Του Χρίστου Ζαβού
Είναι όντως κακοπληρωτές, πολλές φορές λειτουργούν μπακαλίστικα και τους έχουμε κράξει πολλάκις τόσο για τις τσαπατσουλιές όσο και για τα ωφελήματα που λαμβάνουν. Ομολογουμένως, εδώ και δεκαετίες, προσπαθούν να διασφαλίσουν από το κράτος, ό,τι μπορούν. Τεμάχια γης, χορηγίες, προνομιακά σχέδια αποπληρωμής των χρεών, παροχή ασφάλειας εκ μέρους της αστυνομίας και γενικώς με το «προσωπείο» του σωματείου, πλασάρονται ως σημαντικά κύτταρα της κοινωνίας, ανεξαρτήτως αν στην τελική έχουν καταλήξει να είναι ιδιωτικές εταιρείες κερδοσκοπικού χαρακτήρα.
Καλά, καλά για την αφεντιά τους, το ίδιο το κράτος παρανομεί, προκειμένου να εξασφαλίζονται όλα τα απαραίτητα έγγραφα λειτουργίας τους. Διαθέτουν ισχύ, λόγω του κόσμου που τους συνοδεύει και μπορούν να επηρεάσουν κατά κάποιο τρόπο και τα ισοζύγια δυνάμεων. Επί τούτου λειτουργούν ως δεξαμενές ψηφοφόρων ή μαντρίσματος πολιτικών παρατάξεων. Γενικώς οι ποδοσφαιρικές ομάδες έχουν τα κουσούρια τους και δρουν όντως σε ένα καθεστώς ατιμωρησίας.
Μπορείς πολλά αρνητικά να τους προσάψεις… μα στο θέμα της απαίτησής τους, ν’ αυξηθεί το ποσοστό από τα έσοδα που προκύπτουν μέσα από τον φόρο στοιχήματος, μοιάζει πέρα για πέρα λογικό. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο συνολικός τζίρος των εσόδων μέσω του στοιχήματος για ένα εξάμηνο φτάνει περίπου τα 76 εκατομμύρια, είναι έως και άδικο, να λαμβάνει το ποδόσφαιρο 1,2 εκ. ευρώ.
Η αντιστοιχία των ποσών συνιστά μια μεγάλη αδικία για τις ομάδες, καθότι το ποδόσφαιρο συμβάλλει τα μέγιστα στον συνολικό τζίρο, λειτουργώντας μακράν ως το πιο ελκυστικό άθλημα για να δοκιμάσει κανείς την τύχη του στο στοίχημα.
Υπενθυμίζουμε ότι η υφιστάμενη συμφωνία μεταξύ του κράτους και των ομάδων, προνοεί τη λήψη του 1,5% επί του συνολικού τζίρου, ενώ επί της κυβέρνησης Αναστασιάδη, μολονότι οι ομάδες ζήτησαν αύξηση έως και 4,5%, συμφωνήθηκε τελικώς όπως το ποσοστό αυξηθεί στο 3%, χωρίς όμως ακόμη να περάσει στη Βουλή ως νομοσχέδιο. Επιπλέον, το νομοσχέδιο προνοεί ότι τα ποσά που λαμβάνονται από τον φόρο στοιχήματος θα διοχετεύονται απευθείας στα χρέη των ομάδων προς το κράτος.
Όσον αφορά, όμως, το δίκαιο του αιτήματος των ομάδων περί της αύξησης του ποσοστού, χρειάζεται μια πιο συγκαταβατική στάση εκ μέρους των κυβερνώντων. Αντιθέτως, πιο σκληρή στάση πρέπει να κρατήσουν έναντι των ομάδων που επανειλημμένα παραβαίνουν τις συμφωνίες, για την αποπληρωμή των χρεών τους.
Καλό θα ήταν κιόλας να διαχωριστούν όσο γίνεται τα δύο θέματα. Άλλο το ποσοστό που τους αναλογεί και άλλο τα χρέη που δημιουργούν και δεν πληρώνουν!
