Τα Ιουλιανά
Μούδιασμα ήταν η πρώτη τους αντίδραση. Κι έπειτα κάτι σαν κόμπος τους έφραξε τον λαιμό, μαζί με μια υγρασία που τους θόλωσε τα μάτια. Όσο εκείνος μιλούσε, όσο ο δραματικός μονόλογος έρεε με ορμή, τόσο το κύμα της συγκίνησης παρέσυρε τις κυρίες του καρέ. Η Καλαμαρού δεν άντεξε και ξέσπασε σε λυγμούς. Η ερμηνεία του Φούλη ήταν συγκλονιστική! Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Απλώς, συγκλονιστική!
Ακόμα κι αυτή η Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον, σαρκαστική όταν επρόκειτο για μελοδράματα, παραδέχτηκε ότι ο μονόλογος του Αβέρωφ στο χωριό Βάβλα ξεπερνούσε την καθηλωτική περσινή ερμηνεία του στο Τρίτο -«Άστε με να τα πω, κυρία Βρεττού, να βγουν από μέσα μου!»- που του χάρισε το Βραβείο Καλύτερου Ρόλου Της Χρονιάς. Μιλάμε για έναν έμπειρο καρατερίστα που στο παρελθόν διέπρεψε ως γκαρσόνι, χορτοφάγος, αγρότης, φυσιολάτρης, ακόμα και διασώστης χελωνών! «Αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό του» παραδέχτηκε η χήρα κι έβαλε ξανά να παίξει το σπαρακτικό κρεσέντο: «Εάν υπάρχει σήμερα πολιτικός πρώτης γραμμής που έχει τα αναγιώματα τα δικά σας, εν είναι άλλος από τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ. Εν τζιαι γεννήθηκα ούτε σε τζάκια ούτε σε σαλόνια. Εν μες τις αυλατζιές τζιαι μες τις μάντρες που γεννήθηκα».
«Αφού το Επιτελείο Αβέρωφ δοκίμασε τα πάντα ίσως πρέπει να σκεφτεί και τη θεατρική μεταφορά του μονόπρακτου “Το κοπέλλιν της Αργάκας”» έριξε το φαρμάκι της η σιεροκουτάλα η Κούταλου. «Εδώ η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο ζωηρή συγγραφική φαντασία» συμπλήρωσε κι έπαιξε το απόσπασμα όπου ο πρωταγωνιστής Φούλης τα χώνει στα πλουσιόπαιδα του English School και στα τζάκια της αστικής Λευκωσίας: «Ο μακαρίτης ο πατέρας μου σχεδόν ως τα 100 του επάεννε στο κοπάδι του, αυτό που έκανε από ηλικία οκτώ χρονών. Εν τζιαι λλίο παράδοξο ο φίλος μου ο Νικόλας να εν με τους φτωχούς και τους αδύνατους τζιαι ο πρόεδρος του Συναγερμού που γεννήθηκε μες τη μάντρα που ένα βοσκό τζιαι μια βόσσαινα να εν το κεφάλαιο».
Η ιδέα της θεατρικής μεταφοράς του πολιτικού μελοδράματος αξιολογήθηκε από το καρέ ως ζενιάλ. «Όχι μόνο ο πρωταγωνιστής μας τα σπάει αλλά έχουμε και σκηνοθέτη με κυβερνητικές περγαμηνές, μάνα μου» υπερθεμάτισε η Καλαμαρού. Από τη στιγμή που ο Χάρης Γεωργιάδης “εμολόισεν το κόζιν”, ότι δηλαδή ο υφυπουργός παρά τω Προέδρω διευθύνει την καμπάνια του Αβέρωφ από το γραφείο του στο Προεδρικό, το καρέ δεν συγκρατιόταν. «Όλες οι ελπίδες μας εναποτίθενται στον Πέτρο Δημητρίου!» είπε η Ευγενία. Η αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού, πάλι, αρκέστηκε σε ένα λιτό σχόλιο: «Με την ευγενική χορηγία του Κύπριου φορολογουμένου φυσικά».
Η συγκινητική ερμηνεία του Αβέρωφ στο «Κοπέλλιν της Αργάκας» ξύπνησε τις μνήμες από τις κυπριακές σειρές που έγραψαν ιστορία, παραμένοντας ακόμα και σήμερα αξεπέραστες. «Το Βουνό μου Πενταδάκτυλε» ψιθύρισε με νοσταλγία η Ιουλία. «Η Φροσού» απάντησαν οι άλλες εν χορώ, καθότι όσα χρόνια κι αν περάσουν καμιά πρωταγωνίστρια δεν αντικατέστησε την Πίτσα Αντωνιάδου στις καρδιές τους.
Μια λεπτή αδιόρατη γραμμή χωρίζει το δράμα από την κωμωδία. Αυτό ήταν το βαθυστόχαστο συμπέρασμα του καρέ, όταν πληροφορήθηκε τα συναγερμικά νέα. «Η νήσος των Αγίων εμβολιάζει την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή με την Ελένη Σταύρου, μια γυναίκα η οποία δήλωσε ότι έχει “σπουδάσει τα απρόσιτα, δίνει εφόδια και ανοίγει λεωφόρους για την κορυφή”» σχολίασε η Ιουλία. «Θα κάψει τα εγκεφαλικά κύτταρα των ανυποψίαστων ευρωβουλευτών» είπε με χαιρεκακία η Φώφη Κούταλου και καμιά τους δεν τόλμησε να διαφωνήσει. Πώς να διαφωνήσουν άλλωστε, αφού μιλάμε για την υποψήφια που είχε δηλώσει ανερυθρίαστα: «έχω μέσα μου τις κολώνες του Παρθενώνα και τον Σταυρό του Κυρίου». Αυτήν που έγραψε: «Δεν είναι σάρκα ο ΔΙΓΕΝΗΣ για να τον φάει το χώμα, είναι ιδέα Υψηλή!». «Βοήθειά μας», μουρμούρισε η Καλαμαρού.
«Αντέχετε;» ρώτησε η Ιουλία το καρέ, έτοιμη να ανακοινώσει τα επόμενα δυσοίωνα νέα. «Χτύπα κι άλλο, θα τ’ αντέξω, δεν πεθαίνω έτσι απλά, θα παλέψω» απάντησε ξέπνοα η Καλαμαρού. «Δεν ευθύνομαι εγώ, καλή μου, για τα απανωτά κτυπήματα της μοίρας στην πόρτα της Πινδάρου» δικαιολογήθηκε η Ιουλία και ενημέρωσε τις φίλες της ότι είναι σε θέση ν’ αποκαλύψει το γράμμα που ετοίμασε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για ν’ αποστείλει στον πρόεδρο του ΔΗΣΥ, έπειτα από το ξέσπασμα του τελευταίου για το δίπορτο που επέλεξε ο πονηρός Νίκαρος στις επικείμενες προεδρικές εκλογές.
«Αγαπητέ μου Αβέρωφ, φίλτατέ μου Φούλη, Σου γράφω ένα γράμμα. Όχι πως θέλω να σ’ το δώσω. Να έτσι για να μιλήσω λίγο… Μαζί σου, η ώρα είναι δώδεκα. Σ’ αγαπώ όπως στις έντεκα, στις δέκα, στις οκτώ. Δε θέλω άλλο τίποτα. Είναι πια κάθε μου κύτταρο γεμάτο σ’ αγαπώ. Είμαι γύρω σου. Είμαι πλάι σου. Φώναξέ με, είμαι για σένα. Μέσ’ στα μάτια μου. Μέσ’ στα χέρια μου. Μόνο η δικιά σου η μορφή. Είμαι δικός σου».
Οι κυρίες παρέμειναν σιωπηλές καθώς ένιωθαν να τις καταβάλλει ένα αίσθημα χαρμολύπης. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο που μπορούσε να ειπωθεί πια. Μονάχα τα αυθεντικά λόγια του πρωταγωνιστή, στο «Κοπέλλιν της Αργάκας», παραπονεμένα λόγια αντί επιλόγου σε μια δραματική πολιτική ιστορία με σκληρό τέλος: «Σε κανένα δεντρό που εν έχει καρπούς εν τζιαι σύρνουν πέτρες. Άστους να λέουν ό,τι θέλουν». Αυλαία.
