«Θέλουμε τα παιδιά λιγότερο σαν σκληρούς δίσκους και περισσότερο ως επεξεργαστές». Αυτό τόνισε, παραλαμβάνοντας τα νέα του καθήκοντα ως υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, ο Κυριάκος Πιερρακάκης. Μεγάλη κουβέντα, χιλιοειπωμένη, προφανώς δύσκολο να εφαρμοστεί. Τουλάχιστον στην παιδεία της Ελλάδας και της Κύπρου. Αυτό δείχνει η ιστορία των εκπαιδευτικών συστημάτων των δύο χωρών. Μπορεί η σύγκριση να είναι αδόκιμη. Μπορεί και όχι. Ας μην ξεχνάμε πως από τα ελληνικά πανεπιστήμια αποφοίτησε ίσως η πλειοψηφία των σημερινών ενεργών πολιτών της χώρας μας, από την Ελλάδα μορφωθήκαμε με τα σχολικά εγχειρίδια του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων, το Ελληνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα ακολουθούσαμε για δεκαετίες. Με τα καλά και με τα κακά του.
Ας έρθουμε στο σήμερα. Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας χαρακτηρίζεται από παλινδρομήσεις. Διαχρονικά. Από την εποχή της υιοθέτησης του ενιαίου λυκείου και την επιστροφή σιγά σιγά πίσω στους κλάδους, μέχρι και το σήμερα, που τα τετράμηνα ουσιαστικά τα καταργούμε χωρίς να μελετήσουμε το τι πήγε λάθος. Και στη δική μου αντίληψη αυτό που πήγε λάθος είναι ότι δεν καταφέραμε να μειώσουμε τον σκληρό δίσκο και να αυξήσουμε τους επεξεργαστές. Η ύλη έμεινε υπερβολικά φορτωμένη, οι καθηγητές ήταν σε ένα συνεχή αγώνα δρόμου να καλύψουν αυτή την ύλη, τα παιδιά σε ένα μαραθώνιο από το πρωί μέχρι το βράδυ να πηγαίνουν σε δύο σχολεία. Στο πρωινό, το κανονικό, και μετά το μεσημέρι στο φροντιστήριο. Οι γονείς, σε ένα ατέρμονο δρομολόγιο στους δρόμους, να στοιχίζει το όλο πρότζεκτ από 400 μέχρι 600 ευρώ τον μήνα, τα πλείστα μαύρα και αφορολόγητα σε διορισμένους καθηγητές – αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα, με τις χαμένες εργατοώρες να τρέχουν δίπλα από το ταξίμετρο των δρομολογίων και το άγχος, μαθητών και γονιών, να σκαρφαλώνει καθημερινά σαν το θερμόμετρο τον Ιούλιο.
Αντί λοιπόν να πάμε να μειώσουμε την ύλη σε μια τολμηρή μεταρρύθμιση της παιδείας, που θα βλέπει πως οι μαθητές στην τάξη, θα συνεργάζονται, θα επικοινωνούν, θα δημιουργούν και θα καλλιεργούν την κριτική σκέψη, πήγαμε και καταργήσαμε στην ουσία τα τετράμηνα. Η αξιολόγηση είναι απαραίτητη και στα σχολεία προφανώς και έξω στην κοινωνία. Το ζήτημα είναι τι αξιολογείς και πώς το αξιολογείς. Στην παιδεία δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με παλινδρομήσεις και με πειράματα. Χρειάζεται να καταρτίσουμε ένα σχέδιο, στρατηγικό, που να έχει βάθος τουλάχιστον δεκαετίας. Να καθίσουμε όλοι γύρω από ένα τραπέζι και να δεσμευτούμε πως το σχέδιο θα τηρηθεί, ανεξαρτήτως ποιος είναι στην εξουσία. Ο Κυριακός Πιερρακάκης στον επίλογο της σύντομης ομιλίας του κατά την ανάληψη των καθηκόντων του στο ελληνικό υπουργείο Παιδείας ανέφερε: «Εδώ θα κριθούν όλα για τις επόμενες δεκαετίες» σημείωσε για το σημαντικό ρόλο του υπουργείου και πρόσθεσε ότι είναι το «κατεξοχήν υπουργείο που αναφέρεται στο μέλλον, επενδύει για το μέλλον, χρήζει το μέλλον και συνομιλεί με το μέλλον».
Έχω μια κρυφή ελπίδα. Φτάνει, να ζητήσουμε με ειλικρίνεια τη συνδρομή της Ελλάδας σε αυτό το εγχείρημα και επίσης, ο Κυριάκος Πιερρακάκης να φανεί αντάξιος των προσδοκιών για το τι θα πράξει στο υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας. Οι δικές μου είναι πολύ υψηλές. Προσωπολάτρης δεν υπήρξα ποτέ, ο συγκεκριμένος όμως έχει στο «παλμαρέ» του μια σειρά από επιτυχίες. Αναμόρφωσε την Ελλάδα σε ό,τι άφορα την ψηφιακή πορεία της χώρας. Ως υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης μετέτρεψε τη χώρα, μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια, σε μια πλήρως ψηφιοποιημένη χώρα. Στις εκλογές του Μαΐου, κατετάγη πρώτος στην Α΄ Αθηνών, και το ρεπορτάζ λέει πως ο ίδιος επέλεξε το υπουργείο Παιδείας. Πολλοί λένε πως το πολιτικό του μέλλον θα είναι λαμπρό και πως μάλιστα προορίζεται για διάδοχος του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Προφανώς έχει στο μυαλό του ένα όραμα. Θέλει να μεταρρυθμίσει την παιδεία της χώρας. Απέδειξε πως έχει τον τρόπο να κάνει αυτό που θέλει, αυτό που οραματίζεται. Αν καταφέρει λοιπόν να μειώσει τον σκληρό δίσκο και να αυξήσει τον επεξεργαστή στους μαθητές, σε ένα ευρύτερο πλέγμα μεταρρύθμισης, ας τους ακολουθήσουμε. Το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας δεν είναι το καλύτερο. Τα συστήματα των σκανδιναβικών χωρών, που είναι τα καλύτερα, έχουν πολλά ζητήματα για να μεταφερθούν αυτούσια εδώ. Το μοντέλο της Ελλάδας, όμως, έχει πολλά πλεονεκτήματα και είναι πολύ πιο εύκολο να υιοθετηθούν θετικές πτυχές του. Ας αφήσουμε στην άκρη τη λανθάνουσα προσέγγιση πως τα ξέρουμε όλα, πως τα κάνουμε καλύτερα από τους «καλαμαράδες», ας δούμε τις πραγματικότητες και αν όντως το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας πάρει την ανιούσα, μεταρρυθμιστική πορεία που και εμείς επιδιώκουμε, ας το αντιγράψουμε.
Βουλευτής Λευκωσίας ΔΗΣΥ | πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών | twitter: @dmdemetriou
