Του Χρίστου Ζαβού
Στην Κύπρο, η σκέψη και η προσέγγιση περί ποδοσφαίρου, ξεκινά και σταματά στο αποτέλεσμα. Είναι αποκλειστικά επικεντρωμένη στην επιφάνεια και σπανίως κανείς επιχειρεί να διεισδύσει βαθύτερα. Έτσι αντιλαμβανόμαστε το ρημάδι και επ’ αυτού κανείς δεν διαφοροποιείται. Το αποτέλεσμα ενός αγώνα, είναι η βάση πάνω στην οποία κρίνονται οι πάντες.
Ομάδες ξηλώνονται γιατί δεν πέτυχαν τον στόχο –στην Κύπρο καμιά φορά ξηλώνονται ακόμη και αν πέτυχαν– παίκτες λαμβάνουν τη σφραγίδα του αποτυχημένου, προπονητές πάνε και έρχονται, ενώ και οι διοικούντες κρύβονται ή χαριεντίζονται, ανάλογα των αποτελεσμάτων της ομάδας. Τι και αν το σύνολο διαθέτει ένα σούπερ ρόστερ με μεγάλες προοπτικές, τι και αν είναι μια εντελώς καινούργια ομάδα που χρειάζεται χρόνο, τι και αν βρίσκεται σε κακή φόρμα και περίοδο, τι και αν ένας παίκτης τραβά τα δικά του ζόρια, τι και αν ένας αποδεδειγμένα ικανός προπονητής προσπαθεί μα δεν του βγαίνει… τα πάντα μπορεί να καταρρεύσουν, απλώς και μόνο γιατί ήρθαν δύο, τρία ή και τέσσερα ανεπιτυχή αποτελέσματα.
Η επιφανειακή προσέγγιση, σε συνδυασμό με την πλήρη άγνοια που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της ποδοσφαιρικής κοινής γνώμης, αποτελούν τα βασικά συστατικά της επικρατούσας αντίληψης ενός μέσου ατόμου που ασχολείται με το ποδόσφαιρο στην Κύπρο. Ένας τέτοιος οπαδός θέλει πρωτάθλημα, χωρίς να γνωρίζει την αξία άλλων ανταγωνιστών, επιθυμεί να μπει εξάδα, αποφεύγοντας να τοποθετήσει την ομάδα του, μες στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι ή απαιτεί τη νίκη, χωρίς να έχει ιδέα περί των δυνατοτήτων του αντιπάλου.
Επ’ αυτού το συμπέρασμα που πηγάζει μέσα από τον συνδυασμό της επιδερμικής σκέψης και άγνοιας, είναι κυρίως ακραίο, καθότι ακολουθεί του ακραίου συναισθήματος. Πώς αλήθεια να σκεφτεί κάποιος, όταν νιώθει ατρόμητος, μα τελικώς χάνει η ομάδα του, από έναν θεωρητικά πιο αδύναμο αντίπαλο; Πώς να διαχειριστεί κάποιος την ήττα, όταν εκτιμά ότι η ομάδα του είναι ανίκητη;
Αρχικά θα πέσει από τα σύννεφα. Αφού ολοκληρωθεί η ελεύθερη πτώση, θα ακολουθήσει το ξέσπασμα. Και το ξέσπασμα θα αγγίξει, όσους κατά το μυαλό του κρίνονται ως υπαίτιοι. Σ’ αυτούς που τον έριξαν από ψηλά, σ’ αυτούς που ευθύνονται που γκρεμίστηκε όλο του το είναι. Επί τούτου θα πρέπει να το πληρώσουν. Άσχετοι γι’ αυτόν προπονητές, κακοί παίκτες, ομάδες μπουρδέλο ή άβουλοι διοικούντες.
Η διαδικασία μοιάζει με φαύλο κύκλο. Πώς αλλιώς ν’ αλλάξει όταν η συντριπτική πλειονότητα υιοθετεί τούτη την πραγματικότητα; Από τις ίδιες τις διοικήσεις, έως και πολλούς προπονητές κυρίως Κύπριους, έως τους εκπροσώπους Τύπου και την πλειονότητα των δημοσιογράφων, η διαδικασία τρέφεται και στηρίζεται απ’ όλους. Με αυτά και με αυτά, ζούμε και ξαναζούμε, το ίδιο πράγμα.
Το αποτέλεσμα αναδεικνύει τον συνδυασμό αδύναμης σκέψης και άγνοιας, από εκεί προκύπτει το συμπέρασμα και ακολούθως ξανά μανά καταλήγουμε και ξαναξεκινούμε στο αποτέλεσμα. Μέχρι πότε;
