Του Γιάννη Ιωάννου
Σε ένα άρθρο γνώμης στον ιστότοπο του “Politico”, ο Τζακ Στρόου, πρώην ΥΠΕΞ του Ηνωμένου Βασιλείου (2001-2006) και βουλευτής των Εργατικών από το 1979 έως το 2015, εξέφρασε την άποψή του για την ένταξη, το 2004, της ΚΔ στην Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς και για το πως θα πρέπει να επιλυθεί το Κυπριακό. Κοντολογίς, μας είπε πως ήταν λάθος να ενταχθεί το 2004 η Κύπρος στην ΕΕ με άλυτο το Κυπριακό, πως η Λευκωσία υπήρξε για δεκαετίες στενός σύμμαχος και εταίρος της Ρωσίας και πως στη φάση που διανύουμε η ιδανικότερη λύση για το Κυπριακό είναι αυτή της λύσης των δύο κρατών.
Ο κ. Στρόου, καταρχάς, δικαιούται να εκφράζει ως πολιτικός και πρώην κορυφαίο στέλεχος των κυβερνήσεων Μπλέρ και Μπράουν οποιαδήποτε άποψη θέλει σε ένα op-ed. Πόσο μάλλον στο “Politico”. Aκόμη κι αν οι θέσεις του καταλήγουν, σε επίπεδο μιας ιδιαίτερα προβληματικής επιχειρηματολογίας, βαθιά προσβλητικής για το σύνολο των Κυπρίων, σε μια άποψη η οποία ταυτίζεται πλήρως με την θέση της Άγκυρας και μιας μερίδας της τουρκοκυπριακής πολιτικής ελίτ για αναγνώριση του ψευδοκράτους και λύση δύο κρατών.
Ο τρόπος ωστόσο που στη Κύπρο πρέπει να αντιδρούμε σε απόψεις όπως αυτές του κ. Στρόου χρειάζεται κάτι παραπάνω από το «η κακιά Αγγλία» ή το «απαράδεκτο Politico». Η επιχειρηματολογία του κ. Στρόου εξάλλου είναι προβληματική τόσο ως προς την συλλογιστική της για την εξαγωγή συμπερασμάτων όσο και μη-αντικειμενική δεδομένου ότι τόσο το πλαίσιο σύνθεσής της όσο και η έξωθεν καλή μαρτυρία μας καταδεικνύουν πως ο τύπος είναι… απίθανος. Συνδέεται με τουρκικές δεξαμενές σκέψης, έχει συνδεθεί σε επίπεδο lobbying με τουρκικούς κυβερνητικούς κύκλους, έχει παρακαθήσει σε πάνελ για την αναγνώριση της λεγόμενης ΤΔΒΚ (ενώ κανείς σε διεθνές επίπεδο δεν την αναγνωρίζει). Πρέπει να καταλάβουμε στη Κύπρο επιτέλους πως ακόμη κι αν διαφωνούμε με το εξόφθαλμο η επιχειρηματολογία αντίκρουσης πρέπει να παραμένει αριστοτελική, μακριά από whaboutisms και συναισθηματισμούς και ειλικρινής -πρωτίστως με τους εαυτούς μας. Ο κ. Στρόου προφανώς λέει κάτι για το οποίο η εικόνα, διεθνώς, της ΚΔ το υποστηρίζει: Στις σχέσεις, διαχρονικά, της Ρωσίας με την ΚΔ όχι μόνο, κατά το κυπριακότερο, δείξαμε το νου μας αλλά ίσως θα πάρει και αρκετές δεκαετίες για να κερδίσουμε την χαμένη εμπιστοσύνη. Για τα δε «δύο κράτη» υπήρξε φημολογία και στη Κύπρο που απασχόλησε έντονα την πολιτική συζήτηση στη δημόσια σφαίρα μετά το 2017.
Δεν είναι όμως όλοι οι Κύπριοι όπως τους έχει στο μυαλό του ο κ. Στρόου. Ούτε σε εποχές κρίσης των σχέσεων Σοβιετικής Ένωσης-Δύσης -όπως στη δεκαετία του ’70, του ’80- η KGB είχε εισχωρήσει στο βαθμό που το έκανε με τους Εργατικούς στις τάξεις των κυπριακών κομμάτων. Επιπλέον, όταν η ίδια η ΕΕ πέρασε μετά το 2010, σοβαρές δομικές κρίσεις στη Κύπρο, του κουρέματος, δεν επικράτησαν οι ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις πολιτικών κλόουν όπως ο Φάρατζ που οδήγησαν το ΗΒ στο “Brexit”. Η Κύπρος έχει ένα κάρο προβλήματα, δεν συγκρίνεται με το ΗΒ σε επίπεδο πολιτικής κουλτούρας άλλα έχει και μια αξιοπρεπή μερίδα πολιτών που βλέπουν όχι μόνο το μέλλον της εντός της Ευρώπης αλλά και που πολεμούν για αυτό -ακόμη και με προσωπικό κόστος. Η αγνόηση αυτών αποτελεί βαθιά προσβολή εκ μέρους του κ. Στρόου.
Και κάτι τελευταίο. Που συνδέεται με το Κυπριακό και τις διαχρονικές προσλήψεις του μεταξύ μερίδας της κυπριακής κοινωνίας. Αν μια μερίδα κόσμου -ιδίως προοδευτικών ανθρώπων- που αναπάραξε το άρθρο συμφωνώντας με την θέση του κ. Στρόου αυτό είναι και σεβαστό και αποτελεί, επίσης, λόγο για debate με επιχειρήματα. Αν συμφωνεί ωστόσο κανείς με τον απίθανο αυτό τύπο τότε συμφωνεί και με μια λύση δυο κρατών στο Κυπριακό. Και δεν αναφέρομαι, ασφαλώς, στα συνιστώντα κρατίδια μιας λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας…
Twitter: @JohnPikpas
