Τα Ιουλιανά
Ο κύκλος της Ιουλίας Παλαιολόγου Ουίλσον ουδέποτε είχε την ανάγκη να επιδεικνύει την οικονομική του επιφάνεια. Αυτός είναι και ο λόγος που τα σπίτια τους παραμένουν ερμητικά κλειστά για τα αδιάκριτα βλέμματα. Ως απάντηση δε στην εξωστρέφεια του νέου χρήματος, η οποία αποτυπώνεται τόσο γλαφυρά στη λεμεσιανή ριβιέρα, αυτοί περιορίζονται σε μια παλαιά συνήθεια που πλέον έγινε λατρεία: το name-dropping.
Όταν η αστική Λευκωσία λόγου χάριν αναφέρεται στην Στέλλα, στον Πάμπη ή στον Κύπρο και την Ελένη, οι διευκρινήσεις περισσεύουν, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι τα ονόματα αυτά αντιστοιχούν στην επίτροπο Κυριακίδου, στον γιατρό Νικολαΐδη και στο ζεύγος Χρυσοστομίδη. Κατά τον ίδιο τρόπο που δεν χρειάζονται εξηγήσεις ποιοι είναι ο Θωμάς, η Αυγούστα, η Έρικα ή η Μυρούλα.
Όπως είναι φυσικό το name-dropping δεν θα μπορούσε να περιοριστεί στα όρια της πρωτεύουσας. Ένα εξίσου καλό παράδειγμα ανθρωπογεωγραφίας εκτείνεται στη βόρεια ακτογραμμή του νησιού, από τον Πωμό όπου βρίσκεται το εξοχικό της Άννας (Μαραγκού), στη Λίμνη του Σιακόλα και το εστιατόριο του Βαγγέλη στην Πόλη, μέχρι το ξενοδοχείο του Θάνου, της Άννας και της Νατάσας (Μιχαηλίδη), τον κόλπο του Φωτιάδη και τη Σπηλιά του Μανώλη όπου κάθε καλοκαίρι συρρέουν οι «βάρκες» των χωραϊτών.
Θεωρώ την πιο πάνω εκτενή εισαγωγή αναγκαία για να καταλήξω στο ακανθώδες ερώτημα που ταλανίζει την Ιουλία: «Ποιος είναι ο Μάχιμος, μάνα μου;». Ας σημειωθεί ότι είναι η τρίτη φορά που η χήρα πιάνεται αδιάβαστη. Η πρώτη ανάγεται στα παλαιολιθικά χρόνια, όταν δεν γνώριζε ότι ο Ουίλσον την απατούσε, ενώ βοούσε η Λευκωσία. Η δεύτερη ήταν πρόσφατα, όταν δήλωσε άγνοια για τον τηλεοπτικό κομήτη Μαυρίκιο και τη συμβία του Ιλάειρα. Η τρίτη και φαρμακερή ακούει στο όνομα Ανδρέας Μάχιμος.
«Ποιος είναι ο Μάχιμος, μάνα μου;» ρώτησε ξανά η Ιουλία. Το ερώτημα ήταν βεβαίως ρητορικό, αφού μετά την επική εκπομπή της Κατερίνας Ηλιάδη ο μαχητικός κύριος Μάχιμος έγινε παγκυπρίως γνωστός. «Διέρρευσε ότι θα σταματήσει η αστυφιλία… Δηλαδή τώρα ο Μάχιμος εννά αρχίσει να τεκνοποιά; Εννά αρχίσει ο γείτονας μου, ο αδελφός, ο κουμπάρος μου στο χωριό, που είμαστε άνω των 55-60 χρονών όλοι να τεκνοποιούμε;». «Και μετά τα 50 έχει ζωή, κύριε Μάχιμε» είπε η δημοσιογράφος. «Τεκνοποίηση δεν έχει μετά τα 50» ήχησε θαρραλέα η φωνή της κυπριακής επαρχίας, θυμίζοντάς μας γιατί η μεταρρύθμιση της αυτοδιοίκησης επείγει όσο ποτέ άλλοτε.
«Τι καλύτερο έχει δηλαδή η Ελσίνα από τη Σβετλάνα μας;» έθεσε το βαθύ φιλοσοφικό ερώτημα η Ιουλία, σε μια ύστατη προσπάθεια ν’ αποδείξει πως όχι μόνο υπάρχει ζωή μετά τα 50 αλλά υπάρχει ζωή γενικώς κι ας είναι αενάως άδικη. «Σπασίμπα» απάντησε η Ρωσίδα για τη σπάνια εκδήλωση μεγαθυμίας κι έπειτα άφησε τις κυρίες να συνεχίσουν την ανάγνωση του άρθρου των Times «Κύπρος, το νησί που βρέχεται από τα χρήματα της ελίτ του Πούτιν». Το κείμενο αφορούσε στη βαθύπλουτη Elsina Khayrova, η οποία ζει στο… Limassolgrand και στην αξίας 4,2 εκατομμυρίων λιρών Villa Elsina.
«Άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις» σχολίασε η Ευγενία η Καλαμαρού κι έτσι όπως αναστέναξε ήταν φτυστή η Μήτση Κωνσταντάρα. «Εσύ γιατί μουγγάθηκες;» ρώτησε την αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού, η οποία είχε ζαρώσει στην καρέκλα της και με απλανές βλέμμα ατένιζε την κατακρήμνιση του σοσιαλιστικού ονείρου. «Από το Λένινγκραντ στο Λίμασολγκραντ» μουρμούρισε η Κουλλίτσα και ζήτησε από τη Ρωσίδα να φέρει το μπουκάλι με τη βότκα.
Με τον δείκτη ενδιαφέροντός (τους) να έχει αγγίξει τον πάτο, χρειαζόταν κάτι αληθινά ρηξικέλευθο για να βγάλει τις κυρίες από τη βαθιά πλήξη. «Ο Χαράλαμπος πάντως τόλμησε το ηρωικό ΟΧΙ» ανακοίνωσε με φόρα η Κούταλου. «Ποιος Χαράλαμπος;» αντέδρασε το καρέ στο διόλου αυτονόητο name-dropping. «Ο υπουργός άμυνας». «Εδώ ξεχάσαμε την ύπαρξή του και ξαφνικά έγινε… ο Χαράλαμπος;». «Ναι, γιατί η μικρή Κύπρος αρνήθηκε να γίνει το παιδί για τα θελήματα των ΗΠΑ» πείσμωσε η Φώφη. «Εμένα άλλο με απασχολεί» είπε η Ευγενία η Καλαμαρού. «Αν ο ΔΗΣΥ, ο οποίος ζήτησε να δώσουμε τον οπλισμό στην Ουκρανία, είναι όπως λέει στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, η κυβέρνηση που εντέλει το αρνήθηκε είναι στη λάθος πλευρά της Ιστορίας;». «No comment» αποφάνθηκαν οι εκπρόσωποι της αγγλόφωνης δεξιάς.
Είχε βραδιάσει πια αλλά καμιά από τις κυρίες δεν βιαζόταν να φύγει. Η Ρωσίδα ετοίμασε τα gin and tonic και το καρέ πήρε θέσεις για το παιχνίδι που γνωρίζει μεγάλο σουξέ τον τελευταίο καιρό στην αστική Λευκωσία. Πρόκειται για μια πολιτική παραλλαγή του «βρες τον δολοφόνο» ή επί το ποιητικότερο «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο». «Μήπως είναι η Αντιγόνη Παπαδοπούλου;» ρώτησε η Ιουλία και οι κυρίες ένιωσαν ξαφνικά να παγώνει το αίμα τους.
«Κάθε μέρα και ένα νέο όνομα. Κάθε ρεπορτάζ κι ένας ευσεβής πόθος κάποιας πηγής που αναβλύζει ό,τι της καπνίσει. Έπειτα από ένα ατέρμονο name-dropping, από τον Μάρκο και την Ερατώ, στον Πλατή, τον Βασιλειάδη και τον Παναγιώτου, έπειτα από τόσα ονόματα που καίγονται άμα τη εμφανίσει ήταν θέμα χρόνου να φτάσουμε στην Αντιγόνη» είπε η Ιουλία, ενώ το σκότος έπεφτε βαρύ πάνω από τις στέγες του Παλέρμο.
