Τα Ιουλιανά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, η αλήθεια είναι πως στο διευρυμένο καρέ αλλιώς είχαν φανταστεί το ραντεβού της νέας διακυβέρνησης με την Ιστορία. Εξαιρώ τον εαυτό μου καθότι από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί. Εξαιρώ επίσης την αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού, καθότι στη δική της περίπτωση η επανάσταση δεν άργησε μία μέρα αλλά μία δεκαετία τουλάχιστον. Οι υπόλοιπες όμως, ένα μούδιασμα (για να το θέσω όσο πιο κομψά γίνεται) το έπαθαν και δεν το έκρυβαν κιόλας.
Το ότι ο Μιχάλης Γιωργάλλας θα προκαλούσε τόσα πάθη, αγαπημένο μου ημερολόγιο, είναι ένα θέμα για το οποίο η πολιτική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ενοχλημένη η Ελένη Θεοχάρους κούνησε πρώτη το μαντήλι στον νέο Πρόεδρο με μια παραίτηση, η οποία γέννησε το υπαρξιακό ερώτημα: Από ποια εικονική κομματική πραγματικότητα παραιτήθηκε αλήθεια; «Η Αλληλεγγύη είναι ιδέα!» ξέσπασε η Φώφη Κούταλου, καθώς διατυμπάνιζε σε έξαλλη κατάσταση ότι αποσύρει την υποστήριξή της στη νέα κυβέρνηση. Κι όλα αυτά γιατί; Για ένα πουκάμισο αδειανό… Του Γιωργάλλα!
Παλιά είχαμε να λέμε για τα «ορφανά του ΔΗΚΟ». Τον Φωτίου, τον Κενεβέζο και τ’ άλλα παιδιά… Το ότι θα φτάναμε στο σημείο να συζητούμε για το κομματικό DNA του Μιχάλη Γιωργάλλα ομολογώ πως με ξεπερνά, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Σύμφωνα με τη Λητώ Περιστέρη Μουσουπέττη, ακραιφνή οπαδό του κόμματος του γιατρού (sic), η ΕΔΕΚ εξαπατήθηκε. «Δικός σας είναι ο Γιωργάλλας! Η Αλληλεγγύη ουδεμία σχέση έχει με την κυβέρνηση» εξεμάνη η Κούταλου. «Δεν είναι δικός μας! Η ΕΔΕΚ δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση» μουλάρωσε η γιαγιά η σοσιαλίστρια. «Ναι, αλλά τη θέση της Επιτρόπου Περιβάλλοντος μια χαρά την καπάρωσε η εξ απορρήτων του Σιζόπουλου» αντέδρασε η Μαργαρίτα Πεύκου Hazelwood αφού, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, «ούλλοι λέσιν τζιαι πολέσιν, τζι οι Οικολόγοι τζει που πονούν».
«Εσείς δεν έχετε κάτι να σχολιάσετε, αγαπητή Ιουλία;» είπε η καθεστωτική Ρενέ Κυπαρίσσι και η ειρωνεία στη φωνή της δεν πέρασε βεβαίως απαρατήρητη. «Μα φυσικά και θα είχα πολλά να πω αγαπητή… Αν δεν ήμουνα τόσο αδιαπραγμάτευτα Κυρία, θα μπορούσα να θυμίσω τα παχιά προεκλογικά λόγια για την “πρώτη κορυφαία πολιτική πράξη” του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Όλες εκείνες τις εξαγγελίες που αποδείχτηκαν εντέλει έπεα πτερόεντα ή για να το πω λαϊκά –κι ας ρίξω το επίπεδο– ένα υπουργικό συμβούλιο όπου (νέο) ΔΗΚΟ κερνά, (παλιό) ΔΗΚΟ πίνει».
«Τουτέστιν;» ρώτησε ενοχλημένη η Ρενέ. «Τουτέστιν, το οργιώδες παρασκήνιο για το σχηματισμό μιας, ανεξάρτητης κατά τ’ άλλα, κυβέρνησης με πρωταγωνιστές μικρού βεληνεκούς κομματάρχες, οι οποίοι αισθάνονται μεγαλύτεροι από τη σκιά τους. Το ραντεβού με την Ιστορία αποδείχτηκε τελικά blind date μάνα μου» απάντησα, αποφεύγοντας ωστόσο να αναφερθώ σε παραδείγματα πολιτικού ρεβανσισμού, όπως το φάγωμα της Αναστασίας Παπαδοπούλου από τον Μάριο Καρογιάν και του Τάσου Γιασεμίδη από τον Μαρίνο Σιζόπουλο. Εμένα εξάλλου άλλο είναι το θέμα που με βασανίζει. «Τουτέστιν;» αναρωτήθηκε, εκ νέου, η Ρενέ Κυπαρίσσι.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν περνούσε ούτε μια ημέρα που να μη μιλά για τον διάλογό του με την Κοινωνία. Την οποία Κοινωνία όχι μόνο συναντούσε καθημερινά, αλλά την «αφουγκραζόταν» κιόλας μετά συγχωρήσεως. Η δική μου η απορία, όλο αυτό τον καιρό, ήταν απλή: πού βρίσκεται αυτή η περιβόητη Κοινωνία, να πάμε να την αφουγκραστούμε κι εμείς; Και γιατί στον κύκλο μας δεν τη συναντήσαμε ποτέ; Ρωτήσαμε παντού, αγαπημένο μου ημερολόγιο, από την Μπέμπα και το Pralina, μέχρι το κομμωτήριο του Άγγελου και τη φρουταρία της Μυρούλας. Ως αστική Λευκωσία και ως άνθρωποι ειδικότερα παραμείναμε –φευ– στο σκοτάδι.
Είναι εντυπωσιακό ότι μετά από τόσες συναντήσεις και τόσο διάλογο, αυτό που αφουγκράστηκε ο νέος Πρόεδρος ήταν η υπουργοποίηση του Χατζηγιάννη! Ο οποίος βεβαίως αξίζει ένα «Chapeau» για την πικάντικη ιδέα –αν μη τι άλλο– κι ας σκόρπισε αφειδώλευτα τα εγκεφαλικά στην πολιτιστική κοινότητα. Ένα είναι βέβαιο πάντως, αγαπημένο μου ημερολόγιο: η βραχονησίδα δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει.
«Εμείς τον αγαπάμε τον Μιχάλη!» πετάχτηκε η συνταξιούχος θεολόγος Θεοπίστη Θεοδούλου. Ομολογώ ότι δεν της το είχα, αγαπημένο μου ημερολόγιο, καθώς το πάλαι ποτέ υπήρξε προστατευόμενη της δεσποινίδος Ουρανίας Κοκκίνου. «Όλες τον αγαπάμε τον Μιχάλη», την καθησύχασα, «αλλά δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο». Και κάπως έτσι το ένα σουξέ έφερε το άλλο κι ενώσαμε τις φωνές μας στο καρέ τραγουδώντας «είναι επικίνδυνα εδώ, γι’ αυτό καλύτερα που φεύγεις». «Αφιερωμένο!» ψέλλισε συγκινημένη η Καλαμαρού, κοιτώντας λυπημένα μια φωτογραφία του Νίκαρου.
Και μια υποσημείωση, για τον ιστορικό του μέλλοντος, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Όσοι αναρωτιούνται τι μπορεί να πήγε τόσο λάθος την τελευταία δεκαετία, ας διαβάσουν τον αποχαιρετισμό του Μάριου Πελεκάνου στα μεγαλεία της εξουσίας. Ο οποίος έγραψε κάτω από τη φωτογραφία της φρουράς του: «Όταν βλέπεις τα παιδιά σου λυπημένα γιατί δεν θα είναι πλέον στην καθημερινότητά μας αυτοί οι δυο τύποι τα όποια περαιτέρω δικά μου λόγια είναι απλά περιττά. Να είστε πάντα καλά μάγκες μου». Δεν γνωρίζω αν ο ευσυγκίνητος Μάριος αφουγκράστηκε το κράξιμο της Κοινωνίας, αλλά κάποιος ας τον ενημερώσει πως αυτό που τον κατάβρεχε δεν ήταν ψιλόβροχο.
