Του Γιάννη Ιωάννου
Ο Τζόν Φίτζεραλντ Κένεντι συνέγραψε ένα κλασικό βιβλίο για την Μετανάστευση, το «Ένα Έθνος Μεταναστών», στο οποίο δεν αναστοχάζονταν μόνο για το πως οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής έγιναν μια σπουδαία υπερδύναμη χάρη στην πραγματική προέλευση (μεταναστευτική) των πολιτών της αλλά κατέθετε, ήδη από το 1958, ορισμένες σπουδαίες ιδέες για τον εκσυγχρονισμό της μεταναστευτικής πολιτικής με βασικό άξονα την ενσωμάτωση.
Διαβάζοντας κανείς το εν λόγω βιβλίο δεν μπορεί να μην κατανοήσει πως, ανεξαρτήτως του φαινομένου του ρατσισμού στις ΗΠΑ, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την πανίσχυρη στρατιωτική και πολιτική ισχύ της Αμερικής: Όπου ένας Αφροαμερικανός μουσουλμάνος οι πρόγονοι του οποίου ήταν, κυριολεκτικά, σκλάβοι, ένας λευκός Αμερικανός οι πρόγονοι του οποίου ήταν λευκοί Αγγλοσάξωνες ή Γερμανοί ή Έλληνες, ένας «Σπανιόλος» οι πρόγονοι του οποίου πέρασαν παράτυπα τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού ή αφίχθησαν από την Κούβα με βάρκα (όπως οι γονείς του «τυφώνα» όπως τον χαρακτήρισαν τα κυπριακά ΜΜΕ γερουσιαστή Μενέντεζ) κι ένας Αμερικανός με ασιατικά χαρακτηριστικά, κατεβαίνουν με fast-ropes από ένα ελικόπτερο για να επιβάλλουν το εθνικό συμφέρον της χώρας τους με σκληρή στρατιωτική ισχύ.
Τα γεγονότα στη Χλώρακα ανέδειξαν πολλαπλές αστοχίες της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διάφορα επίπεδα. Πολιτικό και κρατικό σε σχέση με την διαχείριση του Προσφυγικού και Μεταναστευτικού τα τελευταία χρόνια καθώς και έναν ρατσισμό που όχι μόνο έχει κανονικοποιηθεί αλλά που πλέον δείχνει και το βίαιο πρόσωπό του. Ανεπάρκεια σε επιχειρησιακό επίπεδο πρόληψης μιας κρίσης αλλά και εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο πολιτικής ρητορικής -ως αντίδρασης- με αποκορύφωμα την αμίμητη δήλωση του κ. Πελεκάνου, πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου, που μίλησε για «παραμύθι της ενσωμάτωσης» σκίζοντας το ίδιο το βιβλίο του Κένεντι -που αν το είχε διαβάσει δεν θα τολμούσε να εκστομίσει κάτι τέτοιο για άγρα ψήφων «δεξιότερα», δεδομένου ότι διακυβέρνηση του κόμματός του απέτυχε να παράξει αποτελεσματικό έργο στο ζήτημα του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού.
Τα γεγονότα στη Χλώρακα ανέδειξαν επίσης πως στη Κύπρο οποιαδήποτε τόσο σοβαρή εξέλιξη θα λάβει αμέσως μικροπολιτικής εκμετάλλευσης και ιδεοληπτικής αντιπαράθεσης αντί να προσεγγιστεί με γνώμονα την σοβαρότητα, την αποτελεσματικότητα και ένα πλέγμα ψυχραιμίας προκειμένου το προηγούμενο της να μην σκάσει στα χέρια της κοινωνίας και του κράτους σαν ωρολογιακή βόμβα. Κι εδώ νομίζω αντιλαμβάνεται κανείς πολύ εύκολα τι σηματοδοτεί ένα συγκείμενο βίας μεταξύ Αράβων και Κύπριων με προεκτάσεις που αγγίζουν πτυχές ασφάλειας, ρατσισμού και διασφάλισης της τάξης σε επίπεδο μιας τοπικής κοινωνίας.
Η Χλώρακα μας προειδοποιεί για πολλά πράγματα. Κυριότερα πως σε ένα τέτοιο σκηνικό η ύπαρξη ενός νεκρού -είτε Ελληνοκύπριου, είτε Σύρου- θα αποτελέσει την απαρχή ενός σημείου που τις συνέπειες του μπορεί να μην είμαστε σε θέση ως κοινωνία ή ως decision makers να την αναλογιστούμε ή να τις αξιολογήσουμε ως προς το τι επιφέρουν μεσοπρόθεσμα. Και πως κάθε πτυχή εδραζόμενη του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού αποτελεί, πρωτίστως, ζήτημα αποτελεσματικού σχεδιασμού πολιτικής και επιτυχημένης πολιτικής εφαρμογής. Τίποτε λιγότερο ή περισσότερο. Όταν το κράτος αποτυγχάνει τότε αποτυγχάνουμε όλοι. Χωρίς πολλά-πολλά.
Το διακύβευμα της Χλώρακας είναι σημαντικό. Μας λέει και μας υποδεικνύει, φωναχτά και ξεκάθαρα, πάρα πολλά πράγματα. Πρέπει να τα αφουγκραστούμε και να τα δούμε όσο γρηγορότερα γίνεται. Και όλοι μαζί, κοινωνία των πολιτών και κράτος, να εργαστούμε για τα αυτονόητα πριν κλάψουμε επί ερειπίων.
Twitter: @JohnPikpas
