Όλα μπορούν –και θα γίνουν– καλύτερα στον τόπο μας αρκεί να υπάρχει χαμόγελο και αισιοδοξία. Αλλά και λίγα φίλτρα –ίσως– στο Instagram.
Σε μια χώρα που όλοι έχουν άποψη για όλα και οι πολίτες έμαθαν να διεκδικούν από τον καναπέ, δεν έχει σημασία το τι λες αλλά το ποιος το λέει.
Και έτσι, το πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται τα της ημέρας –με κάποια επιτυχία– αδιαφορώντας (;) ή αδυνατώντας (;) να επιβάλει στρατηγικές και μακρόπνοη πολιτική για τον τόπο μας. Έναν εθνικό στόχο για το πού θέλουμε να φτάσουμε σε 10 χρόνια. Και με ποιον τρόπο θα τα καταφέρουμε.
«Ποιος φταίει;»
Θα ρωτούσε και σήμερα ο Τρικούπης.
Η πολιτική είναι αιχμάλωτη των social media και των κλικς.
Για έναν πολιτικό αποδεικνύεται στην πράξη πως η φωτογένεια, τα χάπι στιγμιότυπα και οι πιασάρικες ατάκες έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από το να ασχολείται με την δουλειά που τον έχει τάξει ο λαός.
Το φαινόμενο είναι οριζόντιο. Και κάθετο.
Είναι το νέο savoir vivre σε Προεδρικό, κόμματα, βουλευτές, ευρωβουλευτές, δημάρχους και υπουργούς.
Πιο πολύ «πέφτουμε» σε μια «συγκινητική ανάρτηση» και σε μια «χαριτωμένη φωτογραφία» ενός ή μιας πολιτικού με φωτογένεια, παρά στο τι πιστεύει αυτό το πρόσωπο για μια σειρά από σημαντικά προβλήματα που έχουμε στον τόπο μας και πώς θεωρεί ότι μπορούμε να τα λύσουμε.
Εννοείται πως στον βωμό της δημοφιλίας, εμφανίζονται και οι σύζυγοι και τα παιδιά.
Οι δημόσιες ευχές, οι επέτειοι, τα γενέθλια των πολιτικών και των συζύγων τους (ανδρών ή γυναικών ανάλογα), οι διακοπές και οι γάμοι, είναι σήμερα μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για προβολή.
Και αν εμφανίζεται πού και πού μια «σοβαρή» προβολή, είναι για τα τετριμμένα ή τα εύκολα: «Καταδίκασε την Τουρκία ο…» , «Έβαλε στην θέση του τον Τούρκο η…» , και πάει λέγοντας.
Τα likes εκατοντάδες . Το ίδιο και τα δημόσια μπράβο του καναπέ.
Και κάπου εδώ, κάποιοι πολίτες παλιάς κοπής που ίσως έμαθαν αλλιώς, αναρωτιούνται:
Ποια είναι σήμερα τα μεγάλα πολιτικά διλήμματα; Οι πολιτικές διαφορές; Οι θέσεις και αντιθέσεις;
Ακόμα και έμπειροι δημοσιογράφοι και πολιτικοί αναλυτές θα δυσκολευτούν να το απαντήσουν.
Βλέπετε, περάσαμε από την εποχή των ιδεολογιών στην εποχή των ιδεών.
Και τις ιδέες τις εκφράζουν τα πρόσωπα.
Όλα αυτά, τα ωραία λοιπόν, αποτελούν την νέα «θετική τοξικότητα» που ζούμε.
Είναι τοξικότητα διότι μας αποπροσανατολίζει από την ουσία.
Είναι «θετική», όμως, διότι σε αντίθεση με την «αρνητική τοξικότητα» που ξεχειλίζει από λαϊκισμό και ακραίες θέσεις –και άρα γίνεται εύκολα αντιληπτή– προβάλλει με θετικό τρόπο junk food από προσωπικές αναρτησούλες και συναισθηματικά χάπενιγκς ανθρώπων που τους τάξαμε για άλλη αποστολή. Και τούτο γίνεται εις βάρος της ουσίας και του ρόλου των πολιτικών. Γι’ αυτό είναι και πιο ύπουλη.
Το φαινόμενο δεν είναι μόνο κυπριακό.
Και οι λύσεις δεν μπορούν να έρθουν από την μια μέρα στην άλλη.
Τα ΜΜΕ έχουν σημαντικό ρόλο να διαδραματίσουν στην αλλαγή της κατάστασης.
Είμαι αισιόδοξος, όμως, πως θα έρθει η μέρα που η πολιτική θα είναι ξανά στο επίκεντρο.
Άλλωστε, ακόμη και η Barbie βαρέθηκε τον πλαστικά τέλειο κόσμο της και ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής στον αληθινό κόσμο.
Ελπίζω, μόνο, μέχρι να επανέλθουμε να μην το πληρώσουμε ακριβά…
O Μαρίνος Κλεάνθους είναι αντιπρόεδρος ΔΗΠΑ.
