Τα Ιουλιανά
Ανάστατη η αστική Λευκωσία! Τόσο, που η Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον αποφάσισε να συγκαλέσει έκτακτη συνάντηση του διευρυμένου καρέ παρουσία της Μελλοντολόγου – Επικοινωνιολόγου Θεογνωσίας (Σίας) Λαμπρινού. «Το ΔΗΚΟ κρούει το σήμαντρο της Ιστορίας» αποφάνθηκε η επιστημόνισσα, επιτείνοντας τη σύγχυση. «Μη μιλάς με γρίφους, γερόντισσα» την παρακάλεσε η ακραιφνής ΔΗΚΟϊκιά Ρενέ Κυπαρίσσι, καθώς κρεμόταν από τα χείλη της. «Όταν επικαλείσαι τα πολιτικά φαντάσματα, οφείλεις να είσαι έτοιμος για το θρίλερ που θα ακολουθήσει. Επιστημονικά ομιλούντες, πρόκειται για μια κομματική Ιστορία που απαιτεί πολύ γερό στομάχι» συμπλήρωσε η Σία.
Η απόφαση του ΔΗΚΟ, μια καλή πρωία του σωτηρίου έτους 2024, να στείλει πολιτικά μηνύματα, ξεθάβοντας σκελετούς του περασμένου αιώνα προκάλεσε μια καταιγίδα τρολαρίσματος στα social media. Η φρεσκάδα τού «Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Είμαι ο Μακάριος» σκόρπισε απανωτά εγκεφαλικά στον αγωνιζόμενο δηκοϊκό λαό, διεκδικώντας επάξια τα πρωτεία του cult από τον θρυλικό Μάκη των προεδρικών εκλογών. «Ο Μακάριος τι σχέση έχει με το ΔΗΚΟ, μάνα μου;» αναρωτήθηκε η Καλαμαρού. «Μεταφυσική. Καθότι το ΔΗΚΟ υπήρξε πριν από το ΔΗΚΟ, ερήμην του ΔΗΚΟ και υπεράνω του ΔΗΚΟ. Το ΔΗΚΟ, αγαπητές φίλες, είναι ιδέα!» είπε η Σία.
Αν η έμπνευση εξαντλείτο στη νεκρανάσταση του Μακαρίου θα ήταν ενδεχομένως διαχειρίσιμη. Πλην όμως το υπερθέαμα συνεχίστηκε με Σπύρο Κυπριανού, ανοίγοντας έτσι τον ασκό του Αιόλου. «Τιμούμε την Ιστορία μας» δήλωσε με παρρησία το κόμμα και οι συνειρμοί με το «Ιστορία μου, αμαρτία μου, λάθος μου μεγάλο» ήταν αναπόφευκτοι.
«Η απαγωγή του Αχιλλέα, η οποία ως διά μαγείας εξασφάλισε στον Σπύρο Κυπριανού το διαβατήριο της επανεκλογής του, η περιβόητη μεγάλη συνωμοσία του εγκεφάλου που στοχοποιούσε τον Γερμανό διπλωμάτη Πολ Κούρπιουν και κατονόμαζε ως συνεργάτες του τους Γλαύκο Κληρίδη και Τάσσο Παπαδόπουλο, η διάσπαση του 1981, το πρωτοσέλιδο του Κήρυκα με τα χάπια του προέδρου… Όλες εκείνες οι θεωρίες συνωμοσίας και τα συντροφικά μαχαιρώματα στο όνομα του μοιράσματος της πίτας. Ανατριχιαστικά κομματικά στιγμιότυπα, κρυμμένα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας».
Η Σία Λαμπρινού ήταν αμείλικτη. Το καρέ την άκουγε σιωπηλό, ενώ συσσωρεύονταν οι δυσάρεστες δηκοϊκές αναμνήσεις. «Και τι εισηγείσθε να κάνουμε;» ψέλλισε η Ρενέ Κυπαρίσσι με όση κομματική αξιοπρέπεια κατάφερε να διασώσει. «Αν δεν μπορείς να αλλάξεις την παλιοκατάσταση, κάνε αυτό που οι άλλοι δεν αναμένουν από εσένα: τερμάτισέ το. Απάντησε δηλαδή στο κράξιμο με αυτοτρολάρισμα στον υπερθετικό βαθμό». «Τουτέστιν;» αναθάρρησε η Ρενέ. «Τουτέστιν… ΔΗΚΟ, Ωραία Χρόνια!».
Οι προτάσεις του καρέ στον Νικόλα, τη Χριστιάνα, τον Χρύση και τ’ άλλα παιδιά δόθηκαν εντελώς δωρεάν στο πλαίσιο της αστικής κοινωνικής ευθύνης. «Αν το ΔΗΚΟ θέλει να απογειώσει το υπερθέαμα, ας σκεφτεί out of the box» είπε η Ιουλία. «Γιατί μόνο ο Μακάριος; Γιατί να μην εντάξουν στην καμπάνια και τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό ή τον Ρε Αλέξη; Για να περάσουν μετά σε ογκόλιθους της σύγχρονης κομματικής ιστορίας, από το πάλαι ποτέ Αρφούι μέχρι τους ανθούς του κοινοβουλευτισμού Ζαχαρία Κουλία και Χρύσανθο Σαββίδη! Αλλά το ΔΗΚΟ δεν είναι μόνο πολιτική, κοπέλες…».
«ΔΗΚΟ, Ωραία Χρόνια!» πήρε τη σκυτάλη ξανά η Ρενέ Κυπαρίσσι. «Να κατακλύσουμε το Διαδίκτυο με νοσταλγικές εικόνες μιας εποχής που υπερχειλίζει συναίσθημα. Να θυμηθούμε την Πίτσα Αντωνιάδου στη Φροσού, τη Φρύνη Παπαδοπούλου στο δελτίο ειδήσεων και τον Άντι Πολ με το δασύτριχο στήθος να τραγουδάει, μέρες που ’ναι, το Άννα Μαρία Λένα. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή και το ΔΗΚΟ, με τις ίντριγκες, τις συνωμοσίες και τα αλληλοφαγώματά του, δεν υπήρξε μόνο η Ιστορία μας. Ήταν το αλατοπίπερο της ζωής μας σε μια εποχή που όλα ήταν τόσο προβλεπτά…».
Μόνο η αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού παρέμενε σιωπηλή ενόσω το καρέ, συνεπικουρούμενο από τη Μελλοντολόγο – Επικοινωνιολόγο Θεογνωσία (Σία) Λαμπρινού, ανέτρεχε με νοσταλγική διάθεση στο παρελθόν. «Όταν ακούω κάποιον να λέει ότι η παιδική του ηλικία ήταν η πιο ωραία περίοδος της ζωής του, σκέφτομαι: φίλε, είχες μια πολύ ασήμαντη ζωή» επανέλαβε το απόσταγμα σοφίας του Ουίνστον Τσώρτσιλ και συμπλήρωσε: «Ενίοτε αυτό ισχύει και για τα κόμματα, κοπέλες».
Ήσυχα πέρασε το υπόλοιπο της απογευματινής σύναξης. Δεν ήταν πολλά άλλωστε τα αξιοσημείωτα των ημερών. «Ευτυχώς που υπάρχει και η Ανδρούλα» είπε η Ιουλία, ενώ χάζευε τις αναρτήσεις στο X (Twitter) όπου η πρώην Πρώτη Κυρία δεν αφήνει τίποτε ασχολίαστο. «Έξω από το διαμέρισμά μου στις Βρυξέλλες υπήρχαν μερικά πανύψηλα δέντρα. Στα κλαριά τους μαζευόντουσαν εκατοντάδες πράσινοι παπαγάλοι. Ήταν τόσο όμορφο το θέαμα!» έγραφε. Ως γνωστόν, περί νοσταλγίας και αναμνήσεων κολοκυθόπιτα.
Προτού οι κυρίες διαλυθούν ησύχως, μια είδηση από τα πολιτικά απόνερα των ημερών του Πάσχα τράβηξε την προσοχή του καρέ. Αφορούσε τον υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΕΛΑΜ Γεάδη Γεάδη, ο οποίος μετέφερε το Άγιο Φως στο Μακάρειο Νοσοκομείο συνοδεία μοτοσικλετιστών. «Ένα ερώτημα είναι από ποιον πήρε την άδεια για να κάνει το… delivery σε δημόσιο νοσηλευτήριο. Ένα άλλο ερώτημα, πολύ πιο σοβαρό, αφορά στον χαιρετισμό των μοτοσικλετιστών με το υψωμένο χέρι, ο οποίος θύμιζε τα τελετουργικά της Χρυσής Αυγής» είπε η Κουλλίτσα. «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό» επικαλέστηκε η Ιουλία το απόφθεγμα του Αβραάμ Λίνκολν, βάζοντας την τελεία.
