Του Χρίστου Ζαβού
Πιο ωφέλιμη και ενδιαφέρουσα θα ήταν μια προσπάθεια ν’ αναλυθεί το «φαινόμενο Φειδίας» και οι συνέπειες που προκαλεί, παρά κανείς να εξετάσει λεπτομερώς το περιεχόμενο του πολιτικού λόγου του ίδιου του Φειδία. Πιο πολύ εξάπτουν την προσοχή, οι προεκτάσεις που αφήνει πίσω η δράση του φαινομένου, έτσι όπως δημιουργείται εντός και διαδικτύου, παρά ο πυρήνας της σκέψης του και το πολιτικό ποιόν του, έτσι όπως εκφράζεται ανάμεσα σε τηλεοπτικούς κανίβαλους που «κατοικούν» σε ελλαδικά τηλεοπτικά πάνελ.
Μολονότι η ιδιότητά του ως ευρωβουλευτής, του προσθέτει ομολογουμένως μια επιπλέον βαρύτητα, κακά τα ψέματα, λίγοι είναι αυτοί που προσδοκούν ότι μέσα από τη διανοητική δραστηριότητα του Φειδία, θα καταρτιστούν εκείνες οι πολιτικές ή θα παρθούν εκείνες οι αποφάσεις που θα βγάλουν την κοινωνία μας από αδιέξοδα, στα οποία εδώ και δεκαετίες έχει περιέλθει. Από την άλλη, θα ήταν έως και υποκριτικό εκ μέρους κάποιου, ν΄ αγνοεί ή να υποδύεται ότι το «φαινόμενο Φειδίας», είναι κάτι μη σοβαρό και καθόλου επίδραση δεν έχει στην κοινωνία. Ακόμη και εκείνο το κομμάτι πολιτών, που σνόμπαρε ή υποτίμησε την εκλογή του ως ευρωβουλευτή, είναι πλέον αναγκασμένο ν’ αναθεωρήσει την προσέγγισή του, εάν και εφόσον επιθυμεί να συμβαδίσει με την κυπριακή πραγματικότητα.
Επί τούτου, θα ήταν ανώφελο να μην σχολιαστούν κάποιες βασικές μεταβολές που έχει επιφέρει ο νεαρός ευρωβουλευτής και που έχουν προκληθεί στην εποχή που ακολούθησε της εκλογικής του νίκης. Λίγους μήνες μετά, ο Φειδίας, ως ευρωβουλευτής πια, εξακολουθεί να ταράζει τα λιμνάζοντα νερά, βγάζοντας στην επιφάνεια υλικό μέσα από το βούρκο. Υλικό που έχει να κάνει με τον πολιτικό αναλφαβητισμό και την έλλειψη πολιτικής σκέψης που χαρακτηρίζει μεγάλη μερίδα του εκλογικού κοινού.
Μάλλον άθελά του κατάφερε ν’ αναδείξει την έλλειψη πολιτικής σκέψης χιλιάδων πολιτών, που μόλις πρόσφατα τον ψήφισαν, αποθεώνοντάς τον και τώρα πια τον αναθεματίζουν, ως μέγα προδότη. Ακριβώς, η ανάδειξη της ανικανότητας μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος να διακρίνει τι την εκπροσωπεί και τι όχι, είναι τεράστιας σημασίας ζήτημα και ενδεχομένως να έχει ζημιώσει τον τόπο, σ’ άλλες εκλογικές αναμετρήσεις κατά το παρελθόν. Επιπλέον, καπνίζοντας ή μη καπνίζοντας ναργιλέδες, χαριεντιζόμενος ή μη χαριεντιζόμενος με Τουρκοκύπριο συνάδελφό του, ο Φειδίας αγγίζοντας παγιωμένες καταστάσεις, που σχετίζονται με την άποψη που έχουν οι Ελληνοκύπριοι για το «Κυπριακό», έφερε στον αφρό την ανάγκη που έχει η κοινωνία, να συζητήσει εντός ενός πιο σύγχρονου πλαισίου το πρόβλημα που την ταλαιπωρεί εδώ και πενήντα χρόνια.
Ο αυθορμητισμός που συνοδεύει το «φαινόμενο Φειδίας», έφερε στο προσκήνιο την αναγκαιότητα να συζητηθεί το Κυπριακό ανάμεσα στις νεότερες γενιές, απαλλαγμένοι από την αυταπάτη ή και την ασφάλεια που προσφέρει το βασικό διαχρονικό αφήγημα των Ελληνοκυπρίων, ότι εμείς είμαστε οι καλοί και οι άλλοι κακοί. Είναι πλέον επιβεβλημένη ανάγκη, ν’ αφαιρεθεί από τη γενική αντίληψη το στοιχείο του παραμυθιού και να προσεγγιστούν τα γεγονότα, όσο επώδυνα και αν είναι, με μια προσέγγιση πιο επιστημονική και πιο ιστορική. Πέραν των πιο πάνω, το «φαινόμενο Φειδίας» δεν θα μπορούσε να μην απασχολήσει κύκλους που διαχρονικά επιβάλλονται στην κουβέντα με τους συνήθεις ακραίους τρόπους, θυμίζοντας σκύλους που γαβγίζουν και που επικρατούν ηχητικά στον χώρο.
Η εν λόγω επισήμανση δεν είναι, ομολογουμένως, συνέπεια αποκλειστικά του «φαινομένου Φειδίας», καθότι οι ακραίες φωνές και οι αυταρχικές τάσεις είναι μόνιμη τακτική συγκεκριμένων πόλων, που χρόνια καραδοκούν να συνετίσουν όποιον εκφράσει διαφορετική απ’ αυτούς άποψη. Αν οι αντιδράσεις των ακραίων φωνών ήταν προβλεπτές και αναμενόμενες, το «φαινόμενο Φειδίας» ανέδειξε και την κοντόφθαλμη αντίληψη προοδευτικών κύκλων του νησιού, που χωρίς να δώσουν την παραμικρή ευκαιρία και χρόνο, έσπευσαν να καταλογίσουν στον τότε υποψήφιο, κίνητρα ακροδεξιά ή και φασιστικά, απλά και μόνο γιατί με τη συνήθη άγνοιά του, επέλεξε να συνομιλήσει διαδικτυακά με τον βασικό εκπρόσωπο του ακροδεξιού κόμματος.
Ο Φειδίας, είτε ως πρόσωπο είτε ακόμη και ως φαινόμενο, μοιάζει να είναι εκείνο το ζωηρό παιδάκι που επιλέγει να παίξει, ρίχνοντας πέτρες σε σπίτι που μοιάζει, μα δεν είναι, ερειπωμένο. Εν αγνοία του και χωρίς να προβλέψει τις συνέπειες των πράξεών του, κινητοποιεί τα σχεδόν ακίνητα αισθητήρια μιας ακρωτηριασμένης πνευματικά οικογένειας, όπως είναι η κυπριακή κοινωνία. Η πρόθεση των διαφόρων «πατεράδων», να την προστατεύσουν χρεώνοντάς του «ντροπή» για τη στάση του, αποδεικνύει ότι το «φαινόμενο Φειδίας» προκαλεί αναταράξεις. Αναλόγως το πόσο ατίθασο είναι αυτό το μικρό αγόρι, θα προκύψουν και διαφόρων ειδών άλλα επεισόδια, που θα σκανδαλίσουν ακόμη περισσότερο τις δομές εξουσίας που βλέπουν τους φράκτες που ανέγειραν γύρω από την κοινωνία, να απειλούνται από ρίξιμο. Ο κλυδωνισμός που μπορεί να προκληθεί, μέσα από τα παιγνίδια του μικρού παιδιού, μπορεί να δημιουργήσει αποκαλυπτικές σκηνές. Πώς; Αφού εντοπίσει τα μπαλωμένα ρούχα, που κρέμονται πάνω στα σχοινιά της κοινωνίας, παίρνοντάς μας τα βρακιά. Μόνος του ή με παρέα, δεν έχει σημασία…
