Του Παναγιώτη Ρουγκάλα
Διαβάζοντας ξανά τις προεκλογικές θέσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη και εστιάζοντας στον πυλώνα «επιχειρήσεις», υπήρχε η εξής θέση σχετικά με την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ακρίβειας και του πληθωρισμού: «Επανεξετάζουμε το θεσμό της ΑΤΑ, με στόχο τη δικαιότερη κατανομή της σε όφελος όλων των χαμηλόμισθων. Μια τέτοια πρωτοβουλία αποτελεί βασικό μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης χωρίς να επιβαρύνονται οι εργοδότες».
Τον τελευταίο ενάμιση μήνα γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων, προσπάθειες επί προσπαθειών για να αυξηθεί το ποσοστό της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ), καθώς και να οριστεί το πλαίσιο για το πότε θα αναπληρωθεί πλήρως, και να τεθούν και άλλοι στόχοι, που έθεσε ο νέος υπουργός Εργασίας Γιάννης Παναγιώτου στη μεσολαβητική του πρόταση.
Αυτό που, ωστόσο, δεν άκουσα να συζητιέται είναι μία ουσιαστική προσπάθεια από τον θεσμό της ΑΤΑ να επωφεληθεί ολόκληρο το εργατικό δυναμικό της χώρας, το οποίο ανέρχεται περίπου σε 400.000 πρόσωπα.
Εδώ και χρόνια η συζήτηση αφορά κατά κύριο λόγο έναν στους δύο εργαζομένους, αυτούς δηλαδή του δημόσιου και ημιδημόσιου τομέα, και μια μερίδα εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, με δυνατούς συντεχνιακούς θεσμούς, δηλαδή μιλάμε για 200.000 εργαζόμενους. Καμία ουσιαστική συζήτηση δεν γίνεται ώστε να συμπεριληφθούν στους δικαιούχους της ΑΤΑ και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, που δεν λαμβάνουν ΑΤΑ, δηλαδή για ακόμη 200.000 εργαζόμενους. Γι’ ακόμη μία φορά στην Κύπρο γίνονται διακρίσεις μεταξύ εργαζομένων, κάτι που διευρύνει την ψαλίδα των ανισοτήτων.
Και διερωτώμαι. Το υπόλοιπο εργατικό δυναμικό του ιδιωτικού τομέα, αυτοί οι υπόλοιποι 200.000 εργαζόμενοι στην Κύπρο, δεν έχουν «χτυπηθεί» από την ακρίβεια; Θεωρεί η κυβέρνηση ότι μέσα σε ένα μέσο κυπριακό νοικοκυριό υπάρχει τουλάχιστον ένας δημόσιος υπάλληλος, άρα και το νοικοκυριό εκείνο θα στηριχθεί ελαφρώς από τη βοήθεια της ΑΤΑ;
Μία πραγματική «μάχη», λοιπόν, που θα άξιζε να δοθεί, θα ήταν να μπει όλο το εργατικό δυναμικό της χώρας στον θεσμό της ΑΤΑ, ενδεχομένως και με χαμηλότερο ποσοστό και αντί να προσπαθούμε για 66,7% για έναν στους δύο εργαζόμενους. Θα είχε περισσότερη αξία να δίνεται 25% σε όλους, με μεσο-μακροπρόθεσμο πλάνο να αυξηθεί το ποσοστό, βάσει των δυνατοτήτων της οικονομίας.
Το να μην υπάρχει ισότητα στον τομέα της εργασίας στην Κύπρο, αυτό είναι σίγουρα λάθος, αφού δημιουργεί αχρείαστους κοινωνικούς αυτοματισμούς. Συνεπώς η επιθυμία του υπουργείου Εργασίας να αυξήσει το ποσοστό της ΑΤΑ στους ήδη δικαιούχους σαφώς και δεν τη θεωρούμε αχρείαστη ή λανθασμένη, ωστόσο θα πρέπει επιτέλους να συζητηθεί η διεύρυνση των δικαιούχων, αφού οι κάθε λογής κρίσεις επηρεάζουν όλους τους πολίτες της χώρας, εκτός και αν για τους μη δικαιούχους υπάρχουν άλλα σχέδια στήριξης… που δεν το νομίζω. Σαφώς και δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, από την άλλη όμως οι κάθε λογής εργασιακές ανισότητες δεν πρέπει να διαιωνίζονται.
