Του Χρίστου Ζαβού
Είναι πια αναγκαίο, στο πλαίσιο των ανθρωπιστικών επιστημών, να εξευρεθούν άλλοι όροι, προκειμένου να περιγράψουν την πραγματικότητα στην κυπριακή κοινωνία.
Οτιδήποτε έχει επινοηθεί εκ μέρους των επιστημόνων, δεν είναι αρκετά ακριβές για να οριοθετήσει την εγχώρια αντίληψη, περί πολιτικής και ποδοσφαίρου.
Το «άρτον και θεάματα» της αρχαίας Ρώμης μοιάζει αρχαίο, το «όπιο του λαού» κλισέ, ενώ η «κομματικοποίηση του ποδοσφαίρου», που για δεκαετίες καθόρισε τις εξελίξεις στο νησί, είναι πια εντελώς ξεπερασμένη.
Καλά-καλά φαίνεται να έχουμε εξέλθει και από την «ποδοσφαιροποίηση των κομμάτων», καθότι οι μηχανισμοί τους, εδώ και χρόνια, ενσωμάτωσαν τακτικές και μεθόδους που χρησιμοποιούνται στον διοικητικό χώρο του ποδοσφαίρου.
Πλέον φαίνεται να εισερχόμαστε σε αχαρτογράφητα εντελώς πεδία.
Η λυσσαλέα προσπάθεια των μελών του πολιτικού στίβου να εξεύρουν βοήθειες ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων, σε συνδυασμό με την ασυγκράτητη ορμή των ποδοσφαιρικών παραγόντων να εντοπίσουν αποκούμπια, που θα τους απαλλάξουν από τα δυσβάσταχτα χρέη, πρόκειται να γεννήσουν τερατώδεις καταστάσεις, για την κοινωνία.
Το κοκτέιλ τούτου του εκρηκτικού μείγματος γίνεται ακόμη πιο απειλητικό, άμα κανείς λάβει υπόψη τη στάση που τηρεί έναντι των εξελίξεων, το κοινό.
Ο κόσμος όχι μόνο δεν δυσανασχετεί, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι το θύμα της όλης διαδικασίας, αλλά επιθυμεί μανιωδώς να συμμετάσχει σε τούτου του είδους την πόλωση, που δημιουργείται και περιλαμβάνει μεγάλα σωματεία, κόμματα και υποψήφιους βουλευτές ή και προέδρους της Δημοκρατίας.
Ο φανατισμός, η υπερβολική προσήλωση στα οπαδικά και κομματικά συναισθήματα, δεν επιτρέπει στο μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου να κατανοήσει την πραγματικότητα, καθότι με θολωμένο μυαλό επιθυμεί σφοδρά να επικρατήσει έναντι των αντιπάλων.
Τα τελευταία γεγονότα που σχετίζονται με την εξόφληση των χρεών των ομάδων προς το κράτος, ανέδειξαν τον πολιτικο-ποδοσφαιρικό φονταμενταλισμό που χαρακτηρίζει μερίδα της κοινωνίας, όπως επίσης και την αδίστακτη επιθυμία για την κατάληψη της εξουσίας εκ μέρους των πολιτικών. Ας ληφθεί κιόλας υπόψη ότι δεν βρισκόμαστε καν σε προεκλογική περίοδο.
Ομάδες και κόμματα ή πολιτικοί υποψήφιοι τείνουν να ενοποιηθούν, μη λαμβάνοντας υπόψη καμία παράμετρο που σχετίζεται με το συλλογικό καλό, τον πολιτικό πολιτισμό και την υπεράσπιση της κοινωνίας.
Το παιγνίδι εξουσίας χοντραίνει και το κοινό συμμετέχει με μισαλλοδοξία, υπακούοντας τυφλά με φανατική προσήλωση τις ποδοσφαιρικο-πολιτικές αρχές που υπηρετεί.
Ο πολιτικο-ποδοσφαιρικός φονταμενταλισμός εκκολάπτεται...
