Του Αθανάσιου Έλλις
Όλοι, και κυρίως οι πολίτες, μιλούν για κάκιστη διαχείριση της χιονόπτωσης. Υπάρχουν ευθύνες, ιδιωτικές και κρατικές, προσωπικές και συλλογικές. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης άσκησαν δριμεία κριτική. Αναμενόμενο και δικαιολογημένο. Ωστόσο, κοιτώντας στην επόμενη μέρα, καλό θα ήταν κάποια στιγμή να καθίσουν όλοι –ή τουλάχιστον τα τρία κόμματα που έχουν κυβερνήσει, έχουν διαχειριστεί φυσικές καταστροφές και έχουν υποστεί το κόστος– και να συμφωνήσουν σε μια κοινή επιχειρησιακή στρατηγική για την αντιμετώπισή τους.
Για να βελτιωθεί η κατάσταση, δεν αρκεί να επιρρίπτουν σήμερα οι μεν ευθύνες στους δε και αύριο να συμβεί το αντίστροφο.
Είχαμε τη Μάνδρα και αργότερα το Μάτι. Λάθη. Μεγάλα. Στοίχισαν ζωές. Υπήρξαν ευθύνες. Οι τότε κυβερνώντες πλήρωσαν το πολιτικό κόστος. Η κακοδιαχείριση συνέβαλε στην εκλογική τους ήττα το 2019.
Στη διάρκεια της θητείας της σημερινής κυβέρνησης έχουμε και πάλι ακραία καιρικά φαινόμενα. Το 2020 τις πλημμύρες από τη «Θάλεια» και τον κυκλώνα «Ιανό», πέρυσι τον παγετώνα «Μήδεια» και τις φωτιές του καλοκαιριού. Και τώρα την «Ελπίδα».
Οι φυσικές καταστροφές δεν έχουν ιδεολογικό πρόσημο. Μήπως πρέπει να προσεγγίσουμε τη φύση υπερκομματικά; Να μην αποτελεί αντικείμενο μικροκομματικής αντιπαράθεσης; Να επιλεγούν με αυστηρά αξιοκρατικά κριτήρια οι αρμόδιοι, οι τεχνοκράτες, οι ειδικοί, οι πιο ικανοί, για να μην έχουμε απειρία, ασυνεννοησία, ανεπάρκεια.
Όλα τα κόμματα να έχουν λόγο στην αξιολόγηση και οι εισηγήσεις τους να λαμβάνονται υπόψη. Να συμφωνηθεί ότι η διαχείριση των ακραίων καιρικών φαινομένων θα αποτελεί κοινή εθνική υπόθεση. Να μην περιμένουν οι μεν τους δε στη γωνία για να εκμεταλλευθούν το όποιο λάθος.
Η Δεξιά, το Κέντρο, η Αριστερά, ας συγκρουστούν για την οικονομική πολιτική, για τη μείωση ή αύξηση των φόρων, για την επιχειρηματικότητα, τον ρόλο του κράτους και τόσα άλλα. Οχι για τις φυσικές καταστροφές (ούτε για την εθνική άμυνα).
Μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση ήταν η πρόταση που είχε κάνει ο Κ. Μητσοτάκης στον πρώην αρχηγό ΓΕΕΘΑ ναύαρχο Αποστολάκη, να αναλάβει ως υπερκομματικός την Πολιτική Προστασία. Δεν υπεισέρχομαι στο τι συνέβη στη διαχείριση της υπόθεσης. Δεν είναι αυτό το θέμα εδώ. Η επιλογή ήταν μια υπέρβαση. Ετσι πρέπει να κινηθούμε πλέον. Ανάλογα χαρακτηριστικά υπήρχαν και στην επιλογή του Ελληνοκύπριου Χρήστου Στυλιανίδη. Με την εμπειρία της διαχείρισης φυσικών καταστροφών ως επίτροπος, και έχοντας συνεργαστεί και με την προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση, ήταν μια καλή επιλογή.
Αλλά δεν αρκεί η διακομματική συνεργασία ως αόριστη έννοια. Η ουσία, το ζητούμενο, είναι η πραγματική αξιοκρατία. Να επιλεγούν οι καλύτεροι όπου και αν κινούνται ιδεολογικά. Και, βέβαια, να έχουν την απαραίτητη υποστήριξη – ηθική, πολιτική, υλική.
Τόσο δύσκολο είναι;
