Τα Ιουλιανά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, όταν τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν στον ορίζοντα κανείς δεν έχει διάθεση για αστεία. Ακόμα κι όταν η γελοιότητα τριγύρω μας ξεπερνά κάθε νοσηρή φαντασία. Ακόμα και όταν ο δημόσιος λόγος διανθίζεται με ατάκες του τύπου: «Oι ερπύστριες των τουρκικών τανκ οδηγούμενες από το κανάλι Al Jazeera του Κατάρ, πέρασαν πάνω από τη χώρα και τη βομβάρδισαν». Κατά τον δικηγόρο Αντρέα Πιττάτζη άλλωστε, «οι ιαχές του Κολοσσαίου έπνιξαν τις κραυγές της αλήθειας». Όμως γι’ αυτά, τα αρκούντως πολεμοχαρή, θα αναφερθώ πιο κάτω. Προς το παρόν, η καταιγίδα του τρομακτικού πολέμου στο γειτονικό μας Ισραήλ έχει προτεραιότητα.
Πόση προσπάθεια και τι είδους ταλέντο απαιτείται αλήθεια, για να γελοιοποιήσει κανείς μια τραγωδία; Όπως μας υπενθύμισαν τα αμείλικτα social media, εάν είσαι ο Ζαχαρίας Κουλίας με το γνωστό λαϊκό ταπεραμέντο, δεν χρειάζεται να το προσπαθήσεις πολύ. Μια λιτή (sic) ανάρτηση στο Facebook, μόλις πέντε λέξεων, είναι ικανή για να αναδείξει το πολιτικό βάρος του ανδρός: «ΜΡΑΒΟ ΣΤΟΥΣ ΕΦΕΔΡΟΥΣ ΤΟΥ ΗΣΡΑΗΛ» (η ορθογραφία και τα κεφαλαία δικά του). Αγαπητέ Νικόλα, όλα καλά; Πάντα καλά!
Αναγκαία παρένθεση, αγαπημένο μου ημερολόγιο, ως οφειλή στον ιστορικό του μέλλοντος: «Αν ο Νικόλας πάρει δύο ψήφους σε εκλογές, να ξέρετε ότι η μία είναι δική μου, άρα μάλλον η Γιώτα δεν τον ψήφισε!» χαριτολόγησε ο Άθως Αντωνιάδης στη συνέντευξή του στον Κημήτρη και δάκρυσε η εικόνα της Παναγίας της βρεφοκρατούσας. «Από το ΔΗΚΟ θα φύγω, όταν φύγω από τα εγκόσμια, και ποτέ δεν θα σταματήσω να στηρίζω τον Νικόλα» συμπλήρωσε, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης στον έτσι κι αλλιώς ευσυγκίνητο δηκοϊκό κόσμο, ο οποίος ανέκαθεν ήτο επιρρεπής στα μελοδράματα.
Φταίει το νερό που πίνουν εκεί στο ΔΗΚΟ ή είναι κάτι άλλο πολιτικά βαθύτερο; Το υπαρξιακό ερώτημα γέννησε η ανάρτηση της Κατερίνας Χριστοφίδου για την εκλογή της στην προεδρία του Συνδέσμου Γονέων του Λυκείου Κύκκου Β΄. «Με υψηλό το αίσθημα ευθύνης παρέλαβα τη σκυτάλη της προεδρίας από την απερχόμενη Πρόεδρο του Συνδέσμου» έγραψε ανάμεσα σε άλλα, εξίσου ηρωικά, δημιουργώντας μας εύλογες υποψίες ότι αν ποτέ αξιωθεί να μπει π.χ. στη Βουλή, θα εκφωνήσει έκτακτο ανακοινωθέν καθώς πυροτεχνήματα θα φωτίζουν τον ουρανό της πολύπαθης μικρής μας πόλης.
Το αξίωμα πάντως «Πρόεδρος Συνδέσμου Γονέων» φαίνεται ότι προσδίδει κοινωνικό στάτους, αλλιώς δεν εξηγείται η δημοσιότητα που έλαβε η εκλογή της κυρίας Λίνας Σάββα στην προεδρία της ΤΕΣΕΚ (ό,τι και να σημαίνει αυτό) Πάφου. «Ευχαριστώ όλους για την εμπιστοσύνη σας στο πρόσωπο μου και είμαι σίγουρη ότι μαζί θα φέρουμε εις πέρας την αποστολή μας με απόλυτη επιτυχία» δήλωσε η κυρία πρόεδρος και κατέληξε υπογράφοντας το συμβόλαιο με τον λαό (της): «Αυτό που υπόσχομαι σε όλους τους γονείς και τους μαθητές μας είναι ότι θα βρίσκομαι στην πρώτη γραμμή». Αυτά είναι.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, πάλι, ο οποίος έχει σοβαρούς λόγους για να θυμάται το συμβόλαιο με τον λαό, ακολουθεί την επικοινωνιακή στρατηγική «τα παιδία παίζει». Τουτέστιν, αγαπημένο μου ημερολόγιο, έβγαλε το σακάκι, έλυσε τη γραβάτα του, ανασήκωσε τα μανίκια και έπαιξε μπάσκετ με τα πιτσιρίκια σε δημοτικό σχολείο της Λεμεσού. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ τα εξάχρονα ενθουσιάστηκαν, σε αντίθεση με τους ενήλικες ψηφοφόρους που νιώθουν ότι η υπομονή τους σιγά-σιγά εξαντλείται.
Στο παράλληλο σύμπαν της λεμεσιανής ριβιέρας η ζωή τραβάει την κατηφόρα ανεξάρτητα από τις δυσοίωνες προβλέψεις του πολιτικού δελτίου θυέλλης. Σύμφωνα, δε, με ανάρτηση της ηγερίας των σοσιαλιτέ –πρώην υπουργού Πρετ α Πορτέ Έμιλυς Γιολίτη– πάντοτε υπάρχει χρόνος για διάβασμα. Σε σχετική φωτογραφία που ανέβασε, είδαμε και ένα και δύο και τρία και τέσσερα και πέντε (!) βιβλία (όλα αγγλόφωνα φυσικά). Η ανάρτηση προκάλεσε την μπηχτή της Ανδρούλας Βασιλείου: «Μπράβο σας αν πράγματι βρίσκετε το χρόνο να διαβάσετε όλα αυτά τα βιβλία σε ένα μόνο μήνα!».
«Για όλα έχετε άποψη, αλλά δεν σας είδα να σχολιάζετε το ακανθώδες θέμα των φουλαριών της Μαρουλλούς με την υπογραφή του νέου μας πρέσβη στην Αθήνα» με προκάλεσε μια ξινή του καρέ των Αγίων Ομολογητών, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Προσπάθησα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου καθότι κυρία. Έπειτα από μικρή παύση, απάντησα με μια ιστορία, απ’ αυτές που κυκλοφορούν ως αστικός μύθος: Ρώτησαν κάποτε τον Δημήτρη Πιερίδη εάν είναι μέτοχος της Λαϊκής Τράπεζας. Κι εκείνος απάντησε, με το βιτριολικό του χιούμορ: «Αγαπητέ μου, δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω σχέση με τράπεζα που τη λένε λαϊκή». Έτσι κι εγώ με τα φουλάρια της Μαρουλλούς.
Κάνουμε πλάκα καμιά φορά, όσο το επιτρέπει ο ζόφος των ημερών, γιατί κάπως πρέπει να ξεφύγουμε από τις εφιαλτικές εικόνες έξω από την πόρτα μας. Ώσπου σκάει ξαφνικά η ανακοίνωση του δικηγόρου Αντρέα Πιττάτζη κι όλες οι λέξεις που προηγήθηκαν μοιάζουν ασήμαντες, μηδαμινές, ένα τίποτα: «Το κορμί ένα σακί, που έσταζε αίμα, ιδρώτα και δάκρυα… Δέχθηκα τα ανελέητα ραπίσματα του λαϊκισμού, από τα κάθε λογής αλαλάζοντα κύμβαλα που χρησιμοποιώντας ως πάλκο το πτώμα μου, πυορροούσαν και πωλούσαν ηθική. Έπιναν διψασμένα τα δάκρυά μου και χόρευαν ζεϊμπέκικο με τον πόνο μου. Από τα δάκρυα μου, γέμισε η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να ξεπλύνουν άλλοι, όλοι, τις αμαρτίες τους. Τους συγχωρώ! Κλάδο ελαίας».
