Του Χρίστου Ζαβού
Παλαιότερα ήμασταν πολλοί. Χιλιάδες, εντός και εκτός γηπέδου. Στις κερκίδες, στους δρόμους, στα καφενεία, εστιατόρια, μπαρ και σε σπίτια. Πλέον τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Ο κόσμος για χίλους δύο λόγους, έχει στρέψει την πλάτη του για τα καλά σ’ ό,τι έχει να κάνει με το κυπριακό ποδόσφαιρο. Έχουν απομείνει λίγοι, όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις… και η διατήρηση του ενδιαφέροντός τους κρέμεται από μια κλωστή. Δεν είναι της παρούσης ν’ αναλύσουμε ούτε και να παραθέσουμε τα αίτια που το κυπριακό ποδόσφαιρο δεν αποτελεί προτεραιότητα για τους περισσότερους.
Η βασική πάντως αιτία είναι η αναξιοπιστία που πηγάζει μέσα από την λειτουργία της Ομοσπονδίας, η οποία επιδίδεται για χρόνια τώρα σε συνεχείς επιθετικές κατά του αθλήματος κινήσεις. Τελευταία και χειρότερη, ν’ αυξήσουν τις ομάδες για τα επόμενα τρία χρόνια σε δεκατέσσερις. Όπως και να έχει ποτέ και κανένα δεν έπεισαν, ότι η παρουσία τους εκεί είναι προς όφελος του αθλήματος και όχι για τα προσωπικά συμφέροντά τους. Απ’ όλες όμως τις παθογένειες, τον κύπριο οπαδό, λόγω και της λειψής ποδοσφαιρικής «διαπαιδαγώγησης» που πάει πίσω σε βάθος δεκαετιών, αυτό που τον ενοχλεί περισσότερο είναι η διαιτησία. Μπορεί να μην τον αγγίζει η ερασιτεχνική αντίληψη των ιθυνόντων, μπορεί να συμβιβάζεται με τις απαρχαιωμένες γηπεδικές εγκαταστάσεις, ν’ αγνοεί την κακοδιαχείριση του προέδρου της ομάδας ακόμη και τους στημένους αγώνες που εκτυλίσσονται ενώπιόν του… αυτό που τον απασχολεί και τον ενδιαφέρει είναι η διαιτησία. Η διαιτησία έτσι και αλλιώς ήταν ο λόγος που έβριζε μες στο γήπεδο από μικρό παιδί, η διαιτησία πίστευε ήταν ο λόγος που έχανε η ομάδα του, η διαιτησία είναι υπεύθυνη για την κακή πορεία της, η διαιτησία ήταν ο βασικός λόγος που συζητούσε για ποδόσφαιρο. Η διαιτησία εν ολίγοις για τον κύπριο οπαδό είναι το Α και το Ω στην ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία του.Η πλειοψηφία των οπαδών έχοντας όμως πια μια πιο σύγχρονη αντίληψη περί του αθλήματος, περίμενε ως μεσσία την έλευση της τεχνολογίας. Συνειδητοποιώντας όμως ότι ούτε και με την αυτή τα πράγματα διορθώνονται, το ποσοστό των οπαδών που θα παραμείνει στο κυπριακό ποδόσφαιρο είναι δεδομένο ότι θα μειωθεί ακόμη περισσότερο. Δεν αναφερόμαστε στην προσέλευση των οπαδών στα γήπεδα η οποία έτσι και αλλιώς αποδεδειγμένα έχει πληγεί. Αναφερόμαστε στο ενδιαφέρον που επιδεικνύει ο κόσμος. Με λίγα λόγια στην περαιτέρω υποβάθμιση του προϊόντος που είναι πια εμφανής. Και μπορεί τους παράγοντες να μην τους πολύ απασχολεί αφού έτσι και αλλιώς υιοθετούν πρακτικά τη μέθοδο της αρπακτής, μακροπρόθεσμα πάντως το ποδόσφαιρο θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Αν όμως κάποιοι κόπτονται και θέλουν να σώσουν ό,τι σώζεται θα πρέπει να διαφυλάξουν τουλάχιστον το «ποδοσφαιρικό δίκαιο» την ώρα του αγώνα.
