Τα Ιουλιανά
Όπως με διαβεβαίωσε η Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον, η συγκίνηση των κυριών γι’ αυτή τη συνάντηση «ήτο τεραστία». Όχι μόνο επειδή θα αντάμωναν επιτέλους, έπειτα από δέκα ημέρες απομόνωσης λόγω Covid. Αλλά, κυρίως, για την επανέναρξη της διαδικασίας των καρέ από εκεί που είχανε μείνει. Το γεγονός αποκτούσε ακόμα σπουδαιότερη σημασία καθώς η οικοδέσποινα Ρενέ Κυπαρίσσι κατάφερε να συγκεντρώσει οκτώ εν ζωή παίχτριες του ποκεριζέ, αναβιώνοντας ηρωικές χαρτοπαιχτικές μνήμες. Όλη η αστική Λευκωσία άλλωστε γνωρίζει ότι η διοργάνωση ενός καρέ ποκεριζέ στις μέρες μας είναι πιο δύσκολο εγχείρημα και από τη νεκρανάσταση των συνομιλιών για το Κυπριακό.
Οι κυρίες προσήλθαν στην οικία Κυπαρίσσι ετοιμοπόλεμες και μ’ εξαιρετική διάθεση. «Αλλά τότε γιατί πλανάται κάτι δύσθυμο στην ατμόσφαιρα;» ψιθύρισε η Μαργαρίτα Πεύκου Hazelwood, η οποία ως φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και ολίγον φεύγα ως ακραιφνής οικολόγος δεν πονηρεύεται εύκολα. «Ένα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα και μια γατούλα μούρλια θηλυκό…», σιγοτραγούδησε η ηγερία των παλαίμαχων ΕΔΕΚιτών Λητώ Περιστέρη Μουσουπέττη, αλλά οι υπόλοιπες έκαναν πως δεν άκουσαν τίποτε.
Ούτε το εντυπωσιακό ποκεριζέ της Ρενέ Κυπαρίσσι (εννέα καρό από χέρι, διπλά κτυπημένο) κατάφερε να διαλύσει εκείνο το βαρύ κράμα αμηχανίας και εκνευρισμού. Ούτε καν το ομολογουμένως επιτυχημένο σχόλιο της Φώφης Κούταλου «Και αυτή η νίκη ανήκει στο ΔΗΚΟ» έφερε αποτέλεσμα. Οι κυρίες συνέχισαν να παίζουν χαρτιά σιωπηλές, ώσπου η Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον αποφάσισε να ανοίξει την ελαφρολαϊκή πολιτική ατζέντα για να αλαφρύνει επιτέλους λιγάκι η ατμόσφαιρα.
«Όταν δώσαμε το βραβείο It Girl της χρονιάς 2021 στην Έμιλυ Γιολίτη είχαμε επισημάνει πως τα καλύτερα έρχονται. Και ιδού που η Τέως μάς επιβεβαίωσε πανηγυρικά με μια νέα, εντελώς αψυχολόγητη, επίθεση στον άμαχο πληθυσμό. Έγραψε η Ελίτα Μιχαηλίδου στη μνήμη του Άντη Χατζηκωστή «ένας φωτεινός άνθρωπος, γεμάτος όραμα και αγαπητός όσο κανένας από τους εργοδοτούμενους του» και η κυρία συνήγορος που βλέπει παντού εχθρούς και φαντάσματα ξέσπασε σε κατηγόριες για εμπάθεια και χολή. Ας ελπίσουμε ότι τώρα που θα ξεκινά το καινούργιο της project, να βρει δουλειά ν’ απασχολείται μήπως ηρεμίσει και το Twitter».
Τα νέα περί καινούργιου project κατάφεραν να ταράξουν κάπως τα βαλτωμένα νερά του καρέ. «Οι πηγές μου λένε πως πρόκειται για υπερχλιδάτη υπερπαραγωγή. Τουτέστιν, ένα εστιατόριο με χαβιάρι και σαμπάνιες, μια ακριβή μπουτίκ και γκουρμέ brunch για εκλεπτυσμένους λεμεσιανούς ουρανίσκους». «Μα πώς τα λέτε, αγαπητή Ιουλία!» ενθουσιάστηκε η Ρενέ Κυπαρίσσι και προτού προλάβει ν’ αντιδράσει το καρέ έκλεισε με ποκεριζέ σε παρτίδα που ήταν κτυπημένη αβλεπί. «Και αυτή η νίκη ανήκει στο ΔΗΚΟ» δυσφόρησε η Φώφη Κούταλου κι είχε βεβαίως τα δίκια της.
Όλες γνώριζαν φυσικά γιατί η Θεοπίστη Θεοδούλου, ορκισμένη οπαδός του Μάριου Καρογιάν, δεν διαθέτει το τεκμήριο της αντικειμενικότητας σε σχέση με τον πρίγκιπα της Στράκκας. Γι’ αυτό και άκουσαν με συγκατάβαση τα πικρόχολα σχόλια για τη φωτογραφία του Νικόλα στην ύπαιθρο, με την επεξήγηση: «Μαζεύοντας άγριες αγκινάρες στην περιοχή της Αθηένου». «Σαν να μην έφταναν τα προβλήματά μας, οι αγρότες με τα Moncler μας μάραναν!» εξεμάνη η Θεοπίστη. «Εγώ λέω ότι είναι αυτοτρολάρισμα» απάντησε η Ρενέ Κυπαρίσσι, καθώς τελείωνε το μεταξύ τους ματς κατεβάζοντας χαρτιά. Το παλαιό και το επίσημο ΔΗΚΟ αναμετρήθηκαν με τα μάτια. «Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, λέξη από τα χείλη μας δεν βγαίνει» τραγούδησε η αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού, αλλά καμιά τους δεν το βρήκε χαριτωμένο.
«Τον νιώσατε;» υπέβαλε την, για ευνόητους λόγους, άβολη ερώτηση η Ιουλία. «Καλέ ναι! Έξω από την Αργάκα ήταν το επίκεντρο του σεισμού» έσπευσε να απαντήσει η Ευγενία η Καλαμαρού. «Σεισμός, σεισμός, Συναγερμός! Μα τόση σύμπτωση πια;». Η ατμόσφαιρα βάρυνε και πάλι, αλλά ήταν σαν να μην ήθελε καμία τους να αποφορτισθεί. Βυθίστηκαν ξανά στη σιωπή τους, λες και δεν είχε μεσολαβήσει το ελαφρολαϊκό διάλειμμα. «… αντί να φάει η γάτα το ψαράκι, το ψάρι τρώει τη γατούλα που αγαπώ» τραγούδησε σιγανά η Λητώ Περιστέρη Μουσουπέττη, κοιτώντας την Καλαμαρού με νόημα. Και πάλι σιωπή. Ώσπου δεν άντεξε άλλο η Ιουλία και ύψωσε τη φωνή της. «Υπάρχει ένα χρυσόψαρο στο δωμάτιο!» είπε θαρρετά κι ευθύς αμέσως οκτώ ζευγάρια μάτια στράφηκαν προς τη γυάλα που ήταν τοποθετημένη στον μπουφέ.
Η οικοδέσποινα βάδισε αργά προς τον μπουφέ και πήρε στα χέρια της τη γυάλα με το χρυσόψαρο. «A fish called Nicky» είπε ειρωνικά, κοιτώντας την Ευγενία την Καλαμαρού. Το τι ακολούθησε δεν γράφεται, γιατί στοιχειώδεις κανόνες κοσμιότητας μου επιβάλλουν να σεβαστώ τον ένα αιώνα ιστορίας της εφημερίδας που κρατάτε στα χέρια σας. Το μόνο βέβαιο πάντως είναι ότι τα όσα ακούστηκαν δημόσια από τα επίσημα συναγερμικά χείλη –για ζούγκλα, άγρια ζώα, αιχμηρά δόντια, καρχαρίες και χρυσόψαρα– αποτελούν απλά πταίσματα.
Η Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον περίμενε να κοπάσει ο κουρνιαχτός κι ύστερα κατέφυγε στη σοφία του «Yes Prime Minister». «Diplomacy is about surviving until the next century. Politics is about surviving until Friday afternoon» επανέλαβε την ατάκα με νόημα. Μεσολάβησε μια μακρόσυρτη σιγή λίγων δευτερολέπτων. Και μετά, με την αβρότητα που η αγγλόφωνη δεξιά ξέρει να επουλώνει τις πληγές της, μοίρασε χαρτιά. «Μέχρι τις προεδρικές εκλογές έχουμε έναν ολόκληρο χρόνο για να τα συζητήσουμε όλα εξαντλητικά» καθησύχασε το καρέ και δήλωσε πάσο.
