Kathimerini.gr
Του Δημήτρη Ρηγόπουλο
«Είναι σαν να αγγίζεις ένα θρησκευτικό αντικείμενο», λέει ο Τζόζεφ Γκαλιάνο-Ντόιγκ, διευθυντής ενός νέου μουσείου στο Λονδίνο στους New York Times, τείνοντας το χέρι του προς μια βαριά πόρτα από ξύλο βελανιδιάς στην κύρια αίθουσα της εναρκτήριας έκθεσης. Είναι η πόρτα του κελιού που πέρασε δύο χρόνια από τη ζωή του (1895-97), ο Οσκαρ Ουάιλντ, φυλακισμένος για το έγκλημα του σοδομισμού ευφημισμός για την αυστηρά απαγορευμένη και αγρίως διωκόμενη από τον ποινικό κώδικα της εποχής ομοφυλοφιλία.
Καλώς ήλθατε στο «Queer Britain», κοντά στον σταθμό Κινγκς Κρος της βρετανικής πρωτεύουσας, το πρώτο μουσείο ΛΟΑΤΚΙ+ στη Μεγάλη Βρετανία. Συμμετέχει σε ένα διεθνές δίκτυο αρχείων και ιδρυμάτων όπως το Μουσείο Schwules στο Βερολίνο και το αντίστοιχο Αμερικανικό Μουσείο που πρόκειται να ανοίξει στη Νέα Υόρκη το 2026. Η επιλογή της πόρτας από το κελί του Οσκαρ Ουάιλντ δεν ήταν τυχαία αποτελεί έντονη υπενθύμιση του κινδύνου και του ταμπού που αντιπροσώπευε η ομοφυλοφιλία πριν από έναν αιώνα. Αλλά ο Γκαλιάνο-Ντόιγκ το είδε επίσης ως αντιπροσωπευτικό της «πόρτας που σπρώχθηκε με δύναμη και οδήγησε σε όλη τη χαρά που μπορείτε να δείτε εδώ», είπε, δείχνοντας προς τα εκθέματα που αφηγούνται το αργό ταξίδι των γκέι Βρετανών προς την ισότητα στη διάρκεια του περασμένου αιώνα.
Σε λιγότερο από πέντε χρόνια, το Queer Britain εξελίχθηκε από μια αρκετά ρευστή ιδέα σε ένα σπίτι από τούβλα και κονίαμα, με επικεφαλής τον Γκαλιάνο-Ντόιγκ, πρώην συντάκτη του περιοδικού Gay Times, μαζί με μια διαφορετική ομάδα μελών του διοικητικού συμβουλίου και διαχειριστών. Η εναρκτήρια έκθεση του μουσείου, στην οποία η είσοδος είναι ελεύθερη, γιορτάζει τα 50 χρόνια από την πρώτη παρέλαση υπερηφάνειας του Λονδίνου το 1972. Οι τοίχοι παρουσίαζαν πολιτικά memorabilia που χαρτογραφούν τον αγώνα για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα στη Βρετανία και περιλάμβαναν σημειώσεις από την πρώτη κοινοβουλευτική συνάντηση για το AIDS και πανό από τη φετινή παρέλαση Trans+ Pride, που πραγματοποιήθηκε 10 ημέρες πριν από τα εγκαίνια της έκθεσης.
Ο Γκαλιάνο-Ντόιγκ ήθελε το μουσείο να αναπαραστήσει διάφορες queer εμπειρίες, είπε, και να δημιουργήσει ένα μουσείο όπου οι επισκέπτες όχι μόνο βλέπουν αλλά αισθάνονται και ότι τους βλέπουν. «Στους πρώτους αυτούς μήνες, δεν ήταν ασυνήθιστο να μπαίνει κάποιος εδώ και να ξεσπάει σε κλάματα», είπε. «Ενα μεγάλο μέρος της ιστορίας των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων έχει να κάνει με τη σιωπή, την ντροπή και τη διαγραφή. Για εμάς, αυτό σημαίνει: είμαστε εδώ και οι ιστορίες μας αξίζουν να ειπωθούν».
