Kathimerini.gr
Ιωάννα Φωτιάδη
Τους έχουν λείψει η αγκαλιά των παιδιών και εγγονιών τους, οι εκδρομές, το σινεμά, το χωριό, το καφενείο, οι φίλοι, η αίσθηση ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, που απώλεσαν λόγω πανδημίας. Τους επικαλούνται συνεχώς πολιτικοί και λοιμωξιολόγοι, καθώς παραμένουν πάντοτε η πιο ευάλωτη πληθυσμιακή ομάδα. Σπάνια, όμως, τους δίνουμε βήμα. Η «Κ» μίλησε με ανθρώπους άνω των 65 ετών, για να διαπιστώσει πώς βιώνουν τους μήνες αναγκαστικού εγκλεισμού τους.
«Από τη μέρα που βγαίνεις στη σύνταξη, γίνεσαι πολίτης δεύτερης κατηγορίας». Ο Διομήδης Π., πάνω από δέκα χρόνια συνταξιούχος, είναι πεπεισμένος για αυτό. «Προ πανδημίας με τη γυναίκα μου κάναμε ταξιδάκια, άλλοτε με βάση το χωριό μου στη Βόρεια Ελλάδα και άλλοτε σε κάποιο νησί», αναφέρει ο 76χρονος, κάτοικος Νέας Ιωνίας. Από πέρυσι οι μετακινήσεις σταμάτησαν και οι επαφές με συγγενείς και φίλους κόπηκαν «μαχαίρι». «Μου λείπουν προ πάντων τα εγγόνια μου, τα οποία έχω μεγαλώσει, ενώ έχω έννοια τη μητέρα μου, που είναι 101 ετών, η οποία ζει στο χωριό», λέει ο κ. Διομήδης, που τώρα περιορίζεται σε μια καθημερινή βόλτα στα πέριξ «για να αγοράσω γάλα και ψωμί». Ωστόσο, την παραμονή του στο σπίτι την περνά όσο μπορεί πιο δημιουργικά. «Εχω χρόνο να διαβάσω αλλά και να γράψω πολλές από τις μνήμες μου». Αναμφισβήτητα, η παρουσία της γυναίκας του λειτουργεί καταλυτικά. «Η πανδημία δεν άλλαξε τόσο πολύ τα δεδομένα της ζωής μας», σχολιάζει η κ. Ελλη, που στο μεταξύ τελειοποίησε τις γνώσεις της στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, «το δικό μας σπίτι δεν ήταν ποτέ υπνωτήριο, ήταν ένας χώρος δημιουργίας και περισυλλογής». Οπως διατείνεται, η καραντίνα μπορεί να σταθεί αφορμή να αλλάξουμε τις προτεραιότητές μας. «Η ελληνική κοινωνία είχε μάθει το έξω και οι περισσότεροι δεν αντέχουν το μέσα, δεν έχουν μάθει να μένουν μόνοι με τον εαυτό τους ούτε να συνυπάρχουν με τους δικούς τους». Το μόνο δυσβάσταχτο για την κ. Ελλη είναι ότι δεν μπορεί να αντικρίσει τη θάλασσα. «Δεν ήμουν του έξω, αλλά περνούσα ανέκαθεν πολλές ώρες στις ακρογιαλιές και είναι κάτι που νοσταλγώ απίστευτα», καταλήγει.
«Αγρίμι στο κλουβί»
Σαν «αγρίμι στο κλουβί» νιώθει εδώ και μήνες ο 75χρονος Αποστόλης Σ., που ποτέ του δεν αγάπησε την Αθήνα. «Από τότε που πήρα σύνταξη, περνούσα οκτώ μήνες τουλάχιστον στο χωριό μου, στην ορεινή Φθιώτιδα», λέει στην «Κ», «τώρα δεν μου επιτρέπεται να πάω, αν και διατηρώ εκεί τα εκλογικά μου δικαιώματα». Ομως και το διάστημα που έμενε στην Αθήνα, περνούσε πολύ χρόνο εκτός σπιτιού. «Βόλτες, καφενείο και κάποιες φορές babysitting στην εγγονή μου», θυμάται. «Τώρα, περπατώ μόνον σε μικρή απόσταση από το σπίτι μου και μαθαίνω τα νέα όλων, συγγενών και φίλων, από το τηλέφωνο». Μόλις πάρει και τη δεύτερη δόση εμβολίου, «θα ετοιμάσω βαλίτσες για το χωριό».
Το άγχος πριν από κάθε καθημερινή έξοδο, να είναι εφοδιασμένη με δύο τουλάχιστον μάσκες, ταυτότητα και το κινητό, στο οποίο πρέπει να έχει σωθεί το μήνυμα στο 13033, κατατρύχει τη συνομήλική του, Αλεξάνδρα Τ. «Θέλω επιτέλους να βγω μια βόλτα ακόμα και στη γειτονιά μου, αλλά ξέγνοιαστη», λέει στην «Κ» η 69χρονη, που έχει τηρήσει εξαρχής απαρέγκλιτα τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης. «Το Πάσχα φάγαμε οι δυο μας με τον άνδρα μου, το καλοκαίρι στο εξοχικό μας βγαίναμε μόνον σύντομες βόλτες σε απόμερα δρομάκια προς αποφυγήν συνωστισμού» περιγράφει, «έχουμε εντελώς αποξενωθεί». Επιπλέον, «εμείς οι Ελληνες είχαμε στο DNA μας την επαφή, το φιλί, την αγκαλιά, επί πανδημίας τείνουμε να αλλοτριωθούμε». Ως πρώην τραπεζικός ανησυχεί και για την επόμενη μέρα της ελληνικής οικονομίας. «Ερχεται μεγάλη ύφεση και φοβάμαι ότι θα έχουμε εκ νέου περικοπές συντάξεων» καταλήγει η ίδια, που αδημονεί για το εμβόλιο. «Θα προτιμούσα, ωστόσο, ως πολίτης να έχω δικαίωμα επιλογής μεταξύ των τριών εμβολίων που θα διαθέτει η χώρα».
Με αγωνία περιμένει και ο 78χρονος Διονύσης Π., κάτοικος Χολαργού, το εμβόλιο, ο οποίος καθώς έχει σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα, δεν έχει ξεμυτίσει από το σπίτι του εδώ και μήνες. Ηλπιζε, ωστόσο, ότι λόγω της κατάστασης της υγείας του θα θεωρούνταν ευπαθής. «Για το κράτος είμαι υγιέστατος και τζάμπα κυκλοφορώ με οξυγόνο μέσα στο σπίτι» λέει με παράπονο, το οποίο διογκώνεται καθώς αδυνατεί να δει από κοντά τα εγγόνια του, που ζουν στη Βρετανία. «Σπούδασα τον γιο μου να γίνει σπουδαίος επιστήμονας και τώρα τον ρωτάω: δεν μπορείς να μου βρεις ένα μέσο να κάνω γρηγορότερα το εμβόλιο;», αναρωτιέται.
«Μου λείπει αυτή η αίσθηση ελευθερίας, να πάρω το τρένο και να πάω μέχρι τη Χαλκίδα», λέει από την πλευρά της η 72χρονη Πηνελόπη Κυρίτση που μένει στον Αγιο Παντελεήμονα και συμμετείχε μέχρι πρότινος σε πολλές ομάδες και θεατρικό θίασο. «Τώρα βγαίνω για τα απολύτως αναγκαία, φορώντας πάντα διπλή μάσκα, μια χειρουργική και μια πάνινη. Προσπαθώ να αποφεύγω τον συνωστισμό, ακόμα και στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ». Καθώς είχε περάσει μια σοβαρή πνευμονία το 2019, θεωρεί ότι αν επιμολυνθεί με κορωνοϊό, δεν θα επιζήσει. «Ωστόσο, η λοίμωξη που έχω περάσει δεν με κατατάσσει στους ανθρώπους με ΧΑΠ, αναμένω, επομένως, τη σειρά μου βάσει ηλικίας» διευκρινίζει η ίδια, που περνάει την ημέρα της ζωγραφίζοντας πέτρες, διαβάζοντας, παρακολουθώντας διαδικτυακές επιμορφώσεις, κάνοντας βιντεοκλήσεις με παλιές της συμμαθήτριες, αλλά και βλέποντας… «Αγριες Μέλισσες». Συχνά νοσταλγεί τον σύζυγό της, ο οποίος «έφυγε» πριν από τρία χρόνια, «ξέρω, ωστόσο, ότι δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί τον εγκλεισμό, ήταν απείθαρχος και κάπνιζε πολύ, νομίζω ότι γλίτωσε από μία ακόμα στεναχώρια», τονίζει. «Ευελπιστώ το καλοκαίρι ακόμα και με μέτρα προστασίας να μπορέσω να ταξιδέψω, έστω εντός Ελλάδας».
Σε πλήρη αναπροσαρμογή των συνηθειών της, καθώς ήταν ανέκαθεν «του έξω» και των πολιτιστικών εκδηλώσεων, έχει προχωρήσει και η Κατερίνα Κάχρη. «Είμαι τυχερή, καθώς ζω συντροφιασμένη με τις κόρες μου, με τις οποίες μοιραζόμαστε ένα τριώροφο στην Αγία Παρασκευή», εξηγεί η 76χρονη. «Βλέπω τους δικούς μου μόνον στην αυλή ή το μπαλκόνι· καθώς δεν μπορώ πια να περάσω χρόνο μαζί με τα εγγόνια μου, αποφάσισα να μαγειρεύω για όλους, ώστε να βοηθήσω έτσι τα παιδιά μου». Αν και έως τώρα δεν θεωρούσε τον εαυτό της δεινή μαγείρισσα, η κ. Κατερίνα εν μέσω καραντίνας ανακάλυψε τη δημιουργική πλευρά τής μαγειρικής. «Κάνω συνδυασμούς και πειράματα, για να μην τρώμε συνεχώς τα ίδια, βρίσκω νέες συνταγές στο Ιντερνετ» περιγράφει. «Θυμώνω πολύ με τους αρνητές του ιού και τους πολέμιους του εμβολίου» σχολιάζει, «τους θεωρώ είτε φοβιτσιάρηδες, είτε αναίσθητους και ανεύθυνους, είτε αφελείς». Η ίδια διατηρεί ακόμα ζωντανή την εικόνα από τα γειτονόπουλά της που πέθαναν από πολιομυελίτιδα και από τον θείο της που είχε φυματίωση. «Τα εμβόλια έχουν σώσει την ανθρωπότητα», αποφαίνεται η 76χρονη, που παραμένει ψύχραιμη σε πείσμα των ημερών. «Μόνον όταν βλέπω στην τηλεόραση εικόνες καταστροφής από όλο τον κόσμο απελπίζομαι», καταλήγει η κ. Κατερίνα, η οποία, ωστόσο, δίνει μια συμβουλή σε όσους βλέπουν το ποτήρι… μισοάδειο. «Καθίστε και γράψτε σε ένα χαρτί όλα όσα έχετε και όσα σας λείπουν – θα διαπιστώσετε με χαρά ότι υπερισχύει η πρώτη κατηγορία».
