Του Χρίστου Ζαβού
Τέτοιες που είναι οι μέρες, αναπόφευκτα, του καθενός το πνεύμα καταφεύγει σε διαφόρων ειδών φιλοσοφικές αναζητήσεις. Από το μήνυμα της Σταύρωσης έως τον συμβολισμό της Ανάστασης, ο οποιοσδήποτε επιχειρεί να δώσει απαντήσεις, να σχηματίσει απόψεις ή να λυτρωθεί διά της πίστεως που διατηρεί. Αναθεωρεί, αναζητεί, ανακαλύπτει έως ότου βρει τις ισορροπίες του για να ηρεμήσει. Στον δικό μας πάντως κόσμο, τον ποδοσφαιρικό, τέτοια ευλογία-πολυτέλεια δεν έχουμε, καθότι η ανισορροπία μεγεθύνεται στο έτσι και αλλιώς ακανόνιστο σκηνικό.
Πέρα από τα συνήθη, τον φανατισμό, την εχθρότητα, τη βαρβαρότητα, τις κραυγές και τη «σύσκεψη για την καταπολέμηση της βίας», στοιχεία που έτσι και αλλιώς αποτελούν τη ρουτίνα μας, προέκυψε και ένα μέγα κούνημα που ποτέ άλλοτε δεν νιώσαμε.
Μην σας τα πολύ λέω και σας κουράζω, είμαστε στα μέσα του Απριλίου και μέσα από τη βαθμολογία προκύπτει ότι ο Άρης και ο ΑΠΟΕΛ κατά πρώτο λόγο και η ΑΕΚ ή γιατί όχι και η Πάφος διεκδικούν το πρωτάθλημα. Πώς, πού και πότε βιώσαμε τέτοιο σενάριο… ούτε και στην προηγούμενη ζωή, άμα μεταφερθούμε, δεν θα βρω κάποιον να μας το αναλύσει.
Ποτέ μα ποτέ, αντίστοιχο φαινόμενο δεν υπήρξε. Ήρθαν που λέτε οι «ξένοι» και μας παίρνουν τα πρωταθλήματα που λέει και ο ρατσιστής, βάζοντας συνάμα τον σταυρό του τέτοιες που είναι οι μέρες. Άσε κιόλας που η δουλειά μας -αυτή ντε του σχολιαστήδιαθέτει πια τέτοιο βαθμό δυσκολίας που είναι λες και ψάχνουμε ψύλλους στ’ άχυρα.
Πώς να εκτιμήσεις, τι να λάβεις υπόψη και τι όχι, πώς να σχηματίσεις συμπεράσματα για το ποιος θα επικρατήσει τελικώς στην κούρσα; Κάτι κουβέντες που κάναμε μια ζωή για να σχολιάσουμε ή ν’ αναλύσουμε τα δεδομένα στο κυπριακό ποδόσφαιρο μοιάζουν παντελώς ανούσιες.
Να υπολογίσω την εμπειρία του ΑΠΟΕΛ και πώς να διαγράψω τον ενθουσιασμό του Άρη; Να σταθώ στο knowhowτων γαλαζοκιτρίνων και πώς να αγνοήσω τον καλπασμό των πρασίνων που παίρνει τα πάντα στο διάβα του; Να ποντάρω στο πάθος που βγάζουν οι πρωτευουσιάνοι ή τον κυνισμό των Λεμεσιανών;
Τέτοιες που είναι οι μέρες, ποδοσφαιρικά δεν ησυχάζουμε. Όχι πως έγινε ποτέ αυτό, αλλά τούτο που ζούμε φέτος δεν το ξαναζήσαμε…
