πάρει απαντήσεις. Όχι από ανάγκη εκδικητικότητας ή ικανοποίησης του δημοσίου αισθήματος της δίκης αλλά κυρίως, επειδή ο Θανάσης όπως και ο Παναγιώτης από τους Τρούλλους είναι πλέον και δικά μας παιδιά. Στα οποία μια ευνομούμενη πολιτεία οφείλει δικαίωση.
