Τα Ιουλιανά
Το Καρέ Ευρείας Αποδοχής ήταν μια ιδέα της διαπρύσιας υποστηρίκτριας της ΔΗΠΑ Θεοπίστης Θεοδούλου και οι κυρίες, παρά τους αρχικούς τους ενδοιασμούς, αποφάσισαν εν τέλει να ανταποκριθούν στο νεύμα της Ιστορίας. Το ρηξικέλευθο εγχείρημα έλαβε χώρα στην οικία της Ρενέ Κυπαρίσσι, ακραιφνούς ΔΗΚΟϊκιάς και ιδρυτικού μέλους της δεξαμενής σκέψης «The Little Prince». «Μας ενώνουν πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν» επανέλαβε την κοινοτοπία του Μάριου Καρογιάν η συνταξιούχος θεολόγος, αναγκάζοντας την οικοδέσποινα να της υποδείξει με όση δηκοϊκή ψυχραιμία της απόμενε: «Don’t push your luck, Θεοπίστη».
Εκτός από τις ηγερίες του επίσημου και ανεπίσημου ΔΗΚΟ, στο κάλεσμα της Ιστορίας ανταποκρίθηκαν η καθαρόαιμη συναγερμικιά Ευγενία Καλαμαρού, η ένθερμη οπαδός της υποψηφιότητας Χριστοδουλίδη Φώφη Κούταλου, η αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού, η οικολόγος Μαργαρίτα Πεύκου Hazelwood, η παλιά καραβάνα της ΕΔΕΚ Λητώ Περιστέρη Μουσουπέττη και φυσικά η εκπρόσωπος της αγγλόφωνης Δεξιάς Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον. Η αμηχανία πάντως δύσκολα μπορούσε να κρυφτεί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των άσπονδων φιλενάδων Ρενέ και Θεοπίστης. Τη λύση, όπως πάντα σε τέτοιες άβολες περιστάσεις, έδωσε η Ιουλία…
«Κατ’ αρχάς η αμιγώς γυναικεία μας σύναξη είναι βέβαιον ότι θα ικανοποιήσει την Τέως» είπε η Ιουλία και οι κυρίες αναστέναξαν με ανακούφιση. Ως γνωστόν έχει λαλήσει το Twitter από τα φεμινιστικά ξεσπάσματα της Έμιλυς, η οποία τον ελεύθερο χρόνο της ως σοσιαλιτέ τον αφιερώνει στην υπεράσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων. Τελευταίο «κρούσμα» ήταν μια οργισμένη ανάρτησή της, όπου κατακεραύνωνε τους διοργανωτές συνεδρίου επειδή επέλεξαν ως ομιλητές μόνο άντρες. «Αν δεν ήταν και η Ακατανόμαστη πάντως, το κυπριακό Twitter θα μαράζωνε από πλήξη, απαντώντας σε ακανθώδη διλήμματα του τύπου “φλαούνες με σταφίδες ή χωρίς;”» σημείωσε η χήρα.
Η έστω και έμμεση αναφορά στον λαμπερό κόσμο των σοσιαλιτέ οδήγησε τη συζήτηση στον ακόμα πιο λαμπερό κόσμο της Ρόζμαρι Χατζηιωάννου, η οποία σύμφωνα με το κοσμικό ρεπορτάζ γιόρτασε τα γενέθλιά της σε lunch party (sic) με φίλες της στην Αθήνα. Η Ιουλία ανάγνωσε στο καρέ αυτούσιο το δημοσίευμα και σε κάθε λέξη η φωνή της παλλόταν από συγκίνηση: «Μετά τις πολύτιμες ευχές, απόλαυσαν το μεσημεριανό τους, έσβησαν τα κεράκια στην πρωτότυπη τούρτα, η οποία ήταν μια φούξια τσάντα Hermes, που είναι και ο αγαπημένος οίκος της εορτάζουσας, μέσα στην οποία βρισκόταν το λατρεμένο της σκυλάκι που δεν αποχωρίζεται σχεδόν ποτέ».
Οι κυρίες αναγκάστηκαν να το παραδεχτούν: Η τούρτα της Ρόζμαρι αποδεικνύει τη σοφία της ρήσης Καρογιάν ότι αυτά που μας ενώνουν (οι γελοιότητες που διαβάζουμε) είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν (τα μηδενικά στον τραπεζικό μας λογαριασμό). Αυτό που δεν υπολόγισαν όμως ήταν ότι καραδοκούσε ο εχθρός του γελοίου, το γελοιωδέστερο, για να τους υπενθυμίσει πόσο καταγέλαστοι είμαστε τελικά.
«Ποιος μπορεί να αντισταθεί σε ένα αφράτο, λαχταριστό και μοσχοβολιστό τσουρέκι; Μια ποικιλία γεύσεων για να καλύψουμε κάθε επιλογή. Τσουρέκι με σοκολάτα, με bueno, με κάστανο, σκέτο με αμύγδαλα, με φιστίκι Αιγίνης και άσπρη σοκολάτα με κεράσι…». Κουίζ για γερούς λύτες: Ποιος υπογράφει τη (χορηγημένη κιόλας) ανάρτηση στο Facebook; Η Χρύσω Λέφου; Ο Σταυρής του MasterChef; «Όχι αγαπητές φίλες. Ο Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Γεωργίου είναι η ορθή απάντηση!» ξεσάλωσε η Ιουλία.
Το πιο νόστιμο σε αυτή τη χριστιανική ιστορία δεν είναι τα 1700 likes που συγκέντρωσε ο εξωστρεφής Αρχιμανδρίτης αλλά τα σχόλια των πιστών κάτω από τη φωτογραφία με τα τσουρέκια. «Την ευλογία σας, γέροντά μου, είναι φανταστικά!» έγραφε η μία, «Την ευλογία σας, γέροντα, είναι υπέροχα όλα» υπερθεμάτιζε η άλλη. «Ο Θεός να μας ελεήσει» αναγκάστηκε να παραδεχτεί η φύσει αισιόδοξη Θεοπίστη Θεοδούλου, καθώς έπαιρνε την παρτίδα με ποκεριζέ (8 καρό από χέρι).
Μέρες που ’ναι, βεβαίως, καλύτερα τα ευλογημένα τσουρέκια του γέροντα από τα άγια οικονομικά. «Είχαμε τις τράπεζες και παίρναμε εννέα με δέκα εκατομμύρια το χρόνο, μας τις έφαγαν» δήλωσε στο ΡΙΚ ο πνευματικός ηγέτης και προκαθήμενος της Εκκλησίας. «Δόξα τω Θεώ, πήγαν καλά τα ξενοδοχεία. Ήρθε μετά η πανδημία και μας αχρηστεύει. Τα ξενοδοχεία κλειστά. Ε! δεν μπορείς μόνο πουλώντας νερά και χυμούς… Έχουμε μετοχές στα τσιμεντοποιεία, σταμάτησαν κάποιο διάστημα. Έχουμε μετοχές στα αεροδρόμια, έκλεισαν και τα αεροδρόμια». Άλαλα τα χείλη των χαρτοπαικτριών!
«Καληνύχτα Ρενέ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ» είπε η Ιουλία και αποχώρησε από το καρέ. Λίγο αργότερα, από μια διάθεση μάλλον ν’ αφήσει πίσω της «την πολλή συνάφεια του κόσμου», με κάλεσε στο κινητό. «Αν θα γράψετε κάτι για τον Λέλλο, αποφύγετε αν μη τι άλλο τα κλισέ. Θυμάστε τη φωτογραφία που βγάλατε από το μπαλκόνι μου; Αυτή η εικόνα και οι στίχοι του Λεύκιου Ζαφειρίου ας είναι το τελευταίο αντίο: Εξαίσια η πόλις καθώς ο ήλιος ανατέλλει / στέγες παλιές με κεραμίδια φοινικιές και τα φυλάκια…».
Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την ημέρα. Ήτανε τέλος Μαΐου, όταν την επισκέφθηκα στο διαμέρισμά της με θέα τις ανθισμένες τζακαράντες. Τα μωβ ανθάκια είχανε στρώσει το χαλί της χαρμολύπης στην οδό Κωστή Παλαμά... «Αυτή τη Λευκωσία αγαπώ. Κι ο Λέλλος ήταν κομμάτι της» είπε προτού κλείσουμε το τηλέφωνο. «Πόσοι –αλήθεια– μπορούν να παινευτούν ότι άφησαν το αποτύπωμά τους στη μικρή μας πόλη;».
