Μια έκτη σκέψη, απέναντι στην κατιούσα εκλογική επιρροή και για τη μελλοντική πορεία της παράταξης είναι ότι πρέπει να αναλογιστούμε τι έλεγε ο Συναγερμός στον κόσμο όταν μεγάλωνε, ανέβαινε και κέρδιζε εκλογές. Δεν είναι φυσικά το «απόλυτο μέτρο», αλλά θα ήταν χρήσιμο να εξετάσουμε τι λέγαμε, για παράδειγμα, το 1998, όταν καταφέραμε επανεκλογή του Γλαύκου Κληρίδη, διαψεύδοντας προγνωστικά (όπως και στην πρώτη εκλογή του 1993).
Μιλούσαμε για το νοικοκυριό και την οικογένεια, τις αξίες και τη ζωή των ανθρώπων. Για τους εθνικούς δεσμούς και την κοινή στρατηγική και αμυντική πορεία με την Ελλάδα, για τις εθνικές καταβολές και αξίες μας. Για το μέλλον της χώρας, μέσα από τη στρατηγική για την ενωμένη Ευρώπη. Προτείναμε την ευρωπαϊκή προοπτική και αντισταθήκαμε στα ίσα στις εκ διαμέτρου αντίθετες δοξασίες και προτάσεις του ΑΚΕΛ και ορισμένων άλλων, ακόμα και αν προφασίζονταν το Κυπριακό. Αφού, επίσημη θέση του ΑΚΕΛ ήταν ότι απρόθυμα δεχόταν ένταξη στην Ε.Ε. «μόνο εφόσον θα βοηθούσε σε λύση του Κυπριακού». Πώς μπορεί σήμερα κάποιοι, επικαλούμενοι το «Κυπριακό να πλέκουν εγκώμιο του ΑΚΕΛ και να ζητούν τη στήριξή του»;
Η οικονομία δεν ήταν αυτοσκοπός. Απορρίπταμε αξιόπιστα την προπαγάνδα των κομμουνιστών ότι ο Συναγερμός ήταν «κόμμα των συμφερόντων και των τραπεζών». Στη διακυβέρνηση το επιβεβαιώσαμε. Τη μια φορά με την κοινωνική σύνταξη και φορολογική μεταρρύθμιση, αλλά και πρόσφατα με το Γενικό Σχέδιο Υγείας, το σχέδιο προστασίας με το εγγυημένο εισόδημα και τόσα άλλα… Τόσα άλλα, που δυστυχώς χάθηκαν μέσα στην εντελώς παράδοξη συγκυρία των τελευταίων προεδρικών, όπου δεν μπορούσαμε καν να επισημάνουμε στους πολίτες ότι ψηφίζουν γι’ αυτές τις πολιτικές!
Άλλη μία, έβδομη σκέψη. Σε κομματικές συγκεντρώσεις ακούγονται συνεχώς αναφορές στις καταβολές μας, στο κόμμα που ίδρυσε ο Γλαύκος Κληρίδης. Ναι, πρέπει να γυρίσουμε να δούμε τις καταβολές και σταθερές και βασικές αξίες. Την Ιδρυτική Διακήρυξη του 1976 κι ακόμα τη Διακήρυξη της Ευρωδημοκρατίας (1999). Ταυτόχρονα, πρέπει να έχουμε και συνείδηση ότι αυτή η παράταξη είχε βέβαια πρωταγωνιστές και ένα μεγάλο αρχηγό, αλλά ιδρύθηκε από έναν κόσμο που βρέθηκε τότε ανένταχτος, αλλά είχε σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Κόσμος πολιτικά άστεγος απέναντι σε ένα συνονθύλευμα κομμάτων, παραγόντων και πολιτικών ομάδων, που προεκτάθηκε ως συνέχεια του «μακαριακού μετώπου», μετά την προδοσία και την τραγωδία της Κύπρου και του Ελληνισμού. Απέναντι σε ένα μέτωπο που οριζόταν ως «πατριωτικές-δημοκρατικές δυνάμεις» και είτε τους απέκλειε είτε δεν είχαν την παραμικρή συνάφεια μαζί του.
Στήθηκε από έναν κόσμο που εν πολλοίς ερχόταν με το Δημοκρατικό Εθνικό Κόμμα. Το οποίο, απέναντι στο μπλοκ των «μακαριακών», είχε στις εκλογές του 1970 ποσοστό γύρω στο 12%. Το ΔΕΚ, που ήταν κόμμα ενωτικό, αλλά αντίθετο προς την ΕΟΚΑ Β΄. Έτσι ήρθαν το 1976 δυνάμεις του Ενιαίου, του οποίου είχε ηγηθεί ο Γλαύκος Κληρίδης, το ΔΕΚ και σημαντική μερίδα ανένταχτων (πολλοί των οποίων και «αποδιοπομπαίοι»), και έστησαν τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Ως κόμμα πρωτίστως εθνικό, με ηγέτη τον Γλαύκο Κληρίδη, ο οποίος, αποσπασμένος από το «μακαριακό μέτωπο», μπόρεσε και το ανέδειξε ως τη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της Κύπρου και την κυρίως έκφραση του Κυπριακού Ελληνισμού. Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορεί χωρίς συνέπειες να την αγνοούμε. Είναι ιστορικό παρελθόν, αλλά τα βασικά νήματα κρατάνε από εκεί μέσα και φτάνουν μέχρι σήμερα.
Μια όγδοη σκέψη είναι ότι πρέπει πλέον να απομυθοποιήσουμε και να διαβάσουμε με θάρρος τη σύγχρονη πολιτική ιστορία μας που συνεχίζεται και σήμερα, κι έτσι να βρούμε σωστές κατευθύνσεις. Πέρα από στερεότυπα που επικράτησαν «βολικά» και έστησαν δόγματα και «άλλοθι».
Γιατί με τον Συναγερμό κατατέθηκε τότε, ως πολιτική πρόταξη, η επίγνωση των τεράστιων ευθυνών της περιόδου 1963-64. Όταν κάποιοι γκρέμισαν τη διπλωματική στρατηγική του Παπανδρέου… Ενώ, ως συνέχεια, με την αποχώρηση της Μεραρχίας μισάνοιξαν οι πόρτες της Κύπρου για την Τουρκία, για να τις ορθανοίξει δέκα χρόνια αργότερα η φρικαλέα μωρία της Χούντας (μαζί με ενεργούμενα της) με το Πραξικόπημα. Από την αρχή και ως εκ της πολιτικής φυσιογνωμίας του, αυτή η παράταξη έφερνε μαζί της τη θαρραλέα επίγνωση της πραγματικής και τραγικής ιστορίας, απέναντι σε αποκρύψεις και μισόλογα όσων έστησαν καριέρες και πολιτικούς σχηματισμούς μόνο και μόνο πάνω στο ότι «δεν έκαναν το πραξικόπημα»…
Αυτή η παράταξη έφερε πολιτικό λόγο αντίθεσης σε εκείνους που μανιασμένα πολέμησαν (μαζί με τον Πιπινέλη και τη Χούντα) την Ελληνική Μεραρχία. Αυτούς που δεν ήθελαν τη δύναμη που έστειλε ο Γεώργιος Παπανδρέου μετά τα (τόσο αμφιλεγόμενα) γεγονότα του 1963-64 και που απέσυρε η Χούντα, συγκατανεύοντας σε τουρκικά τελεσίγραφα (προς πλήρη ανακούφιση των εδώ «αποσχιστικών» και εθνομηδενιστών). Άρα και σε όσους κρατούν το ίδιο νήμα.
Ήταν πολιτική παράταξη απέναντι σε εκείνους που αντιπάλεψαν χυδαία την Ελληνική Μεραρχία, τη δύναμη ασφάλειας του Ελληνισμού στην Κύπρο, επειδή ήθελαν να προστατεύσουν «κεκτημένα» και τις «ευκαιρίες τους» εναντιωνόμενοι στο εθνικό πεπρωμένο. Τη διατρέχει η συνείδηση ότι η ασύλληπτη πολιτική μωρία εκείνων που απέρριψαν την ευκαιρία για την Ένωση που εξασφάλισε με επιδέξιους χειρισμούς και πάλι ο Γεώργιος Παπανδρέου, συνεχίζεται ως δόγμα και πρέπει να αναχαιτίζεται. Αφού δεν υπάρχει χειρότερο μνημείο πολιτικής μωρίας και ασυναρτησίας από την αφορμή που πρόταξαν «ναι, θέλουμε την Ένωση, αλλά όχι το ΝΑΤΟ». Ήθελαν, έλεγαν, την Ένωση με τη νατοϊκή Ελλάδα, αλλά όχι το ΝΑΤΟ! Τέτοιες φαρσοκωμωδίες πληρώνει η Κύπρος… Αφού με την προσθήκη της προδοτικής αφροσύνης της Χούντας η φάρσα έγινε τελικά τραγωδία…
Ο κ. Πρόδρομος Προδρόμου είναι τέως υπουργός Παιδείας.
