Του Χρίστου Ζαβού
Μόλις πριν ενάμιση περίπου μήνα, αναλύαμε από τούτη εδώ τη στήλη την ονειρεμένη σχέση που διατηρούν τα σωματεία με την εκάστοτε κυβέρνηση. Αναφερόμασταν στα σούπερ ευνοϊκά σχέδια αποπληρωμής που παρέχουν οι κυβερνώντες προς τους οφειλέτες, για τη διαγραφή χρεών, για το πάγωμα τόκων και επιβαρύνσεων, για την προσπάθεια ν’ αυξηθούν τα έσοδά τους με τη μορφή κρατικής ενίσχυσης, για την ατιμωρησία που τυγχάνουν, για την παροχή κρατικής γης που απαιτούν για να στεγάσουν την μπίζινά τους… μέχρι και σε παρανομίες προβαίνουν καμιά φορά οι αξιωματούχοι, για να μπορούν οι κακοπληρωτές να λειτουργούν απερίσπαστα, ωσάν και δεν συμβαίνει τίποτα.
Βεβαίως-βεβαίως, για να συμβαίνουν όλα αυτά και να μπορούν τα σωματεία να εξασφαλίζουν τούτα τα καλούδια, βάζει το χέρι της και η «μαμά» Ομοσπονδία, που παραδοσιακά διατηρεί άψογες σχέσεις με την εκάστοτε κυβέρνηση. Και ως «μάνα» που είναι, επιθυμώντας να προστατεύσει τα παιδιά της, λαμβάνει τον ρόλο του μεσολαβητή.
Η ΚΟΠ είναι αυτή που διαπραγματεύεται με τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, τις διευκολύνσεις προς τα σωματεία, έχοντας κιόλας πρόσβαση στα οικονομικά τους. Τέτοιας έκτασης πρόσβαση, που κατά κάποιο τρόπο η Ομοσπονδία λειτουργεί ως τράπεζα ή δανειοδότης προς τα σωματεία, έχοντας και την ανάλογη εξουσία. Κατά κάποιο τρόπο, επιβάλλει μια σχέση εξάρτησης. Όσο η μάνα στο παιδί και το παιδί στη μάνα.
Μόνο που καμιά φορά, η μάνα βρίσκεται ενώπιον δύσκολων καταστάσεων, οι χειρισμοί των οποίων την οδηγούν σε λάθη. Τέτοιου μεγέθους λάθη, που μπορεί κάποια από τα παιδιά της να μείνουν παραπονεμένα. Συνηθισμένη ως ήταν, να κουκουλώνει τις ζαβολιές και τα παραστρατήματα των παιδιών της, έφτασε η στιγμή που κάποια εξ αυτών πήραν άλλο δρόμο. Της νομιμότητας, της νοικοκυροσύνης. Ξύπνησαν που λες κάποια από τα καλούδια της και αρχίσαν να γκρινιάζουν. Φωνάζουν ότι τ’ αδικεί, παραμελώντας τα και δεν τ’ αγαπά.
Μη νομίζεις, κάποιες φορές και η μάνα νοιάζεται περισσότερο για τα παιδιά που την έχουν ανάγκη, παρά τα υπόλοιπα που απεξαρτήθηκαν από δαύτην, βρίσκοντας τον δρόμο τους. Βλέπει και αυτή το συμφέρον της. Δεν είναι όλες της αυτοθυσίας, ούτε και της αλόγιστης συμπαράστασης. Στο κάτω-κάτω, άμα η «κακή» μάνα μετέδωσε το μικρόβιο της παρανομίας στα παιδιά της, πώς θα τ’ απαλλάξει από αυτήν; Όπως και να έχει, κακιά ή καλή μάνα... ο Κούμας ξέρει!
