Τα Ιουλιανά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, είχα υποσχεθεί στο καρέ «to be continued» και τιμώ τη δέσμευσή μου. Αφενός γιατί ο ιδιοσυγκρασιακός υποψήφιος για την προεδρία Χαράλαμπος Αριστοτέλους αποτελεί μια ζωηρή πινελιά στο μουντό προεκλογικό τοπίο. Κι αφετέρου γιατί, όπως με έμαθε η ζωή, καλά τα λόγια του αέρα αλλά scripta manent.
Όπως είχα προειδοποιήσει το καρέ «πρόκειται για ένα εκρηκτικό πακέτο: ΕΔΟΝ, Θύρα 9 και ΟΜΟΝΟΙΑ 29Μ, μαζί με τολμηρές ενδυματολογικές επιλογές όπως ρεντικότες, παπιγιόν και γιλέκα». Να λοιπόν που δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα και ο φωτογενής Χαράλαμπος κατέθεσε μία αληθινά ρηξικέλευθη προεκλογική πρόταση: «Ανέγερση λαϊκών πολυκατοικιών (σε κρατική γη) για νεαρά ζευγάρια, σε όλες τις επαρχίες, με βάση εισοδηματικά κριτήρια». «Τουτέστιν;» ρώτησε η σιεροκουτάλα Κούταλου. «Τουτέστιν, όπως Σοβιετική Ένωση!», απάντησε η αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού. «Καλώς ήλθες 1972» σχολίασε με νόημα η Ευγενία η Καλαμαρού.
Έχει νόημα το «με νόημα» της Καλαμαρούς, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Καθότι τη βδομάδα που πέρασε βιώσαμε ένα συλλογικό déjà vu στη βραχονησίδα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη νοσταλγία του Χαράλαμπου Αριστοτέλους για το σοβιετικό αρχιτεκτονικό έπος της εποχής Μπρέζνιεφ. Αλλά και για την ολική επαναφορά της κυπριακής σουρεαλιστικής φαντασίωσης που στοίχειωνε τις ζωές μας μισό αιώνα πριν.
«Ο Μακάριος Ζει!». Όλα τα κεφάλια στη σάλα του Pralina στράφηκαν προς τη γηραιά κυρία με τη στεντόρεια φωνή. «Η Μακαρία Πίστη Χριστοδούλου!» ψέλλισα σοκαρισμένη, καθώς αντίκρυζα ένα φάντασμα από το παρελθόν. Και καλά ο Μακάριος, ας το δεχτούμε ότι ζει σουρεαλιστική αδεία. «Η Μακαρία όμως;» αναρωτήθηκε και δικαίως το καρέ. Κατά τα φαινόμενα ζει και βασιλεύει, αγαπημένο μου ημερολόγιο.
Είμαι υποχρεωμένη να καταγράψω κάποιες βασικές πληροφορίες για τον ιστορικό του μέλλοντος, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Η Μακαρία Πίστη Χριστοδούλου υπήρξε βαφτισιμιά του Μακαρίου, την εποχή που εκείνος φοιτούσε ακόμα στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εν συνεχεία υπήρξε πιστή οπαδός του και επιστήθια φίλη της δεσποινίδος Ουρανίας Κοκκίνου. Όταν το 1977 απεβίωσε ο Αρχιεπίσκοπος, η Μακαρία αποσύρθηκε από τα εγκόσμια και μαζί με τις αδελφές Θεογνωσία, Θεοφανία και Θεοσεβία δημιούργησαν το κλειστό καρέ «Ευσεβής Πόθος – Ο Μακάριος Ζει».
Η συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου στον «Πολίτη» έβγαλε τη Μακαρία από την απομόνωση τεσσάρων δεκαετιών και βάλε. Η συνέντευξη βεβαίως έβγαλε και πολλούς άλλους από τα ρούχα τους, αγαπημένο μου ημερολόγιο, πλην όμως αυτό δεν είναι του παρόντος. Το θέμα εδώ είναι ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης πήρε το χρίσμα του νέου Μακάριου από τα πιο επίσημα εκκλησιαστικά χείλη. Για τη Μακαρία Πίστη Χριστοδούλου αυτό αποτέλεσε επιτέλους μια δικαίωση, καθότι, όπως εύγλωττα επεσήμανε στο καρέ: «Ο Μακάριος όχι μόνο ζει, αλλά και μας καθοδηγεί, γατάκια».
Και τι δεν είπε στη συνέντευξή του ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, αγαπημένο μου ημερολόγιο! Το déjà vu «Ο Μακάριος Ζει» δεν ήταν παρά μια στιγμή σε ένα παραλήρημα που τους πήρε όλους παραμάζωμα. Τον Νικόλα, τον οποίο ρώτησε «Με ποιον ανάθεμα θα πας αύριο να συνεργαστείς;». Τον «γιο του Λέλλου», κατά τα λεγόμενά του, στον οποίο υπέδειξε ότι οι αριστεροί είναι άνθρωποι των Εγγλέζων. Τον Μαυρογιάννη που του είπε πως αν νομίζει ότι το ΑΚΕΛ θα τον αφήσει να διοικήσει να το ξεχάσει. Και τον έρμο τον Αβέρωφ, που του εξήγησε ότι «Ο Χριστοδουλίδης είναι ο πρώτος μετά τον Μακάριο που έχει λαϊκό έρεισμα». Αλλά να ήταν μόνο αυτά;
Κατά την Ελλού, αγαπημένο μου ημερολόγιο «Ο Αρχιεπίσκοπος εμολόησεν το κόζιν». Εννοώντας προφανώς το σχόλιό του, ότι οι θυγατέρες του Προέδρου Αναστασιάδη υποστηρίζουν Χριστοδουλίδη. Αν και η κορυφαία ατάκα του παραληρήματος, ήταν η αναφορά του στο ΕΛΑΜ: «Πίστευα ότι είχαν μεν μια ακραία γραμμή, αλλά νόμιζα ότι είναι μορφωμένα παιδιά. Ύστερα όταν έμαθα ότι ήταν με αυτούς της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα τότε είπα: Όι, έν’ πελλοί τούτοι». Ο Θεός να μας ελεήσει, αγαπημένο μου ημερολόγιο, εγώ μόνο αυτό μπορώ να πω.
«Λόγια μεγάλων ανδρών» σχολίασε η Ευγενία η Καλαμαρού και αυτό μας οδήγησε μοιραία στη δήλωση του ογκόλιθου της πολιτικής Ζαχαρία Κουλία. «Μας εκάματε ρεντίκολο με τα χρυσά διαβατήρια, θα μας μετατρέψετε τώρα και σε Κολομβία;» είπε στη Βουλή, απευθυνόμενος στον υπουργό Χατζηπαντέλα με αφορμή τη διενέργεια μελέτης για την καλλιέργεια φαρμακευτικής κάνναβης. Μόνο η κλασική ατάκα του Διονύση Παπαγιαννόπουλου «Τι το κάναμε εδώ, American bar;» μπορεί να σταθεί πλάι στα επιθεωρησιακά ξεσπάσματα του πληθωρικού Κουλία, αγαπημένο μου ημερολόγιο.
Βεβαίως, αν μιλάμε για Λόγια Μεγάλων Ανδρών, ιδού λαμπρό δείγμα γραφής από τον υπουργό Εσωτερικών Νίκο Νουρή για την αναγραφή των ονομάτων των γονέων στις ταυτότητες: «Έχουμε 2.036 Γεώργιος Γεωργίου. Πώς θα ξεχωρίσουν;». «Από τον αριθμό ταυτότητας ίσως, γίγαντα της πολιτικής σκέψης;» αναρωτήθηκε η Κουλλίτσα Κυριακού, αλλά η παρέμβασή της αποδόθηκε σε υπερβάλλοντα αντιπολιτευτικό ζήλο.
Ανάμεσα σ’ όλες αυτές τις ανδρικές παραφωνίες, με λύπη αποχαιρετίσαμε, αγαπημένο μου ημερολόγιο, μια σπουδαία γυναίκα. Η Ζέτα Αιμιλιανίδου ξεχώρισε μέσα στο πλήθος των μετρίων για την αποτελεσματικότητά της. Ποτέ δεν λειτούργησε με κομματικές παρωπίδες κι ούτε πορεύτηκε με κομματικά δεκανίκια. Εκτιμήθηκε πολύ, για την ευγένειά της και το ήθος της. Σε αυτή την αμετροεπή εποχή που ζούμε, όπου επιπλέουν οι φελλοί, η σεμνότητά της υπήρξε υποδειγματική. Γι’ αυτό θα τη θυμόμαστε πάντα με σεβασμό και αγάπη.
