Του Γιάννη Ιωάννου
Η εικόνα των δημόσιων συγκοινωνιών στη Κύπρο είναι αισχρή. Και το ζήτημα επανέρχεται κάθε φορά που γίνεται viral μια φωτογραφία ενός ηλικιωμένου ή ενός ΑΜΕΑ να κάθεται μέσα στη μέση του πουθενά -με μια ταμπέλα στάσης- με πολύ υψηλές θερμοκρασίες προκειμένου να επιβιβαστεί στο λεωφορείο. Ο προηγούμενος υπουργός, κ. Καρούσος, έκανε δημόσιες σχέσεις όταν εγκαινίαζε μια έξυπνη στάση επί της λεωφόρου Μακαρίου αλλά το σύστημα των αστικών συγκοινωνιών στη Κύπρο είναι κακό και το πρόβλημα είναι χρονίζων. Τα προβλήματα στα λεωφορεία της Κύπρου είναι διαχρονικά: Ανεπαρκή ωράρια, κακή συνδεσιμότητα, έλλειψη συνέπειας, αγένεια συχνά ρατσιστικού επιπέδου μιας και η πλειοψηφία των ατόμων που τα χρησιμοποιούν είναι μεταναστευτικής γεωγραφίας, χαμηλό επίπεδο εξυπηρέτησης. Η μετάβαση μάλιστα από την ΟΣΕΛ στην Cyprus Public Transport επιχείρησε να διορθώσει κάποια προβλήματα, αλλά συνολικά, δεν βελτίωσε τίποτα επί της ουσίας. Μόνο λίγους μήνες μετά την καύση, από ανεγκέφαλους χούλιγκανς, του σταθμού στο Μακάρειο (σ.σ. ο γράφων την χρησιμοποιεί καθημερινά για να πάει στο χώρο εργασίας του στην «Καθημερινή» από την Αγλαντζιά) ελάχιστα έχουν γίνει για να διορθωθεί ένας, υποτιθέμενα, κόμβος των δημοσίων μεταφορών.
Χρησιμοποιώντας εδώ και μια δεκαετία τις δημόσιες συγκοινωνίες στη Λευκωσία (κι έχοντας την εμπειρία από δύο ευρωπαϊκές χώρες και τον Καναδά) θα μπορούσα να γράψω βιβλίο. Έχω δει κυριολεκτικά τα πάντα: Από οδηγό που δεν σταματάει σε στάση ενώ του νέφκεις μέχρι οδηγό που θέλει να κατεβάσει γυναίκα με καρότσι μωρού ή οδηγό που προφανώς κλέβει την εταιρεία του μη δίνοντας σου αντίτυπο εισιτηρίου για το 1.5 ευρώ παλιότερα ή τα 2 ευρώ σήμερα. Λεωφορεία που δεν πέρασαν ποτέ, στην προγραμματισμένη ώρα τους, από την στάση και ώρες καρτερίας υπό βροχή ή αφόρητο ήλιο σε στάσεις όπου υπάρχει ένα… παγκάκι ή μια ταμπέλα -χωσμένη συχνά πίσω από βλάστηση- για να σου υποδείξει που να περιμένεις. Θυμάμαι κάποτε στάση μπροστά από οικεία υπό ανέγερση που ο developer είχε μετακινήσει. Όταν επικοινώνησα για να μάθω πως έγινε κάτι τέτοιο χάθηκα κάπου μεταξύ Τμήματος Οδικών Έργων, υπουργείου Συγκοινωνιών και Δήμου Έγκωμης. Κανείς δεν μπορούσε να σου απαντήσει, υπεύθυνα, «ποιος το αποφάσισε» -και μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει το στέγαστρο εκεί. Μια δεκαετία τώρα, έχασα χρόνο, χρήμα και διάθεση αλλά οι δημόσιες συγκοινωνίες αποτελούν τον βασικό τρόπο (και συχνά τον μόνο διαθέσιμο) για να μεταβώ στο καθημερινό μου μεροκάματο.
Πως διορθώνεται το πρόβλημα; Δεν είμαι σίγουρος. Πιστεύω ωστόσο πως 10 άνθρωποι με την δική μου εμπειρία ταλαιπωρίας θα ήτανε εξίσου χρήσιμοι με κάποιον τεχνοκράτη. Πρωτίστως όμως το ζήτημα των δημοσίων μεταφορών είναι θέμα σεβασμού. Αυτοσεβασμού για την ακρίβεια σε μια χώρα που θέλει να καλείται ευρωπαϊκή και που θέλει να μεταφέρονται επιβάτες που συχνά… φροντίζουν τους γονείς τους με ασφάλεια και συνέπεια. Το να φτιάξει το Κράτος στάσεις για να μην κάθεσαι ντάλα μέσα στον ήλιο, ενώ είσαι υπερήλικας ή ΑΜΕΑ, δεν αποτελεί ούτε ζήτημα πολυστρωματικής αεράμυνας ούτε Πυρηνική Φυσική. Απαιτεί ουσία έναντι περιπαιξίματος. Delivery έναντι δημοσίων σχέσεων. Και νοοτροπία. Πιάσε το λεωφορείο αντί για το αμάξι.
Σεβαστείτε συνεπώς τον κόσμο και φτιάξτε πέντε στάσεις ολάν.
