Του Χρίστου Ζαβού
Ας υποθέσουμε ότι στα τέλη του περασμένου αιώνα, κατά τη δεκαετία του ’90, ο ΑΠΟΕΛ διασύρεται στα δικαστήρια λόγω οικονομικής δυσχέρειας ή ότι ο Απόλλωνας κινδυνεύει να υποστεί σοβαρές κυρώσεις για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Συμπεριλαμβάνοντας στο ίδιο σενάριο τις Ανόρθωση και ΑΕΛ, ας αναλογιστούμε ότι οι μεν Βαρωσιώτες διώκονται από τις αρμόδιες κρατικές αρχές για μη πληρωμή των οφειλών τους, οι δε Λεμεσιανοί απειλούνται να τους εκποιηθούν περιουσιακά στοιχεία ελέω χρεών.
Σε ποιες ενέργειες θα είχε προβεί η μεγαλύτερη μάζα των οπαδών και ποιες ομοιότητες θα είχαν, με τη σύγχρονη αντίδρασή τους; Όσοι βίωσαν και γνώρισαν εκείνες τις εποχές, μετά σιγουριάς θα επιβεβαίωναν ότι ο κόσμος των μεγάλων ομάδων, έχοντας μια πιο άμεση ανάμειξη, δεν θα επέτρεπε σε κανέναν πρόεδρο να θέσει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα των σωματείων.
Σ’ αντίθεση με το τώρα, ο κόσμος λειτουργούσε όντως ως ασπίδα της ομάδας, έχοντας την ισχύ ν’ ανεβοκατεβάζει διοικήσεις, ακόμη και για μη σοβαρούς λόγους. Από τότε μέχρι και σήμερα, έχουν φυσικά μεσολαβήσει γενεές και γενεές ανθρώπων και έχουν ταυτόχρονα μεταβληθεί τα δεδομένα γύρω από το ποδόσφαιρο και τις ζωές μας γενικότερα.
Η υπολειτουργία σε σημείο εγκατάλειψης των σωματείων, η αποστασιοποίηση των φιλάθλων από τα δρώμενά τους, το διαφορετικό οικονομικό μοντέλο πάνω στο οποίο πια βασίζεται το ποδόσφαιρο και οι σημαντικές αλλαγές που επήλθαν στη ζωή μας, σε πολιτικό-κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο, έχουν διαφοροποιήσει πλήρως την αντίληψη του κόσμου για την ομάδα του. Ο σύγχρονος φίλαθλος στο νησί, σε σύγκριση με τους παλαιότερους, έχει αναθεωρήσει τις βασικές προτεραιότητές του, μη συγκαταλέγοντας σ’ αυτές το ποδόσφαιρο και την ομάδα του. Επιπλέον, οι οπαδοί των μεγάλων κλαμπ, βιώνοντας το νέο σκηνικό με την έλευση των ξένων επενδυτών και την σκληρή επαγγελματοποίηση του ποδοσφαίρου, κουβαλούν μια τεράστια ανασφάλεια ως προς το πώς θα πορευτεί η ομάδα τους. Επ’ αυτού, βολεύτηκαν πίσω από τις υφιστάμενες διοικήσεις, φοβούμενοι να επιρρίψουν ευθύνες, μην τυχόν και χαθεί πλήρως η όποια ευκαιρία διάκρισης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ, μολονότι η ομάδα τους διασύρεται εξωγηπεδικά, δεν έχουν ποτέ με σοβαρότητα καταλογίσει ευθύνες στον Πρόδρομο Πετρίδη, που έριξε την ομάδα στο βούρκο των χρεών.
Οι της ΑΕΛ, για χρόνια, είχαν πλήρως επαναπαυτεί από τον Ανδρέα Σοφοκλέους, μη ποτέ ζητώντας να λογοδοτήσει για τους χειρισμούς του, ενώ οι Ανορθωσιάτες ακόμη και όταν η εταιρεία αποδεικνυόταν χρεοκοπημένη, έδειχναν άτολμοι να ζητήσουν εξηγήσεις από τον Χρήστο Πουλλαΐδη. Λίγο πολύ ισχύουν τα ίδια δεδομένα και για τον Απόλλωνα, αφού ούτε καν οι μέτοχοι της εταιρείας δεν ζητούν πια να ενημερωθούν για τα πεπραγμένα της διοίκησης Κίρζη. Στην τελική, ο κόσμος που λογιζόταν ως ασφαλιστική δικλείδα, έπαψε να λειτουργεί ως τέτοια, μ’ αποτέλεσμα κάποιοι στον βωμό της επιχειρηματικότητας να διαχειρίζονται καταστάσεις εξαιρετικά παράτολμες για τα σωματεία.
Μερίδιο ευθύνης αναλογεί και στον κόσμο, ο οποίος μάλλον αντιλαμβάνεται τη συμμετοχή του στην ομάδα ως πελάτης, παρά ως ένας οπαδός που νοιάζεται και λειτουργεί προστατευτικά γι’ αυτό που αγαπά και λάτρευαν οι παππούδες του…
