Του Χρίστου Ζαβού
Ουδείς περιμένει από την αστυνομία να νoιαστεί ή να προστατεύσει όσο γίνεται, το ποδόσφαιρο ως άθλημα. Δεν είναι άλλωστε και δουλειά της. Η αστυνομία διατηρεί εδώ και δεκαετίες μια συγκεκριμένη αντίληψη για τη γηπεδική βία, που βασίζεται κυρίως σε κατασταλτικές μεθόδους.
Έχει ενώπιόν της νομοσχέδια που μοιάζουν με υπερόπλα, σεκοντάρεται από τη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ που προωθούν τις θέσεις της, ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι τής έτσι και αλλιώς συντηρητικής κοινωνίας, τάσσεται με την προσέγγισή της, ευελπιστώντας ότι θα μπει ένα τέλος σ’ αυτό που λέμε χουλιγκανισμός στα γήπεδα.
Ομολογουμένως, το τελευταίο χρονικό διάστημα, οι χειρισμοί του υπουργείου Δικαιοσύνης και της ηγεσίας του σώματος, αποδείχθηκαν άκρως αποτελεσματικοί, όσον αφορά την επιδίωξη να διευρύνουν την εξουσία τους σε θέματα που έχουν να κάνουν με τη διοργάνωση του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος.
Μόλις μεσοβδόμαδα, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε ευθαρσώς ότι «η Αστυνομία, πλέον, πέραν της ΚΟΠ, θα έχει το δικαίωμα, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, να αποφασίζει τη μη μετακίνηση φιλάθλων», επιβεβαιώνοντας ότι η αστυνομία «παραβίασε» και επίσημα πια την αυτοδιαχείριση του ποδοσφαίρου. Και πώς να μην την παραβίαζε, αφού ο μηχανισμός που θα έπρεπε να την υπερασπιστεί, βρίσκεται υπό κατάρρευση.
Λίγους μήνες μετά το περασμένο καλοκαίρι, όπου αντιπαρατέθηκαν με το υπουργείο Δικαιοσύνης, αντιδρώντας στις επιδιώξεις του να εισέλθει στα διαδικαστικά του πρωταθλήματος, η ηγεσία της ΚΟΠ και τα μεγάλα σωματεία είναι παντελώς αποδυναμωμένα. Η μεν περίπτωση του προέδρου Κούμα και του ασυμβίβαστού του εξετάζεται με πόρισμα στη Νομική Υπηρεσία, οι δε πρόεδροι των μεγάλων σωματείων γυροφέρνουν μεταξύ δικαστηρίων, κοινωνικών ασφαλίσεων, φορολογίας και υπουργείου Οικονομίας, μυξοκλαίγοντας μήπως και βοηθηθούν στο τεράστιο πρόβλημα που δημιούργησαν, πνίγοντας στα χρέη τους οργανισμούς των οποίων ηγούνται.
Άμα στα πιο πάνω προστεθεί η επιβεβαιωμένη ανεπάρκειά τους, να βρουν λύσεις μέσα από τις ομάδες τους για να τερματίσουν όσο γίνεται τη βία στα γήπεδα… η ΚΟΠ και οι ομάδες έχουν συντριπτικά «νικηθεί» από την Πολιτεία. Απέναντι στη βούληση και τη συνεργασία της αστυνομίας και του υπουργείου, οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες που έπρεπε να διαφυλάξουν την αυτονομία του αθλήματος, είναι κατά κάποιο τρόπο ανυπόστατοι, αδύναμοι να ελέγξουν το αντικείμενό τους, με έλλειψη ιδεών, στόχων και οργάνωσης. Με λίγα λόγια, απέναντι στην αστυνομία, το μόνο που μπορούν να παρατάξουν είναι η ανυπαρξία.
