Τα Ιουλιανά
Η Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον, ως ηγερία της αγγλόφωνης Δεξιάς, αναφέρθηκε σε «gathering του διευρυμένου καρέ». Η αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού, πάλι, ως πολιτική μειοψηφία, μίλησε για «σύναξη του Καρέ Δεξιά Παλαιές Δυνάμεις». Σε κάθε περίπτωση, η πρόσκληση για την παρακολούθηση της τελετής έναρξης είχε ως τόπο συνάντησης «τον ολόδροσο κήπο της κυρίας Ρενέ Κυπαρίσσι» και καλεσμένες όσες χαρτοπαιχτικές δόξες της αστικής Λευκωσίας βρίσκονται εν ζωή.
Τα πρώτα δέκα λεπτά κύλησαν αμήχανα. Αλλά έπειτα ξεκίνησαν τα χασμουρητά. Εναλλασσόμενα με κάποια χαμόγελα στη θέα του ομορφάντρα Μητσοτάκη με τη νάιλον συσκευασία ένεκα της καταρρακτώδους βροχής. Πιο ύστερα ήρθαν τα μουρμουρητά. Όσο δε προχωρούσε το θέαμα ανέβαινε και η πίεση των κυριών, με αποκορύφωμα το ξέσπασμα της συνταξιούχου θεολόγου Θεοπίστης Θεοδούλου, η οποία προτού λιποθυμήσει θεαματικά την ώρα του queer Μυστικού Δείπνου κατάφερε να ψελλίσει: «Ευτυχώς που δεν έζησε για να δει τα αίσχη τους η δεσποινίς Ουρανία Κοκκίνου».
Ομολογώ πως δεν το φανταζόμουν ποτέ ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα προκαλούσαν εθνικό διχασμό. Το τέλος της τελετής βρήκε άλλες κυρίες εξοργισμένες, άλλες ενθουσιασμένες και άλλες διχασμένες. Η αναστάτωση ήταν τόσο μεγάλη, που οδήγησε την Ιουλία στη ρηξικέλευθη πρόταση να καλυφθεί το γεγονός δημοσιογραφικά. «Επιτέλους κάντε και κάτι χρήσιμο, αγαπητέ. Νισάφι με τα αχαχούχα, ιδού η Ρόδος για να υπηρετήσετε το λειτούργημά σας από το μετερίζι του ρεπορτάζ». «Τουτέστιν, κυρία Ουίλσον;». «Τουτέστιν να καταγράψετε τις δηλώσεις των μελών του διευρυμένου καρέ ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μαχόμενη δημοσιογραφία, αγαπητέ». Άμ’ έπος, άμ’ έργον:
Ευγενία η Καλαμαρού: «Από εμένα είναι ΟΧΙ! Κατ’ αρχάς τι σόι τηλεσκηνοθεσία ήταν αυτή που δυο μέτρα (και 11 εκατοστά) παλικάρι δεν το είδαμε να κρατάει τη γαλανόλευκη; Κι αυτά τα πλοιάρια, έλεος, μάνα μου, ούτε το Μια Αιωνιότητα Και Μια Μέρα να βλέπαμε. Δεν συζητώ τον Ζιντάν που τριγυρνούσε ασκόπως στους δρόμους ή τον μασκοφόρο που έκανε παρκούρ στις στέγες. Βαρεμάρα σε βαθμό κακουργήματος».
Κουλλίτσα Κυριακού: «Από εμένα είναι ΝΑΙ! Ο Τομά Ζολί παρουσίασε έναν ύμνο στη διαφορετικότητα και τη συμπεριληπτικότητα. Μια τελετή βαθιά πολιτική, με κορυφαία στιγμή την ποιητική σύμπραξη της όπερας με το χέβι μέταλ στο Conciergerie. Τις φυλακές της Γαλλικής Επανάστασης όπου είδαμε τη Μαρία Αντουανέτα να κρατά το κομμένο κεφάλι της, ζωντανεύοντας τον πίνακα του Ντελακρουά, ενώ την ατμόσφαιρα δονούσαν οι στίχοι του Ça ira: Όλα θα πάνε καλά, θα κρεμάσουμε τους αριστοκράτες».
Φώφη Κούταλου: «Από εμένα είναι ΟΧΙ! Ένα αίσχος, ένα σίχαμα, που τα ξεφτίλισε όλα –τη θρησκεία μας, μάνα μου!– με εκείνη την άθλια παρωδία του Μυστικού Δείπνου –τραβεστί και έκφυλοι! – που αντί να κάνουν πασαρέλα με τα αριστουργήματα της υψηλής ραπτικής επέλεξαν την κουρελαρία –τάχαμου πρωτοπορία, μάνα μου!– που κάλπαζε ο Αντίχριστος με τ’ άλογο και που δεν σεβάστηκαν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα κι ούτε τον ελληνικό εθνικό ύμνο δεν έπαιξαν οι τάχαμου νεωτεριστές – ΌΧΙ δαγκωτό, σας λέω!».
Μαργαρίτα Πεύκου Hazelwood: «Από εμένα είναι ΝΑΙ! Η στιγμή που αναδύθηκαν μέσα από τα νερά του Σηκουάνα τα δέκα αγάλματα των Γαλλίδων που αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν σημαντική για την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Σε ένα ανδροκρατούμενο κόσμο τα αγάλματα αυτών των γυναικών ήταν πολιτική δήλωση. Ειδικά στο Παρίσι, όπου υπάρχουν 160 αγάλματα ανδρών και μόνο 40 επιφανών γυναικών. Δεν είναι μόνο το σόου λοιπόν…».
Ρενέ Κυπαρίσσι: «Από εμένα είναι ΙΣΩΣ. Δεν προσπερνώ το πολιτικό του πράγματος αλλά εδώ μιλάμε για θέαμα. Η Lady Gaga επί παραδείγματι δεν ήταν κι ό,τι πιο άρτιο σε performance, για να το θέσω όσο πιο κομψά γίνεται. Αυτά αγάπη μου τα έκανε ο Δαλιανίδης στα θρυλικά μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ ά-ψο-γα. Για να μην αναφερθώ στη Ζωζώ Σαπουντζάκη που έδωσε στο φτερό και το πούπουλο ιδεολογικό περιεχόμενο. Μια ζωή Ζωζώ! Να κάτι που ομοφώνησε το κατά τ’ άλλα βαθιά διχασμένο καρέ μας».
Θεοπίστη Θεοδούλου: «Από εμένα είναι ΟΧΙ! Σιγά τη Λέιντι την Γκάγκα και το σόου περιωπής. Εδώ η Μάρθα Καραγιάννη το έκανε και καλύτερα και πιο χυμώδης ήτανε, ας μου συγχωρεθεί η τολμηρή έκφραση. Επιπλέον, η Λέιντι η Γκάγκα έκανε έξαλλες τις φιλοζωικές οργανώσεις οι οποίες ωρύονταν την επομένη: “Τα πουλιά χρειάζονται τα φτερά τους, όχι εσύ Gaga!” “Νοικιάσαμε τα πομ πομ από το αρχείο του Lido. Ένα πραγματικό γαλλικό καμπαρέ”, απάντησε αυτή. Σιγά μη σκίσετε κάνα καλσόν».
Λητώ Περιστέρη Μουσουπέττη: «Από εμένα είναι ΝΑΙ! Για την ομορφιά των εικόνων, για τους τολμηρούς συμβολισμούς και τις θεσπέσιες μουσικές. Για τις κεφαλές από τους εμβληματικούς πίνακες του Λούβρου που ανυψώθηκαν μέσα από τα νερά του ποταμού. Για τη μαγευτική ερμηνεία της Axelle Saint-Cirel στον εθνικό ύμνο, αλλά και την ανατρεπτική Aya Nakamura, η οποία τραγούδησε με την προεδρική φρουρά».
Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον: «Από εμένα είναι ΝΑΙ! Κυρίως επειδή οι Γάλλοι μας ανάγκασαν να βγούμε από την αποχαύνωση του καναπέ μας και να συζητήσουμε για πράγματα σημερινά. Αλλά φυσικά και για το επικό φινάλε, τη συγκλονιστική ερμηνεία της Σελίν Ντιόν στον “Ύμνο Στην Αγάπη” της Εντίθ Πιάφ. Από τον Πύργο του Άιφελ, υπό βροχή, πάνω από ένα αριστοτεχνικά φωτισμένο Παρίσι που έμοιαζε μαγικό».
stavros.christodoulou@gmail.com
