Kathimerini.com.cy
Μια ολόκληρη σελίδα στην «Κ» της Κυριακής 5.6.2022, είχε θέμα τον «αντιδυτικισμό» στη σύγχρονη Ελλάδα. Γεννούσε την απορία: Πού τον βρήκε τον αντιδυτικισμό στους σημερινούς Ελληνώνυμους ο αρθρογράφος, τι ελληνικό απόμεινε στην κοινωνία μας που να απειλεί ή να αναχαιτίζει τον εξευρωπαϊσμό μας και να δικαιολογεί άμυνα ολοσέλιδου άρθρου, κυριακάτικα;
«Με τον όρο αντιδυτικισμός, εξηγούσε το άρθρο, εννοούμε τις διάφορες στάσεις, επιχειρηματολογίες και προδιαθέσεις, που καταδικάζουν τη σχέση του νεότερου Ελληνισμού με τον δυτικό πολιτισμό και με τις δυτικές πραγματικότητες της ζωής και της πολιτικής. Αυτή η ιδέα εμπεριέχει κυρίως μια γενικότερη ηθική καταδίκη της Δύσης, του νεότερου πολιτισμού της και του τρόπου ζωής της, ως φαινομένων αλλότριων, ριζικά διαφορετικών προς τον χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας και πνευματικής ζωής και, επομένως, ηθικά καταδικαστέων».
Κοντολογίς, ο συγγραφέας του άρθρου μέμφεται την ελληνική κοινωνία που καθυστερεί δραματικά τον πλήρη αφελληνισμό της, δεν τα έχει δώσει ακόμα όλα στους επιβήτορες «προστάτες» της. Ολες οι δομές λειτουργίας κράτους και κοινωνίας είναι πειθήνιες απομιμήσεις των δυτικών πρωτοτύπων: σχολειά, πανεπιστήμια, Ακαδημία, κοινοβούλιο, κόμματα, ιδεολογίες, δικαστήρια, αστυνομία, στρατός, ΜΜΕ, η αγορά, το χρηματιστήριο, ο συνδικαλισμός, τα κόμματα, η διαστροφική αλλοτρίωση της Εκκλησίας σε κρατική θρησκεία – τα πάντα έχουν υποταχθεί στον πνιγμό της απαίτησης για εκδυτικισμό. «Να γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι, για να γίνουμε άνθρωποι», είχε διακηρύξει ο μέγας Καραμανλής.
Αυτή η μεθοδική, άψογα σχεδιασμένη και στανικά επιβεβλημένη αλλοτρίωση ενός ιστορικού λαού, η πειθαναγκασμένη παραίτηση και αποξένωσή του από κάθε απόκτημα και κατάκτηση ζηλευτή, δεν ικανοποιεί τον συγγραφέα του ολοσέλιδου άρθρου στην «Κ» (5.6.22). Γι’ αυτόν, ο άνευ όρων εκδυτικισμός των Ελλήνων, η λεηλασία της εμπειρίας και των θησαυρισμάτων της, δεν αρκεί. Πιστοποιεί ότι παραμένει ακόμα ζωντανή στην ελληνική κοινωνία μια υποδόρια, λανθάνουσα «ηθική καταδίκη της Δύσης, του νεότερου πολιτισμού της και του τρόπου ζωής της».
Για να το λέει ο περιώνυμος ακαδημαϊκός αρθρογράφος, κάτι ξέρει, η βεβαιότητά του μας παρηγορεί. Να σώζεται, όμως, τουλάχιστον, η μνήμη των Ελλήνων που σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους με ιδιοφυή σχεδιασμό των «συμμάχων» μας –στη Μικρασία, στον Πόντο, στην Ανατολική Ρωμυλία, στην Κύπρο, στη Βόρεια Ηπειρο– παντού και πάντοτε με φυσικούς αυτουργούς τους Τούρκους και εμπνευστές-σχεδιαστές τους Αγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, Ιταλούς «συμμάχους» μας.
Το ολοσέλιδο άρθρο στην «Κ», στις 5.6.2022, δεν γίνεται να απαντηθεί με επιφυλλίδα τηλεγραφικής συντομίας. Εξάλλου διαφέρουν και οι ρόλοι, οι σκοποθεσίες των δημοσιευμάτων. Στόχος της επιφυλλίδας είναι να κινήσει το ενδιαφέρον και τα ερωτήματα του αναγνώστη, όχι να θωρακίσει ανταλλάξιμες και εύχρηστες «επικοινωνιακές» βεβαιότητες.
Με μια προϋπόθεση αδιαφιλονίκητη: Την κοινή ανάγνωση της γλώσσας με την οποία συν-εννοούμαστε. Διότι η διαφορά των γλωσσών είναι διαφορά εμπειρίας, όχι μόνο κατανόησης. Αλήθεια είναι η μη-λήθη, η φανέρωση, η εμφάνεια. Veritas είναι η adaequatio rei et intellectus. Ο αφορισμός cogito ergo sum, δεν θα μπορέσει ποτέ να συνταιριάξει με το ηρακλείτειο: καθότι αν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν. Η δημοκρατία δεν έχει καμιά σχέση με την res publica.
Με τέτοιους παραλληλισμούς ίσως συναντηθούμε κάποτε στην κοινή εμπειρική βεβαιότητα που γεννάει το κοινωνείν. Και σοβαρέψουμε από τα επιπόλαια προπαγανδιστικά.
