Τα Ιουλιανά
«Βρέχει», μουρμούρισε η καθεστωτική Ρενέ Κυπαρίσσι. «Δεν βρέχει» ψιθύρισε η Θεοπίστη Θεοδούλου. Σαν να ’τανε εκείνη η παραδοχή ένας ψίθυρος ντροπής. «Δεν βρέχει. Μας φτύνουν!» είπε συγκλονισμένη η Λητώ Περιστέρη Μουσουπέττη και η συμπολιτευόμενη πτέρυγα του καρέ, μ’ ένα βαθύ αναστεναγμό, αποδέχτηκε το μοιραίο.
Δεν είναι μόνο το φτύσιμο. Είναι και η καζούρα για τη Δόξα, καθώς τα λογοπαίγνια δεν έχουν σταματημό. «Πεδίον δόξης λαμπρόν» έλεγε η μία, «και ξανά προς τη δόξα τραβά» απαντούσε η άλλη. «Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς» πέταγε η Ιουλία, «τιμή και δόξα» ανταπαντούσε η Καλαμαρού, με την Κουλλίτσα να πανηγυρίζει «δοξάστε με!». Με τούτα και μ’ εκείνα οι ευφάνταστες υπερωρίες της αναπληρώτριας κυβερνητικής εκπροσώπου έγιναν το talk of the town της αστικής Λευκωσίας.
«Η διακυβέρνηση Νίκου Χριστοδουλίδη έδωσε νέο περιεχόμενο στο εμβληματικό σύνθημα: Η φαντασία στην εξουσία» σάρκασε η αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού. «Τουτέστιν;» αναρωτήθηκε η συνταξιούχος θεολόγος Θεοπίστη Θεοδούλου, αφού ως γνωστόν δεν τα πιάνει όλα με την πρώτη. «Τουτέστιν βολεύει τους ημετέρους όπως και οι προηγούμενοι, αλλά το τερματίζει για να τεστάρει μάλλον τις αντοχές μας. Το Προεδρικό επί των ημερών τους θυμίζει οικογενειακή μάζωξη. Γιατί πέρα από την κολλητή φίλη της πρώτης κυρίας με καθήκοντα υφυπουργού, εκεί στον Λόφο κατοικοεδρεύουν: η κουμπάρα Μαριλένα, η κουμπάρα Πίτσα, ο κουμπάρος Δημήτρης, ο κουνιάδος Χαράλαμπος και ο ξάδελφος Χριστόδουλος». «Άξιοι!» αναφώνησε εν χορώ το αντιπολιτευόμενο καρέ.
«Δεν τις λυπήθηκε πάντως η Δόξα τις υπερωρίες. Σου λέει βάλε τώρα που γυρίζει! Έτσι μια ολιγόλεπτη συνάντηση για να παραλάβει ένα έγγραφο καταγραφόταν ως δίωρο. Για να μην πούμε για τα μνημόσυνα, τις κηδείες, την παρακολούθηση της Συμφωνικής Ορχήστρας (sic) και τα κοκτέιλ πάρτι στις τελετές αποφοίτησης. Η ακάματη Δόξα έγραφε υπερωρίες όπως τον λίβα που καίει τα σπαρτά. Μέχρι και την περιφορά του Επιταφίου ή (τι ντροπή!) τη συμμετοχή της στην πορεία Χριστοδούλας έγραψε» σχολίασε η Ιουλία.
Η στήλη δεν συνηθίζει να εκφέρει άποψη, καθώς αυτός ο χώρος στη σελίδα 2 ανήκει στην Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον και την παρέα της. Ως δημοσιογράφος όμως δεν μπορώ να μη σχολιάσω το πόνημα της Δόξας, έκτασης 190 (!) λέξεων, το οποίο χρειάστηκε 4 ολόκληρες ώρες για να το συγγράψει. Αναφέρομαι στην ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας στους προσκόπους, απ’ όπου παραθέτω και σχετικό απόσπασμα: «… θυμάμαι πως μέσα από τον προσκοπισμό μάθαμε την πειθαρχία, την προσφορά, τι σημαίνει εθελοντισμός, μάθαμε τότε τα νεαρά αγόρια πώς να προετοιμαστούμε για τον στρατό και οι καλύτερες εμπειρίες από τα παιδικά μου χρόνια ήταν η συμμετοχή μου στις κατασκηνώσεις των προσκόπων». 4 ώρες επαναλαμβάνω.
Αυτά συζητούσε το καρέ την περασμένη Τετάρτη στην Μπέμπα. Το εστιατόριο για το οποίο τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια και η πρώτη κυρία, εξ ου και η ανάθεση του επίσημου γεύματος για την Τριμερή με τους Μητσοτάκη – Νετανιάχου στο Προεδρικό. Οι κυρίες, αφού δέχτηκαν τις φιλοφρονήσεις του Θωμά Μπέκα, σημείωσαν την παρκαρισμένη Rolls Royce του Κόδρου Πηλακούτα στην είσοδο και την Bentley του Πανίκου Παπανικολάου, «στρατηγού» του επιτελείου Μαυρογιάννη στις τελευταίες εκλογές. Κι έπειτα, αφοσιώθηκαν στην αγαπημένη τους απασχόληση: την πολιτική επικαιρότητα.
Η Ευγενία η Καλαμαρού κατέβαλε πάντως φιλότιμη προσπάθεια για να «πουλήσει» τις συναντήσεις του Αβέρωφ με πολιτικούς αρχηγούς και διπλωμάτες εν όψει της παρουσίας τού Προέδρου στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών. Τις χαρακτήρισε μάλιστα «εμπιστευτικές επαφές», πλην όμως δεν βρήκε πρόθυμο ακροατήριο. «Αν ο Φούλης εν αθκιασερός, δεν κόφτει κανέναν» αποφάνθηκε η αμείλικτη Κουλλίτσα και η Ιουλία κατάνευσε, υπογραμμίζοντας διά της εύγλωττης σιωπής της το πολιτικά αυτονόητο.
Εκεί που υπήρξε ομογνωμία ήταν στη διαπίστωση ότι «σε αυτή την πολιτική ξεραΐλα που ζούμε, αν δεν υπήρχε ο Δίπλαρος θα έπρεπε να τον επινοήσουμε». Αφορμή έδωσε το τελευταίο του κατόρθωμα, μετά τη συνάντησή του με τον Ισραηλινό πρέσβη, όταν έκανε σχετική ανάρτηση, κοτσάροντας τη σημαία… της Ινδίας. «Η γεωγραφία δεν είναι το δυνατό σημείο του Ευθύμιου» προσπάθησε να τον δικαιολογήσει η Καλαμαρού. «Και ποιο είπαμε ότι είναι το δυνατό του σημείο;» την προκάλεσε η Ιουλία. «Άλλη ερώτηση».
«Σε αντίθεση με τον Δίπλαρο, ο Σιζόπουλος όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Δεν υπάρχει περίπτωση να σκάσει θέμα και ο πρόεδρος αυτού που κάποτε υπήρξε η ΕΔΕΚ να μην προσθέσει το δικό του λιθαράκι στην κατηφόρα. Οι παρεμβάσεις του πλέον δεν έχουν τόσο πολιτικό ενδιαφέρον, όσο ανθρωπολογικό. Ομολογώ πως όταν διαβάζω δηλώσεις του τύπου “όσοι θέλουν να βάζουν καύσιμα από τα κατεχόμενα να πάνε να μείνουν εκεί” θυμάμαι εκείνο τον στίχο του Βάσου Λυσσαρίδη: “[…] και πίκρα, πίκρα ολόπικρη πικρή ανοικτή πληγή”» σχολίασε η Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον.
Όταν βγήκαν οι κυρίες έξω στον δρόμο, κάτι είπε η Καλαμαρού για τους εκπαιδευτικούς που το ξεφτίλισαν με την αργία των ονομαστηρίων του Αρχιεπισκόπου και τους γιατρούς των δημόσιων νοσοκομείων που αντιδρούν στην επέκταση του ωραρίου. Και τότε, αψυχολόγητα ίσως, ύψωσε τη φωνή της η Κουλλίτσα και σιγοτραγούδησε για τον παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο που επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί. «Τον έχω βαρεθεί» ψιθύρισε, ενώ τα πρώτα γκρίζα σύννεφα του φθινοπώρου μαζεύονταν στον ουρανό της Λευκωσίας. «Ας βρέξει τουλάχιστον» είπε ανόρεχτα η Ιουλία.
