Παρακολουθούμε τα του Κυπριακού με σχετική αμηχανία. Δυστυχώς. Όσον αφορά όλους τους άλλους πλην πολιτικών, αυτό μπορεί και να γίνει κατανοητό. Στη δική μου αντίληψη δεν εξηγείται η αμηχανία για τους πολιτικούς. Ούτε η σχετική ανακούφιση όταν ακούν, κάποιοι ή και οι πλείστοι, πως ο κατοχικός ηγέτης, με τις εξωπραγματικές απαιτήσεις, τερματίζει τη διαδικασία. Όχι επειδή δεν ισχύει, ισχύει. Αλλά γιατί χρειάζεται να κατανοήσουμε πως για μας, για τους Έλληνες της Κύπρου και για τον Ελληνισμό η επίλυση στη βάση της ομοσπονδίας είναι μονόδρομος. Η Τουρκία βολεύεται, ίσως και καλύτερα και χωρίς λύση, ή και με άλλη λύση. Εμείς όμως όχι. Ούτε το στάτους κβο είναι βιώσιμο. Οδηγεί, δυστυχώς, νομοτελειακά στον κίνδυνο να καταστούν οι Ελληνοκύπριοι μειοψηφία σε βάθος μερικών δεκαετιών.
Και τι να κάνουμε, θα μου πείτε; Αφού η Τουρκία είναι πεισματικά εκτός της διαδικασίας, με απαιτήσεις εκτός των ψηφισμάτων και δεν συμβάλλει καθόλου για να παρακαθίσουν, είτε οι ηγέτες σε τριμερή, είτε και σε σύνοδο με τις εγγυήτριες δυνάμεις. Το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να διαβάσουμε προσεκτικά το τι λένε τα Ηνωμένα Έθνη. Είτε μέσω της προσωπικής απεσταλμένης του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, είτε και μέσω άλλων προσώπων και οδών. Ότι οι ηγέτες έχουν ρόλο, ότι πρέπει να ακούσουν την κοινωνία των πολιτών, πως ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, εκτός από το να περιμένει τη διπλωματία, και να επαναλαμβάνει το χιλιοειπωμένο πως εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε καλύτερο, να κινηθούμε δημιουργικά και να εκπλήξουμε θετικά τη διεθνή κοινότητα. Μπορεί εμείς οι πολιτικοί να βγάζουμε σπυριά όταν μας λένε πως πρέπει να ακούσουμε την κοινωνία των πολιτών, και πως αλλού βρίσκονται οι πολίτες και αλλού οι πολιτικοί. Ίσως όμως να πρέπει να αναθεωρήσουμε και να το τολμήσουμε;
Κινούμαστε με μια σιγουριά, με μια ασφάλεια πως η τουρκική πλευρά θα απορροφήσει όλη την αρνητική ενέργεια, πως δεν θα μετακινηθεί ρούπι από τις σημερινές θέσεις της και πως και αυτή η προσπάθεια θα καταλήξει σύντομα σε αδιέξοδο εξ υπαιτιότητας των Τούρκων. Είμαστε όμως σίγουροι πως έτσι θα γίνουν τα πράγματα; Μπορεί κάποιος να αποκλείσει μια κίνηση αιφνιδιασμού από την Τουρκία και από τον Τατάρ; Όπως άλλωστε έγινε τον Φεβρουάριο του 2004 στη Νέα Υόρκη, όπου οι δικοί μας ηγέτες πήγαν με αίσθηση διακοπών και επέστρεψαν με χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησία; Ποιος μπορεί να αποκλείσει μια κίνηση της Τουρκίας, στο πλαίσιο μάλιστα και της θετικής ατζέντας στα ελληνοτουρκικά, που θα γίνει με σαφείς απαιτήσεις και με τη μεγαλύτερη πως στο τέλος τους δρόμου είτε το Κυπριακό λυθεί ή όχι, το σημερινό στάτους κβο δεν θα αποτελεί επιλογή, όπως ούτε και η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτά τα σενάρια. Το να μην υπάρξει εξέλιξη, ίσως να μη χρειάζεται και μεγάλη προετοιμασία. Τι κάνουμε όμως σε περίπτωση αιφνιδιαστικής κίνησης; Είμαστε έτοιμοι; Δεν θα απαντήσω αντανακλαστικά πως δεν είμαστε, αλλά έχω μεγάλες αμφιβολίες.
Εμείς, στον Δημοκρατικό Συναγερμό έχουμε σοβαρή δουλειά. Και ρόλο. Σε άλλες εποχές, αν η προσωπική απεσταλμένη του γ.γ. του ΟΗΕ έλεγε πως οι ηγέτες πρέπει να ακούσουν την κοινωνία των πολιτών, θα ήμασταν στην καλύτερη των περιπτώσεων ενθαρρυντικοί προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να τολμήσει να το κάνει. Στη χειρότερη θα ήμασταν επικριτικοί. Σήμερα είμαστε δυστυχώς απαθείς. Και αυτό δεν θυμίζει Δημοκρατικό Συναγερμό. Ας το κάνουμε σήμερα. Δεν είναι αργά.
*Βουλευτής Λευκωσίας ΔΗΣΥ | Πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών | dmdemetriou.com
