Tης Shemaine Bushnell Kyriakides
Καθώς οι Αμερικανοί προσέρχονται στις κάλπες, σκέφτομαι τι σημαίνει η χώρα μου για μένα, ακόμη και από το σπίτι μου εδώ στην Κύπρο. Γεννήθηκα στο Φοίνιξ της Αριζόνα (μια πολιτεία ρεπουμπλικανική τότε), από Φιλιππινέζα μητέρα και Αμερικανό πατέρα με βρετανικές ρίζες, και έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στο Λος Άντζελες (μια πολιτεία με μεγάλη τάση προς τους Δημοκρατικούς). Και οι δύο πλευρές της οικογένειάς μου ήρθαν στην Αμερική αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Είναι μια ιστορία που μοιράζομαι με τόσους πολλούς ανθρώπους στις Η.Π.Α. γιατί –ας το παραδεχτούμε– σχεδόν όλοι προερχόμαστε από κάπου αλλού. Αυτή η διαφορετικότητα είναι που «έχτισε» την Αμερική.
Παρακολουθώντας τα πράγματα από το εξωτερικό, είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις πόσο διχασμένοι έχουμε γίνει—ακόμα και μεταξύ των κοινοτήτων μεταναστών που μοιράζονται εδώ και δεκαετίες έναν μοναδικό δεσμό, το να είναι μετανάστες, όπως οι Ελληνοαμερικανοί, οι Ασιάτες Αμερικανοί και οι Λατινοαμερικανοί. Υπάρχει τόσος φόβος και θυμός, και αναρωτιέμαι, πώς φτάσαμε ώς εδώ;
Το γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι και πάλι υποψήφιος για πρόεδρος, με σοβαρές πιθανότητες εκλογής, μοιάζει ειλικρινά σουρεαλιστικό. Πρόκειται για ένα άνθρωπο του οποίου το παρελθόν είναι γεμάτο με επιχειρηματικές αποτυχίες και απάτες. Σκεφτείτε το Πανεπιστήμιο Τραμπ, όπου οι άνθρωποι ξόδεψαν χιλιάδες δολάρια ελπίζοντας να μάθουν για το real estate και γενικά για τις επενδύσεις, με αποτέλεσμα να απογοητευτούν από παραπλανητικές τακτικές και κενές υποσχέσεις. Ωστόσο, εδώ είναι, πάλι, που θεωρεί εαυτόν ως τον υποψήφιο του «νόμου και της τάξης». Είναι δύσκολο να πάρεις στα σοβαρά κάποιον που έχει χρησιμοποιήσει την πλατφόρμα του για να καταρρίψει νομικούς κανόνες αντί να τους τηρήσει. Ναι, μια προεδρία Τραμπ θα μπορούσε να σημαίνει καλύτερες σχέσεις με τη Ρωσία και ισχυρίζεται ότι θα τερματίσει τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα, οδηγώντας πιθανώς την Αμερική προς απομονωτισμό. Σαφώς κάποια από τα σημεία που θέτει αξίζει να ληφθούν υπόψη, αλλά πώς μπορούμε να τον εμπιστευτούμε όταν είναι πρόθυμος να συμφιλιωθεί με αυταρχικούς ηγέτες όπως ο Πούτιν και ο Ερντογάν;
Υποστηρίζω του Δημοκρατικούς σε όλη μου τη ζωή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ψηφίζω στα τυφλά. Έχω υποστηρίξει τους Ρεπουμπλικάνους σε τοπικούς και εθνικούς αγώνες, όταν πίστευα ότι ήταν η καλύτερη επιλογή. Πάντα έψαχνα για υποψηφίους που υποστηρίζουν ζητήματα που έχουν σημασία για μένα και που πιστεύω ότι μπορούν να κάνουν καλή δουλειά. Μεγαλώνοντας, πίστευα ότι η δημοκρατία μας λειτούργησε, ότι η επαφή με τον τοπικό μου εκπρόσωπο θα μπορούσε να επιφέρει θετικές αλλαγές. Αυτή είναι η καρδιά της δημοκρατίας, σε τελική ανάλυση: να ενωθείτε για το κοινό καλό, ανεξαρτήτως της πλευράς που υποστηρίζετε.
Αισθάνομαι διχασμένη για κάποιες από τις διαδικασίες που ακολουθούν οι Δημοκρατικοί αυτές τις μέρες. Δεν αντέχω τη «woke» ατζέντα που μερικές φορές ξεπερνά τα όρια, η υπερβολική συμπερίληψη, ιδιαίτερα, φαίνεται να πηγαίνει πέρα από τα όρια που προσωπικά θεωρώ φυσιολογικά, αν και ξέρω ότι δεν είναι «έξυπνο» να το πω. Ίσως να προέρχομαι απλώς από διαφορετική εποχή. Φυσικά, δεν αντέχω την ξενοφοβία ή τον ρατσισμό. Άλλωστε, η ίδια προέρχομαι από διαφορετικές εθνικές καταβολές, και έχοντας μία κόρη, με πατέρα Ε/κ, αυτά τα θέματα δεν είναι καθόλου αφηρημένα για μένα. Ξέρω από πρώτο χέρι πώς μπορεί να μοιάζει μια μικτή Αμερική και είναι κάτι που εκτιμώ.
Σε αυτές τις εκλογές, η ψήφος μου πήγε στην Κάμαλα Χάρις, χωρίς φυσικά να ψηφίσω απερίσκεπτα. Καταλαβαίνω τους φόβους που εκμεταλλεύεται ο Τραμπ. Οι άνθρωποι ανησυχούν ότι οι πύλες της χώρας είναι ανοιχτές και ότι οι μετανάστες έρχονται χωρίς περιορισμούς. Η εγκληματικότητα αυξάνεται. Αλλά αυτό δεν είναι συμβαίνει μόνο στις ΗΠΑ, το βλέπουμε σε όλο τον κόσμο, από την Αγγλία μέχρι τη Νορβηγία. Αυτό που κάνει ο Τραμπ είναι να παίζει με αυτόν τον φόβο. Λέει ότι θα αναβιώσει τον νόμο περί αλλοδαπών εχθρών του 1798 (Alien Enemies Act) για να καταπολεμήσεις τις συμμορίες μεταναστών. Ωστόσο, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μαζικές απελάσεις, επηρεάζοντας τους ανθρώπους που ήρθαν στην Αμερική για να ξεφύγουν από τις κακουχίες και τη βία. Δεν είναι αυτή η χώρα στην οποία πιστεύω.
Θυμάστε το Άγαλμα της Ελευθερίας; Τους στίχους από το ποίημα της Εμμα Λάζαρους, «The New Colossus»; «Δώσε μου τις κουρασμένες, τις φτωχές σου, τις κουλουριασμένες μάζες σου, που λαχταρούν να αναπνεύσουν ελεύθερες» [Give me your tired, your poor, your huddled masses yearning to breathe free]. Η Αμερική χτίστηκε πάνω στα όνειρα των μεταναστών, στη σκληρή δουλειά των ανθρώπων που αναζητούσαν μια νέα αρχή. Το να γυρίσουμε την πλάτη μας σε αυτό τώρα θα ήταν προδοσία όλων όσων υποστηρίζουμε.
Οπότε, ναι, ψήφισα την Κάμαλα Χάρις, όχι επειδή είναι γυναίκα ή για κάποια συγκεκριμένη πολιτική της, αλλά επειδή πιστεύω ότι μπορεί να μας ενώσει. Η Μισέλ Ομπάμα μάς υπενθύμισε πρόσφατα τη σημασία της ενότητας και της ευθύνης—αξίες που έχουν βοηθήσει την Αμερική να ξεπεράσει δύσκολες στιγμές στο παρελθόν. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τη βομβιστική επίθεση στην Οκλαχόμα Σίτι το 1995, τους πυροβολισμούς στο Λύκειο του Κολούμπαϊν το 1999, ακόμη και μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ενωθήκαμε. Αφήσαμε στην άκρη τις διαφορές μας για να θεραπευτούμε και να ξαναχτίσουμε.
Η Αμερική ήταν κάποτε ένα παράδειγμα για τον κόσμο– ένα μέρος όπου άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα συγκεντρώθηκαν για να χτίσουν κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους. Δεν μπορούμε να το πετάξουμε. Θέλω η χώρα μου να επιστρέψει στις ρίζες της, όχι από νοσταλγία, αλλά επειδή αυτές οι αξίες της ενότητας, της ανθεκτικότητας και της συμπόνιας είναι που κάνουν την Αμερική ξεχωριστή.
Καθώς οι Αμερικανοί ψηφίζουν, ελπίζω να θυμόμαστε όλοι τι διακυβεύεται πραγματικά. Ας επιλέξουμε ηγέτες που μπορούν να μας βοηθήσουν να θεραπευτούμε, όχι να μας διχάσουν περισσότερο.
