Του Αθανάσιου Έλλις
Οι κάθε είδους καταστροφές και ανθρώπινες τραγωδίες προσελκύουν τα φώτα της δημοσιότητας και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Είναι η πραγματικότητα παγκοσμίως.
Ο πόλεμος, η δολοφονία, το δυστύχημα, η φωτιά, το τσουνάμι δικαιολογημένα σοκάρουν περισσότερο από την ειρήνη, την καθημερινή κανονικότητα, την άνευ προβλημάτων κυκλοφορία στους δρόμους, την αποτροπή ή ταχεία διαχείριση πυρκαγιών, την έγκαιρη προετοιμασία για την αποφυγή πλημμυρών.
Υπό αυτό το πρίσμα, από τη μια τα ειδεχθή εγκλήματα –δολοφονίες και βιασμοί, ακόμη και ανηλίκων ή συγγενών– που συγκλονίζουν την ελληνική κοινή γνώμη τους τελευταίους μήνες και μονοπωλούν τα δελτία ειδήσεων και από την άλλη ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπως επίσης η ακρίβεια και οι υποκλοπές, είχαν ως αποτέλεσμα να περάσει σε δεύτερη μοίρα το γεγονός ότι φέτος δεν είχαμε τις τραγωδίες και τις καταστροφές προηγούμενων ετών από πυρκαγιές.
Η θετική αυτή διαπίστωση ήρθε στη σκέψη πρόσφατα βλέποντας τον υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Χρήστο Στυλιανίδη, να προωθεί ένα πρότυπο πιλοτικό πρόγραμμα αντιπυρικής και αντιπλημμυρικής θωράκισης της Ιθάκης.
Ως πρώην επίτροπος της Ε.Ε., αρμόδιος για τη διαχείριση των καταστροφών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, διαθέτει εμπειρία και έχει προσβάσεις στις Βρυξέλλες για ταχεία εξασφάλιση στήριξης.
Παράλληλα, λόγω ακριβώς της θητείας του στην Κομισιόν είχε το προνόμιο να έχει συνεργαστεί και με την προηγούμενη κυβέρνηση. Είναι χρήσιμο για έναν υπουργό να διατηρεί μια λειτουργική σχέση με την αντιπολίτευση.
Και ως Ελληνοκύπριος είχε μια απόσταση από τη συχνά τυφλή εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση.
Περίπου έναν χρόνο μετά τον διορισμό του κ. Στυλιανίδη μπορεί κανείς να πει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε μια πολύ καλή επιλογή. Οταν έγινε αυτή, ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει πως ο νέος υπουργός «έχει ανοικτό μυαλό», έστω κι αν στην πορεία του έχει ασκήσει κριτική για συγκεκριμένες ενέργειες.
Το δίδαγμα σαφές και μάλλον αυτονόητο. Σε κάποια αξιώματα όπου οι ιδεολογίες δεν παίζουν ρόλο, είναι χρήσιμο οι επιλογές να γίνονται με αξιοκρατικά κριτήρια και να έχουν ευρύτερη αποδοχή, κάτι που διευκολύνει στην πορεία να έχουν και μεγαλύτερη στήριξη στη διαχείριση των προβλημάτων.
Η καλύτερη αντιμετώπιση των πυρκαγιών δεν είναι δεξιά, κεντρώα ή αριστερή. Είναι εθνική αναγκαιότητα.
Είναι δύσκολο να επιλέγονται τέτοιοι άνθρωποι; Δεν είναι τέλειοι. Κάνουν λάθη. Αλλά είναι σίγουρα πολύ καλύτεροι από κάποιους διορισμένους κομματικούς, συχνά αποτυχημένους στον στίβο της πολιτικής –ισχύει για όλες τις παρατάξεις–, άσχετους με το αντικείμενο που αναλαμβάνουν ή απλά ανίκανους, που έχουν ως μόνο «προτέρημα» την κομματική ταυτότητα, συχνά και το ότι λόγω γεωγραφικής προέλευσης συμβάλλουν στην τήρηση εσωτερικών ισορροπιών.
