Kathimerini.gr
Στην Ιταλία τα τελευταία τριάντα χρόνια υπήρξε μισθολογική στασιμότητα, όπερ σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες έχουν πολλούς λόγους να διαμαρτύρονται. Ωστόσο, οι απεργίες με μισθολογικά αιτήματα και σπάνιες είναι και διαρκούν συνήθως μια μέρα. Η χώρα είναι η μόνη από τις προηγμένες, όπου οι μισθοί, αφότου προσαρμοστούν στον πληθωρισμό, δείχνουν να έχουν μειωθεί την περίοδο 1990-2020, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ. Το δε ποσοστό απασχόλησης, το χαμηλότερο στην Ευρωζώνη, διαμορφώνεται στο 67%, αφαιρώντας από τους εργαζόμενους διαπραγματευτική δύναμη. «Τα συνδικάτα στην Ιταλία έχουν μεταλλαχθεί σε παρόχους υπηρεσιών», δήλωσε ο Φίλιπο Μπαρμπέρα, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορίνου. «Σε βοηθούν να κάνεις τις φορολογικές σου δηλώσεις και να υπολογίσεις τη σύνταξή σου, αλλά δεν θα αντιπαρατεθούν στην εργοδοσία για αυξήσεις μισθών». Στη γενική απεργία στις 29 Νοεμβρίου κατά της μείωσης δαπανών για κοινωνική ασφάλιση, δημόσιες υπηρεσίες και επενδύσεις, ο Μαουρίτσιο Λαντίνι, επικεφαλής της μεγαλύτερης συνομοσπονδίας συνδικάτων CGIL, υποσχέθηκε να «ανατρέψει τη χώρα». Οι δημόσιες συγκοινωνίες, τα σχολεία και τα νοσοκομεία διέκοψαν τη λειτουργία τους, αλλά αυτό κράτησε μόνο μια μέρα.
Η συνομοσπονδία αποδίδει την ανεπαρκή ενίσχυση των αποδοχών στις πολυετείς μεταρρυθμίσεις, που διαλύουν την προστασία των θέσεων εργασίας. Αν και η ισχύς των συνδικάτων έχει μειωθεί παγκοσμίως εδώ και δεκαετίες, οι αναλυτές χαρακτηρίζουν τις απεργίες περισσότερο αποτελεσματικές και στοχοπροσηλωμένες σήμερα, ειδικά στη Γερμανία, στη Γαλλία και στις ΗΠΑ, ανεξαρτήτως του ότι η αριθμητική συμμετοχή των εργαζομένων υστερεί της Ιταλίας. Οι μηχανικοί της Boeing μετά μία απεργία σχεδόν 2 μηνών πέρυσι τον Νοέμβριο πέτυχαν αυξήσεις 38% σε ορίζοντα τετραετίας, ενώ στη Γερμανία χιλιάδες εργαζόμενοι στη Volkswagen πραγματοποίησαν κυλιόμενες απεργίες κατά των απολύσεων προ της συμφωνίας τον Δεκέμβριο. Μια μελέτη από την Κάτια Πιλάτι, κοινωνιολόγο και εμπειρογνώμονα απεργιών στο Πανεπιστήμιο του Τρέντο, διαπίστωσε ότι πάνω από το 90% των μεγάλων απεργιών στην Ιταλία διήρκεσαν μία ημέρα ή λιγότερο, ενώ στις ΗΠΑ το 80% διαρκούν δύο ημέρες ή περισσότερο. Σχεδόν οι μισοί από τα 5,1 εκατ. μέλη του CGIL είναι συνταξιούχοι, τα συμφέροντα των οποίων εκπροσωπούνται από το συνδικάτο, όταν ασκεί πίεση στην κυβέρνηση. Οι δε εργαζόμενοι αισθάνονται πολύ ευάλωτοι. Οπως και σε άλλες χώρες, δεν λαμβάνουν αμοιβή όταν απεργούν, αλλά σε αντίθεση με τη Γερμανία και τη Γαλλία, τα συνδικάτα δεν οργανώνουν ουσιαστικά απεργιακά ταμεία να τους αποζημιώσουν για το χαμένο εισόδημα.
