Ντροπή. Μόνο Ντροπή

Ντροπή. Μόνο Ντροπή

Ο υπουργός Εσωτερικών κ. Νίκος Νουρής βγήκε στην τηλεόραση και άρχισε να σπέρνει φόβο και πανικό. Να δίνει αριθμούς για ασθένειες, να μιλάει για AIDS, ψώρα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, και μετά να βγαίνει και να λέει πως δεν κατάλαβαν καλά οι συνάδελφοι, και πως έτσι και γιουβέτσι. Εγώ αναρωτιέμαι, με πόση ταχύτητα τρέχει η γλώσσα του; Γιατί δεν σταματάει σε κάποιο σημείο για να συνομιλήσει και με τη διάνοιά του; Είναι δυνατόν να είσαι ο πολιτικός υπεύθυνος της Υπηρεσίας Ασύλου, να ξέρεις πόσο χάλια λειτουργεί, να μην μπορείς να ελέγξεις μια υπηρεσία σου και να βγαίνεις να μιλάς για χιλιάδες κρούσματα και για ό,τι άλλο σκεφτείς; Απλώς επειδή μπορείς και αφήνεις ένα πρόβλημα να διαιωνίζεται για να το φέρεις στο μη περαιτέρω και όταν βρεις τη λύση –αν μπορείς να το πεις λύση– να πεις, εγώ το έλυσα! Και δεν βρέθηκε ένας από το Προεδρικό να τον μαζέψει; Αιδώς, ή κατά το κυπριακότερο απόν αντρέπεται ο κόσµος εν δικός του...

Στείλε ένα γράμμα

Αλλά και εκεί στο Προεδρικό δεν έχουν χρόνο... γράφουν και ξεγράφουν επιστολές, αντιμετωπίζουν «οικογενειακές» κρίσεις, σιγά μην ασχολούνται με το τι λέει ο κάθε υπουργός... εδώ σε ολόκληρα Υπουργικά Συμβούλια περνούσαν οι πολιτογραφήσεις με ταχύτητα κλείσιμο βλεφάρου. Πάντως, ο κ. Νεοφύτου σίγουρα θα τραγούδησε το «Ανάθεμά σε, δε με λυπάσαι... Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή αν έχεις το Θεό σου που κρέμομαι απ’ τα χείλη σου κι είμαι στο έλεός σου», αλλά επειδή ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ξέρει ότι τα γραπτά μένουν, ενώ τα λόγια πετούν, προτίμησε να τα πουν κατ’ ιδίαν και όπως γίνεται σε όλες τις οικογένειες, με δυο λόγια, μια αγκαλιά και ένα, είναι ντροπή, μια οικογένεια είμαστε, πήγαν παρακάτω. Να είστε αγαπημένοι, να μη μαλώνετε... σκέφτομαι πάντως τον κ. Αναστασιάδη να λέει στον κ. Νεοφύτου, όταν θα του είπε πως τον πειράζει ο κ. Χριστοδουλίδης.

Ναι, μεταφορική εκεί;

Και ενόσω συμβαίνουν όλα αυτά ο κ. Χριστοδουλίδης ξεκουράζεται, κάνει τις απαραίτητες ενέργειες ευζωίας, και περιμένει να του βρουν μεταφορική για να μετακομίσει στον Λόφο, αφού παίζει χωρίς αντίπαλο. Στον ΔΗΣΥ γίνεται ένας χαμός, η βάση της πυραμίδας μάχεται να ρίξει την κορυφή, που ποτέ άλλωστε δεν ήθελε, τα άλλα στελέχη κουμπασάρουν τον καιρό, για να ξέρουν προς τα πού να πάνε, στο επιτελείο του κ. Μαυρογιάννη προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται, με τον κ. Μαυρογιάννη να μοιάζει σχεδόν να έχει αποφασίσει ότι ο αγώνας είναι πλέον ζήτημα αξιοπρέπειας και όχι κάτι περισσότερο. Τώρα για τις άλλες υποψηφιότητες, αυτές των τεσσάρων ας μη συζητήσουμε. Αν ήμουν Νίκος Χριστοδουλίδης, θα έφευγα τώρα, θα πήγαινα διακοπές και τον Φεβρουάριο θα επέστρεφα για να μετακομίσω στον Λόφο. Εκτός και όλα αλλάξουν... και έρθει το παιχνίδι τούμπα...

Στις ανάποδες σημαίες

Θυμήθηκαν πολλοί και πολλές τον Δώρο Λοΐζο, με αφορμή την αποδέσμευση του κονδυλίου για το μουσείο στη Χλώρακα που θα γίνει μουσείο για τον Γρίβα, λένε κάποιοι. Εγώ θα έλεγα να τον αφήσουμε ήσυχο τον Δώρο Λοΐζου, που αισθάνομαι πως δεν θα τον αντιπροσώπευε η απόφαση της ΕΔΕΚ να ακολουθήσει τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Ο Δώρος Λοΐζου δολοφονήθηκε από γνωστούς-αγνώστους μέχρι σήμερα, για τα ιδανικά του. Τόλμησε και έγραψε ποιήματα που έμπαιναν γυαλί καρφί στο μάτι πολλών και το πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή. Αναζητούσε ανθρώπους σε μια εποχή που η Κίρκη είχε κάνει αισθητή την παρουσία της στην Κύπρο. Και δεν χρειαζόμαστε κανένα νέο μουσείο, ούτε άλλα τέτοια έξοδα απλώς για να κόψουμε κορδέλες. Ας κρατήσουμε ανοικτά αυτά που έχουμε ήδη. Ο κόσμος προχώρησε, οι μουσειολογικές ανάγκες επίσης, ας πάμε μια φορά με το διεθνές ρεύμα και τι στον κόσμο.

Το τερμάτισαν

Ζήλεψε η Δερύνεια την πατάτα της Ξυλοφάγου και έντυσε και αυτή φράουλα... Εντάξει, το έχουμε τερματίσει. Ήθελα και να ήξερα ποιος λαμβάνει αυτές τις αποφάσεις. Πολύ θα ήθελα να ήμουν από μία γωνιά να έβλεπα τα μέλη των επιτροπών στους Δήμους που αποφασίζουν αυτές τις διακοσμήσεις. Πάντως, εγώ αν ήμουν στη Χλώρακα θα εισηγούμουν να στολιζόταν το ζαρζαβατικό σήμα κατατεθέν της περιοχής, έτσι για το γινάτι!